Οι Σοβιετικοί Σύμμαχοι του Μουσταφά Κεμάλ περιγράφουν τα εγκλήματα των Τούρκων – Οι ανταποκρίσεις της Αμερικανίδας Δημοσιογράφου
Όλοι οι ξένοι δημοσιογράφοι που διέσχισαν τον Πόντο κατά τη μαρτυρική διετία 1921-1922 περιγράφουν με μελανά χρώματα την τραγωδία των Ελλήνων Ποντίων, την πορεία τους προς την εξορία και τον θάνατο. Πρόκειται για γεγονότα που προ- καλούν όχι πόνο και θλίψη, αλλά και οργή, φρίκη, αγανάκτηση και μίσος. Τα εγκλήματα που περιέγραψε η διάσημη Αμερικανίδα δημοσιογράφος Εθελ Τόμσον είναι φοβερά:
«Επέστρεψα με αίσθημα φρίκης και απογοητεύσεως αναλογιζόμενη ότι, εν έτει 1922, είναι επιτετραμμένο να ζουν άτομα υπό τοιαύτας συνθήκας.
Εκείνο, όμως, που είδα κατά το διάστημα της ερνασίας μου για τα ορφανά παιδιά υπερβαίνει οιανδήποτε φρίκην και καταντά απίστευτον ότι υπάρχουν σήμερα άνθρωποι φονεύοντες κατά τον αγριότερο τρόπο ομάδες γυναικοπαιδών προς εξόντωση της χριστιανικής φυλής.
Στην πόλη Μεζερέχ, ξαφνικά ακούσαμε φωνές περίπου 300 μικρών παιδιών συνωθούμε- να σε κύκλο. Είκοσι χωροφύλακες κτυπούσαν σκληρά με μαστίγια και διά βαρέων ξιφών τα ολολύζοντα παιδιά. Μια μητέρα που όρμησε να σώσει το τέκνον της υπέστη την ιδίαν τύχην.
Το θέαμα ήτο πρωτοφανές, φρικώδες! Τα μικρά παιδία έσκυβαν καταγής, ύψωναν τα χέρια για να αποφύγουν τα κτυπήματα».
Σε μια άλλη ανταπόκρισή της η Τόμσον αναφέρει γεγονότα που προκαλούν αγανάκτηση και οργή:.
«Στο Χαρπούτ ζήσαμε την κόλαση του Δάντη. Καθ’ οδόν .συναντούσαμε ομίλους γερόντων, παιδιών, σε έναν ατέλειωτο δρόμο μαρτυρίου, που έπεφταν νεκροί από την εξάντληση και από τα κτυπήματα των συνοδών.
Η οσμή των πτωμάτων καθ’ οδόν και το θέαμα των ορνέων, τα οποία τα κατέτρωγαν, δημιούργησαν νευρική κρίση σε όλους μας! Το ίδιο θέαμα στη Σεβάστεια και στη Μαλάτεια, ενώεξόριστοι κάτοικοι από την Αμισό διηγήθηκαν ότι πολλοί φονεύθηκαν καθ’ οδόν με απάνθρωπο τρόπο. Νηστικοί, διψασμένοι και κακοποιημένοι, οι περισσότεροι εκλιπαρούν τον θάνατο, ενώ άλλοι αποθνήσκουν από γάγγραινα των πληγών τους στα πόδια από τη μεγάλη πορεία. Παντού βλέπαμε πτώματα γυναικών, παιδιών, γερόντων. Αμερικανικές στατιστικές υπολογίζουν τους διελθόντες εκ Σεβαστείας και εξολοθρευθέντες Έλληνες σε 30.000!».
Η ενημέρωση της Τόμσον προκάλεσε την οργή του αμερικανικού λαού. Οι Αμερικανοί μετείχαν σε ογκώδη συλλαλητήρια που διοργάνωσαν Έλληνες στη Νέα Υόρκη και καταδίκασαν τις τουρκικές θηριωδίες. Η οργή του ελεύθερου κόσμου εξαπλώθηκε παντού.
Στο Λονδίνο πραγματοποιήθηκε μεγάλο συλλαλητήριο και ο Τύπος έδωσε μεγάλη δημοσιότητα στα πρωτοφανή εγκλήματα του Κεμάλ.
Εν τω μεταξύ, με τη σύσφιξη των σχέσεων Λένιν – Κεμάλ, που επισφραγίστηκε με την υπογραφή συμφώνου φιλίας και αδελφότητος το 1920, οι δύο λαοί, Τουρκίας και Σοβιετικής Ένωσης, βαδίζουν μαζί στον δρόμο της συνεργασίας. Ο Λένιν προσέφερε βοήθεια σε χρήμα και πολεμικό υλικό, με πολλές χιλιάδες τυφέκια, εκατομμύρια σφαίρες, πυροβόλα, οβίδες, δεξαμενές με πετρέλαιο και 10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια. Μαζί με τη βοήθεια, εστάλη ο Ρώσος στρατηγός Μιχαήλ Βασίλιεβιτς Φρούνζε, ως επίσημος σύμβουλος του Κεμάλ.
Όταν οι Τούρκοι τα βρήκαν με τους Άγγλους, απομακρυνόμενοι από τη Σοβιετική Ένωση, εξέδωσε βιβλίο με τίτλο «Αναμνήσεις από την Τουρκία», στο οποίο έγραφε:
Από τους 200.000 Έλληνες που ζούσαν στα παράλια του Πόντου, σε Σαμψούντα, Σινώπη και Αμάσεια, έμειναν μόνο λίγοι αντάρτες που τριγυρίζουν νηστικοί στα βουνά. Όλη η πλούσια περιοχή ερημώθηκε. Οι Τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα.
Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες που βρήκαν μπροστά τους. Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ έως το Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων, συναντούσαμε μόνο πτώματα…».
Σοβιετικός πρέσβης στην Άγκυρα, έμπιστος του Λένιν, Σεμιόν Ιβάνοβιτς Αράλοφ, έγραψε σε αναφορά του: «Όταν έμαθα για τις μαζικές σφαγές των Ελλήνων στη Σαμψούντα, συνάντησα τον Κεμάλ και, έχοντας υπ’ όψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μη θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, με προσοχή τού ανέφερα το γεγονός.
Ο Κεμάλ απάντησε ως εξής: “Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες κι έχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο… Πρέπει να καταλάβετε τον λαό μας. Είναι εξαγριωμένος. Ποιοι πρέπει να κατηγορηθούν γι’ αυτό; Ασφαλώς εκείνοι που θέλουν να ιδρύσουν “Ποντιακό Κράτος” μέσα στην Τουρκία».
Συνολικά 353.000 Πόντιοι έχασαν τη ζωή τους στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις αγχόνες στις εξορίες, στα τάγματα εργασίας και στους διωγμούς, ενώ θα πρέπει να τονιστεί και ο βίαιος βεξισλαμισμός τους. Ο ποντιακός Ελληνισμός απαιτεί από τη διεθνή κοινή γνώμη: Αναγνώριση τώρα της Γενοκτονίας!
Τάσος Κοντογιαννίδης
