Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Για τους γαλλομαθείς η λέξη περιπέτεια αποδίδεται με δύο τύπους εκφράσεως:
Την “aventure” και την “peripetie”. Εγώ στο σημερινό κομμάτι, διάλεξα την δεύτερη ως επιφυλλίδα γιατί είναι πιο ελληνική στη ρίζα της.
Εξάλλου με τα γαλλικά που ξέρει ο παιδικός μου φίλος Μεσηνέζης με την καθόρισε για τίτλο.
Το ‘μαθε, λέει από τον άλλον φίλο τον συχωρεμένο Γιάννη Ασπρομάλλη, τον γιο του Ζωγράφου – όσοι τον θυμούνται – Ζώρζ και από το λιγκουαφόν που του χάρισε ο πεθερός του Μπιλμέζογλου όταν παντρεύθηκε την κόρη του.
Τόσο τέλεια!
Πάμε όμως στην “peripetie” της εκδρομής στο Παμπόροβο της Βουλγαρίας, καταμεσίς των εορτών, έτσι για ξόδευση και χαλάρωση, της απόδρασης ταλαιπωρημένων Αλεξ/πολιτών συνταξιούχων.
Ήταν πλουμιστό, κιμπάρικο, μοντέρνο, κομψό και δια πολλώ χαρίτων διακοσμημένο στην κονσόλα και στο παρμπρίζ το πούλμαν της τουριστικής εταιρείας Αλεξ/πολης.
Μερικοί εκδρομείς έλεγαν ότι ήταν και τουρμπινοκίνητο, ταχύτατο σαν πύραυλος και άνετο σαν πολυθρόνα μπαμπού.
Ήρθε λοιπόν, και στάθηκε αλά κάπα στο πεζοδρόμιο μπροστά από τα γραφεία της εταιρείας, ξεφύσησε από την εξάτμιση όταν φρέναρε και ανέμενε υπομονετικά ως αρμόζει σε ευγενικό όχημα καλής ανατροφής, τους επιβάτες του.
Το λοιπόν σχηματίσθηκε πάραυτα, ως συνήθως, βιαστική ουρά από αγωνιώδεις συνταξιούχους εκδρομείς, πιστούς πάσης φύσεως.
Λογικούς και παράλογους, ήρεμους και νευρωτικούς ασθμένοντες και ήρεμους, γρηγοροκάπελους και βραδυκίνητους, άπαντα τα είδη του ρητού: Στραβοί – κουτσοί στον Άγιο Παντελεήμονα.
Οι περισσότεροι ωρύονταν, σπρώχνονταν για να ανέβουν πρώτοι, ώστε να πιάσουν καλή θέση σε παράθυρο και μπροστά.
Ο γαμπρός του φίλου μου Ζαφείρη (απόστρατος καραβανάς) βιαζόταν πιο πολύ.
“Πρόσεχε, ρε, θα με ρίξεις κάτω”, τον αγρίεψε ο μπροστινός του.
Τέτοια έλεγαν οι ακολουθούντες και άλλα παρόμοια, ενώ ο οδηγός του πούλμαν και η επικεφαλής του γκρουπ για την ξενάγηση, ανάλγητοι βλαστημούσαν κρυφίως νευρικοί.
“Περιμένετε μην σπρώχνεστε, αει στο καλό επιτέλους”. Εξουσία βλέπεις κι αυτή.
Όποιος προλάβαινε μπουκάριζε και οι υπόλοιποι διαμαρτύρονταν για προτεραιότητα.
Η συμπεθέρα μου Σοφία, από πλευράς ανιψιού μου γαμπρού, κατόρθωσε στο κατώφλι της σκάλας να επιβιβαστεί, φωνάζοντας εναγωνίως τη γυναίκα μου.
“Μαρία, έλα. Καλέ, δε σεβούστε τίποτις”.
Τα παρόμοια και διαφορετικά έλεγαν άλλοι και το πούλμαν ατένιζε αξιοπρεπώς από την μπαγαζιέρα του την καθ’ όλα αθλίαν κατάσταση.
Μόλις τακτοποιήθηκε και ο τελευταίος ταξιδιώτης, παρατηρήθηκε στην ατμόσφαιρα μέσα του λεωφορείου ο ευωδιασμός από πρώτον: Σκορδοκεφτέδων, διότι ασθενής, συνταξιούχος και οδοιπόρος αμαρτίαν ουκ έχοντος. Άπαντες οι μπαγάσηδες των γεροεπιβατών δεν υπολόγιζαν μηδέ τον εαυτόν τους.
Και είναι παρατηρημένο από διεθνείς στατιστικές ότι μόλις ξεκινήσει ένα ταξίδι, τους επιβάτες ιδίως τους γεροντότερους, τους πιάνει μια ανεξήγητος και χυδαία πείνα, να τρώνε γεμίζοντας τον χώρο με πάσης φύσεως αηδίες, από ακαλαίσθητους κεφτέδες μέχρι σκορδοστούπια.
Έτσι έγινε και τώρα το πούλμαν κατηράτο την τύχη του, τον οδηγό με την ξεναγό και τους αδελφούς επιχειρηματίες του πρακτορείου μαζί και τους επιβάτες του.
Δεύτερον: Η ίδια ατμόσφαιρα μύριζε οξύτητα ανθρωπίλα, ανεξέλεγκτα σταγονίδια ούρων λόγω ακράτειας, και ιδρώτα της προσπάθειας επιβίβασης.
Τρίτον: Εν μέσω υπολοίπων φωνών, διαφωνιών και παραφωνιών, ξεκίνησε το αξιοπρεπές πούλμαν, το οποίο μάλιστα τροχοδρόμησε ήρεμα και απαρατήρητο ως αντιπαράθεση προς τους φωνακλάδες και διαμαρτυρόμενους επιβάτες του.
Και τέταρτον: Αναχωρώντας το όχημα, δύο λεπτά μετά την εκκίνηση, οι περισσότερες μεσήλικες και γεροντότερες των απομάχων συνταξιούχων γυναικών, άρχισαν να μακαρίζουν εαυτούς και αλλήλους για απρόκοπο ταξίδι, και εκφράζουν φόβους και ανησυχίες για βροχές, κρύο και χιόνια διαδρομής και να επικαλούνται αγίους σταυροκοπόντας τον κόρφο τους.
Επιτέλους, το ταξίδι έλαβε τέλος με την άφιξη του στο βουλγαρικό θέρετρο με νορμάλ διαδρομή και το πούλμαν παρκάρισε μπροστά από τις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου, αποβιβάζοντας όλο αυτό το μάζεμα, αισθανόμενο μεγάλη ανακούφιση, παρακαλώντας συνάμα τον σοφέρ του να του κάνει μια γερή φασίνα, όπως απορρυπανθεί σχετικά από το εμετικά εκείνα τα οποία είχαν καταπιεί οι επιβάτες του σ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Ο Βούλγαρος ανταποκριτής και συνεργάτης του ταξιδιωτικού γραφείου, παλιός συγγενείς του δικού μας Κοτζιά – Πέτκου που έμενε κατοχικά στην Καλλιθέα δίπλα στο σπίτι του συχωρεμένου Αλεξ/πολιτη ηλεκτρολόγου Μιχαηλίδη, βγήκε να μας καλωσορίσει.
Βλαστήμαγε και ελαφρότατα για την ακατάλληλη ώρα και το φουργιόζα είσοδο των επιβατών στη ρεσεψιόν, αλλά υποκριτικά μειδιώντας καθεσίγαζε τους εκδρομείς με υποδείξεις τουριστικής ευγένειας. Βλέπεις υπεράνω το καθήκον.
Ο διευθυντής τακτοποίησης για τα δωμάτια, ένας παλιός κομιτατζής προλετάριος της εποχής Ζίβκοφ, με ξυρισμένο σβέρκο σαν φέτα λακέρδα, υποδέχτηκε κι αυτός το πλήρωμα του πούλμαν, δίνοντας τα ταξινομημένα καρτελάκια και κλειδιά των δωματίων.
Το ξενοδοχείο που καταλύσαμε, σχεδόν κοσμοπολίτικο οπωσδήποτε, με τις παχιές μοκέτες του, τα δρύινα κουφώματα, τα μεγάλα τζάμια του όπου αργόσχολες μύγες χειμωνιάτικα σκεφτότανε την ματαιότητα των εγκοσμίων, το πενταγωνικό εστιατόριο του όπου τα γκαρσόνια τρέχανε να φέρουνε τις παραγγελίες για άλλα πιο προηγούμενα από εμάς γκρουπ και δεν ξέρω αν ενοχλήθηκαν μαζί μας για τον θόρυβο και φασαρία που κάναμε μπαίνοντας μέσα στο ξενοδοχείο (ελληνικό νταπιέ, βλέπεις) μας στόχευσαν για αργότερα να μας ταλαιπωρήσουν ακόμα και να φτύνουνε μέσα στα πιάτα του μεσημεριανού μας φαγητού άμα δεν μας πέρνανε με καλό μάτι.
Αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, βγήκαμε έξω για ένα περίπατο ξεπιάσματος, χιόνι πουθενά, μόνο μακριά στις κορυφές της οροσειράς Ροδόπης υπήρχαν κατά μήκος, μαστίγιο κατέβαινε όμως το βοριαδάκι από τις δίαυλες κοιλάδες να μας τιμωρήσει για την απερισκεψία του περιπάτου μας και σύννεφα πολλά σύννεφα στον ουρανό στην απόχρωση γκρίζου μαρμάρου.
Αφού περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα, βλέποντας γύρω από τα μονοπάτια να αλφαδιάζουνε στο κοϊτί των ψηλόκορφων πουρναριών τα κοπάδια με τα προβατίδια μάτια τους, γυρίσαμε εξουθενωμένοι στο ξενοδοχείο για το μεσημεριανό μενού.
Με την βουλγαρική σπεσιαλιτέ ως πρώτο πιάτο την κρεμμυδόσουπα και στη συνέχεια το απολυφατικό χοιρινό, το άγευστο, άγλυκο και κατσιαστιμμένο επιδόρπιο μας ανάγκασε να παραγγείλουμε όλοι από μια σόδα.
Στα δωμάτια που καταφύγαμε ακολούθως τα λουτρά μοιάζανε πριν διορθωθούν με αποχωρητήρια και μετά την επιδιόρθωση με ουρητήρια.
Τέλος πάντων, περάσαμε ένα τριήμερο με το ίδιο μοτίβο, πρωινό, περίπατο, μεσημεριανό, πάλι περίπατο και βραδινό της κατάκλισης. Υπέροχα, έξτρα πρίμα γκουτ.
Είχε και ξένους τουρίστες το ξενοδοχείο μας στο Παμπόροβο, κάτι φτωχομπινέδες Δανούς, Λιθουανούς και Ρώσους που μοιάζανε όλοι λες και ήταν κτισμένοι με ασβέστη κόντρα πλακέ.
Μιλάγανε από φλίχτεν – φράχτεν – μπλούχτεν μέχρι χορασοναβάντιαν και νιάτε – νιάτε κατεβαίνκε, σαν να είχανε την γλώσσα τους μέσα σε μαστέλο με μπουγαδόνερο.
Κοσμοπολίτικα πράγματα του σουρελκεμέ.
Πριν γίνουμε της αναλήψεως, αφού πέρασε αυτό το εξαιρετικό τριήμερο, αρκετοί από το ΚΑΠΗ της εκδρομής μας, αγοράζανε καρτ ποστάλ από την ρεσεψιόν, να τις στείλουνε στους δικούς τους για να δούνε με ζήλια αυτοί που έφτασε η χάρη τους.
Αυτά και κάπου εκεί τελείωσε η ωραία εκδρομή με επιστροφή στην Αλεξ/πολη σαν απόδραση ότι το τριήμερο αυτό θα το περνούσαμε σίγουρα καλύτερα στην πατρίδα.
Ας προσέχαμε!
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
