Ο καθένας μας αργεί αλλά καταλαβαίνει καλά,
παίρνει μηνύματα πολύ σοφά
πώς δεν είναι ανάγκη σε όλους να αρέσει
όμορφη εικόνα γύρω του να δέσει.
Τον εαυτό του αρχίζει να λογαριάζει,
με χέρια αγάπης να τον αγκαλιάζει
και να λέει εδώ έπρεπε να οδηγηθεί
πριν εξαντληθεί και ερείπιο γενεί.
Σώμα και πνεύμα ομαλά να λειτουργούν
με περαιτέρω προβλήματα να μην επιβαρυνθούν
από το υπόγειο να ανεβούν
και στο ανώγειο να βρεθούν.
Κακοκαιρίες και κακοτοπιές
να είναι ανάλαφρες και όχι βαριές
ώστε να υπάρχει γύρω του ηρεμία
και να ευδοκιμήσει η ευφορία.
Να είναι πάντα υψωμένη η αυλαία
και να λειτουργεί συνέχεια η κεραία
να φέρνει κύματα στην ψυχή υγιεινά
και όλα στο περιβάλλον να είναι φωτεινά.
Ο καθένας λοιπόν το οφείλει στον εαυτό του
να έχει σε υψηλό επίπεδο το εγώ του
να μην αφήνει να το καταπατούν
άνθρωποι, που τα αισθήματα αγνοούν.
Να έχει αξιοπρέπεια,
να τον αντιμετωπίζουν με ευπρέπεια
γιατί αυτό έχει μεγάλη αξία
στη σημερινή μας κοινωνία.
Κι αν κάποιοι δεν το αναγνωρίζουν
και σε άλλα βήματα βαδίζουν
θα έρθει η ώρα να επικριθούν
γι αυτό ας το συλλογιστούν.
Όταν πάθεις, μαθαίνεις το κάθε τι
που πριν το θεωρούσες ανούσιο και ελαφρύ.
Συμπέρασμα: Αγάπα τη ζωή σου!
Μία είναι!
Τάνια Στεφάνου – Τσαβδάρη
