Η λαμπρή πόλη της Αυτοκρατορίας των Σελεύκιδων καταστράφηκε από χτυπήματα των Σεισμών
Ο Σέλευκος A’ ο Νικάτωρ, γεννήθηκε το 358 ή το 353 π.Χ. ; κοντά στον Αξιό ποταμό, στην περιοχή του Ευρωπού της Βοττιαίας, τμήματος της αρχαίας Ημαθίας στη Μακεδονία και έζησε μέχρι το 281 π.Χ.
Ήταν γιος του Αντίοχου, του στρατηγού του βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππου Β’ και είχε διακριθεί το 326 π.Χ. στη μάχη του Υδάσπη ποταμού, παραπόταμου του Ινδού, όταν ο Αλέξανδρος πολεμούσε τον βασιλιά της Ινδίας, Πώρο.
Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είχε αφήσει διάδοχο και διάδοχοί του ονομάστηκαν μετά τον θάνατό του, τον Ιούνιο του 323 π.Χ. στη Βαβυλώνα, οι στρατηγοί του: Αντίπατρος, Αντίγονος, Ευμένης, Κρατερός, Λυσίμαχος, Περδίκκας, Πτολεμαίος και Σέλευκος.
Διαμοίρασαν οι διάδοχοί του το αχανές κράτος του και όσους διαδέχτηκαν οι γιοι ή οι εγγονοί τους, τους ονόμασαν Επιγόνους του Αλεξάνδρου αυτοί ήταν ο Δημήτριος Πολιορκητής, ο Πτολεμαίος ο Κεραυνός, ο Αντίγονος ο Γονατάς και ο Κάσσανδρος.
Ο Σέλευκος ακολούθησε τον Περδίκκα, ο οποίος τον διόρισε ‘Χιλίαρχο”, δηλαδή αρχηγό του ιππικού των Εταίρων, που ήταν το επίλεκτο βαρύ στρατιωτικό ιππικό του Φιλίππου και στη συνέχεια του γιου του. Αλέξανδρου.
Το 323 π.Χ. ο Σέλευκος άφησε τον Περδίκκα και πήγε με τον Αντίπατρο και το 321 π.Χ: μπόρεσε να γίνει διοικητής της σατραπείας της Βαβυλώνας, ακολουθώντας τα βήματα του Αλέξανδρου!
Έγινε κύριος της πρώην Περσικής Αυτοκρατορίας, από την περσική επαρχία της Σογδιανής, μέχρι τη Βακτριανή, στο ανατολικότερο άκρο του ελληνιστικού κόσμου, που σήμερα ανήκει στο Αφγανιστάν, ενώ έλαβε το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Μικρός Ασίας και της βόρειας Συρίας.
Ο Σέλευκος ίδρυσε την Αυτοκρατορία των Σελευκιδών, την 1η Οκτωβρίου του 312 π.Χ. και αυτή την χρονολογία την χρησιμοποίησε σαν χρονολογική αφετηρία με το όνομα “έτος Σελευκιδών”. Εκπολίτισε λαούς στην περιοχή των Ινδιών και της Κασπίας Θάλασσας και ίδρυσε τριάντα ελληνικές πόλεις στο κράτος του.
Το 301 -300 π.Χ. ίδρυσε μια λαμπρή πόλη, για να τιμήσει τη μνήμη του πατέρα του Αντίοχου, την οποία ονόμασε Αντιόχεια!
Την Αντιόχεια την έκανε πρωτεύουσα του κράτους του, αντί της Σελεύκειας, που ήταν η προηγούμενη πρωτεύουσα, την οποία είχε κτίσει κοντά στον ποταμό Τίγρη το 310 π.Χ.
Ο Σέλευκος συμμάχησε με τον πρώην αντίπαλό του Δημήτριο τον Πολιορκητή και νυμφεύτηκε την νεαρή κόρη του Στρατονίκη το 299 π.Χ., αλλά, γρήγορα εναντιώθηκε μαζί του, όταν τον είδε να κατακτά περιοχές της Κιλικίας και της Φοινίκης, μαζί με τον Πτολεμαίο.
Μετά το θάνατο του Κάσσανδρου το 297 π.Χ., ο οποίος κατείχε τον θρόνο της Μακεδονίας, ο Δημήτριος θέλησε με βία να πάρει το Μακεδονικό θρόνο, οπότε ο Σέλευκος τον αντιμετώπισε στην Κιλικία, όπου τον νίκησε και τον συνέλαβε, αλλά του φέρθηκε πολύ ανθρώπινα κατά την αιχμαλωσία του.
Το 281 ο Σέλευκος νίκησε τον άλλοτε συμπολεμιστή του και βασιλιά της Θράκης Λυσίμαχο κοντά στις Σάρδεις, ο οποίος σκοτώθηκε στη μάχη, ενώ το Φθινόπωρο του ίδιου έτους ο Πτολεμαίος Κεραυνός, (Γιος του Πτολεμαίου) δολοφόνησε τον Σέλευκο στην πόλη Λυσιμάχεια, για προσωπικούς ίσως λόγους.
Ο Σέλευκος θεωρήθηκε ο πιο φιλάνθρωπος κυβερνήτης, ενώ θαυμάστηκε για το προσωπικό του θάρρος και την ιπποτική του συμπεριφορά, καθώς και την σωματική του ευρρωστία!
Μυθοποιήθηκε από τους οπαδούς του και παραλληλίστηκε με τον θεό Απόλλωνα και στα σελευκιδικά νομίσματα απεικονίζεται η άγκυρα, που παραπέμπει στον Απόλλωνα.
Η πόλη του Σέλευκου, η Αντιόχεια, είχε κτιστεί στην Άνω Συρία, στη χώρα που λεγόταν τότε Σελευκίδα, επί της αρχαίας οδού, που ένωνε την ελληνική πόλη Αλεξανδρέττα με τη Δαμασκό και κοντά στην ελληνική πόλη Αντιγόνεια, που την είχε ιδρύσει ο στρατηγός του Μ. Αλεξάνδρου Αντίγονος.
Η Αντιόχεια υπήρξε το σταυροδρόμπτων μεγάλων φιλοσοφικών ρευμάτων, ενώ αναπτύχθηκαν τα γράμματα και οι επιστήμες, μεταλαμπαδεύοντας το αθάνατο ελληνικό πνεύμα σε πολλούς λαούς της περιοχής.
Η πόλη του Σέλευκου είχε γίνει κέντρο πολλών θρησκευτικών αντιθέσεων, μέσα αε μια έντονη πολυπολιτισμική ζωή, αναδεικνύοντας την πρόοδο και την ελευθερία του ελληνικού μεγαλείου.
Η ρωμαϊκή κατοχή μείωσε την ακμή της πόλης, η οποία άντεξε σε τρεις ιστορικές περιόδους, όπως την ελληνιστική 300-64 π.Χ., την ρωμαιοκρατία 64 π.Χ. -325 μ.Χ. και την βυζαντινή από το 325 – 637, όπου και σκλαβώθηκε από τους Άραβες.
Στην παρακμή της συνετέλεσαν οι επιθέσεις των Σταυροφόρων και η αλλαγή των εμπορικών δρόμων από την Ανατολή προς την Δύση.
Για οκτώ αιώνες υπήρξε η μεγάλη ελληνική μητρόπολη των τεχνών, των γραμμάτων και κάθε ωραίου σχετικά με την κομψότητα και την καλοπέραση των κατοίκων της.
Η οθωμανική κατοχή έφερε στην Αντιόχεια πλήρη παρακμή και μετά την απελευθέρωση της, περιήλθε στην Συρία μαζί με το σαντζάκι της Αλεξανδρέττας, που ανήκε στο βιλαέτιο του Χαλεπίου και περιελάμβανε την Αλεξανδρέττα και την Αντιόχεια.
Η Γαλλία το 1939, ύστερα αϊτό σειρά περίεργων συνεννοήσεων ρε τον Κεμάλ, παραχώρησε την Αλεξανδρέττα και την γύρω περιοχή ρε την Αντιόχεια, που ήταν υπό τις εντολές της Συρίας, στην Τουρκία, γιο να σφραγιστεί η συμφωνία της γαλλοτουρκικής φιλίας και να πάει η Τουρκία με το μέρος των συμμάχων.
Η Τουρκία, ως συνήθως, αθέτησε τον λόγο της και πήγε με το μέρος των συμμάχων, εναντίον των ναζί της Γερμανίας, όταν το χιτλερικό Ράιχ είχε γίνει στάχτες το 1945!
Ακολούθησε αλλοίωση πληθυσμών στις περιοχές της βόρειας Συρίας με μεταφορά Τούρκων, οπότε αναγκάστηκαν 14.000 Αρμένιοι, που είχαν βρει καταφύγιο στη Συρία, κατά την γενοκτονία τους από τους Τούρκους, να την εγκαταλείψουν και να πάνε στο Λίβανο, ιδρύοντας την πόλη Ααντζάρ!
Έτσι οι Τούρκοι καρπώθηκαν τα Συριακά εδάφη, τα ονόμασαν “Χατάι”, αϊτό τον αρχαίο λαό των Χετταίων, που καμμιά σχέση δεν είχαν μαζί του, αλλά το βάφτισαν κι αυτό τουρκικό, για να δικαιολογήσουν την ξένη ύπαρξη τους στα παλιά ελληνικά εδάφη.
Άλλωστε είναι γνωστοί παραχαράκτες της ιστορίας και διαστρεβλωτές κάθε αλήθειας.
Η Αντιόχεια κτίστηκε πάνω σε σεισμογενή εδάφη και δέχτηκε πολλούς ισχυρούς και καταστροφικούς σεισμούς, αλλά στις αρχές του Φεβρουάριου του 2023, χτυπήθηκε αλύπητα από ισχυρότατους σεισμούς,, όπως και όλη η γύρω περιοχή, προκαλώντας τη χειρότερη φυσική καταστροφή, με τους κατοίκους της να αργοπεθαίνουν κάτω από τις εγκληματικές οικοδομικές κατασκευές.
Έτσι η πόλη του Σέλευκου χάθηκε ολοκληρωτικά, όπως και η ένδοξη ελληνική ιστορία της Αντιόχειας.
Νίκος Γ. Δήμου
Φιλίστωρ – Οικονομολόγος
