Νοσταλγική απόλαυση ήταν οι Αλεξ-πολίτικες αποκριές, στις μεταπολεμικές και μετακατοχικές εποχές.
Ανθοβολούσαν οι γειτονιές, ιδίως οι πιο λαϊκές και γραφικές, όλες σημειολογικές:
Τσιμεντένια, Γουλιανία (Απολλωνιάδα δηλαδή), μνηματάκια, εξώπολη (Αλή-Μπέη τουτέστιν).
Καραγατσιανά, Καλλιθέα (Κοντζά Πέτκος Κεντρικός μαχαλάς), Ρέμβη, Άγιος Λευτέρης, βουκολικός Αμερικάνος (περιοχή όμορος Αγίων Αναργύρων), συνέχεια από την 1η σελ.
Λάκκος Αμερικάνου (όπισθεν Μητρόπολης), Ντεπό, μπαξέδες Γιορδαμλή και άλλες τέτοιες φωτοτουριστικές συνοικίες και γειτονιές της πάλαι ποτέ Αλεξ-πολης.
Παραδοσιακό το κάδρο στις Αποκριές τότε, με ένα πολύχρωμο μωσαϊκό, με κοσμογονικά αλλοπρόσαλα ενσταντανέ, με το γκρι της ανέχειας στο βιοποριστικό να μεταλλάσσεται σ’ ένα έγχρωμο πακέτο από σερπατίνες, κομφετί, χαρτοπόλεμο, μπαρόκ μεταμφιέσεις και αθώες μουτσούνες.
Με τραγούδια γιορταστικά, ξεφωνητά της ξέδωσης, αστεία, καλαμπούρια, φάρσες και ότι άλλο του κάπνιζε ο καθένας φόραγαν οι μεγάλοι ότι έβρισκαν πρόχειρο μπροστά τους, σεντόνια, κιλίμια, κουβέρτες, κάλτσες στο πρόσωπο, ανάποδα πουκάμισα και σακάκια, οι άντρες σαν γυναίκες με κραγιόν και σκουλαρίκια, οι γυναίκες τούμπαλιν σαν άντρες με γραβάτες, μουστάκια από φούμο καρβουνιάρη, φούρναρη ή της φουφούς του σπιτιού και απαραίτητο στο πέτο ή στο αυτί λουλούδι κατά προτίμηση γαρύφαλλο.
Απαιτήσεις ιδιαίτερες για μας τα παιδιά τότε, δεν υπήρχαν πολλές.
Η σχωρεμένη μάνα μου με έντυνε, άλλοτε καουμπόη με ξύλινα εξάσφαιρα που τα έφτιαχνε γουστόζικα ο θείος μου στο εργαστήρι για όλες τις δουλειές πούχε στην αυλή του σπιτιού του, άλλοτε πάλι σερίφης-αστυνόμος με γιλέκο του παππού και αστέρι πάνω στο τσεπάκι από χρυσόχαρτο πακέτου τσιγάρων, πολλές φορές αρχαίο πολεμιστή του τρωϊκού πολέμου με περικεφαλαία απεριγράπτου γελοιότητας που κατασκευάστηκε από χαρτόνια κούτας γάλακτος Νουνού βαμμένη με στουμπέτσι και βαρκάρικο χρώμα Πιτίκι και χλαμύδα ένα παλιό πενουάρ της αδελφής μου.
Τώρα, πως έπαιρνα με τέτοιο κατασκεύασμα αναπνοές μόνο εγώ το ήξερα. Το πρόσωπο από μύτη και στόμα ήταν μπλεγμένο από τις ατάκτως κολλημένες μετωπίδες χαρτόνια με επικίνδυνες γωνίες που με τυρρανούσαν στο γύρισμα και στο σκύψιμο, το ξύλινο μακρύ σπαθί μπερδευότανε ανάμεσα στα πόδια και όχι λίγες φορές έφαγα, τα μούτρα μου στο δρόμο, η ασπίδα δε ήταν απείρου κάλλους από ένα ξεχασμένο ταψί κουζίνας και αντί πανοπλίας με φορούσε η σχωρεμένη μάνα μου τρία ανάποδα φανελάκια της ΟΥΝΤΡΑΣ γιατί πάντα αρρώσταινα και της τόβγαζα το τελετουργικό ξινό.
Αποκριές με πολύ κρύο, δεν έβγαινα έξω και έπαιζα ξιφομαχία τότε μέσα στο σπίτι με τις καρέκλες αντιπάλους παριστάνοντας τον ήρωα Αχιλλέα με πυρετό σαράντα από γρίπη, αλλά εν τούτοις περνούσα υπέροχα με τις φαντασιώσεις μου.
Γενικά, μια χαρούμενη ταραχή κυριαρχούσε τις μέρες που οι Αποκριές βρισκότανε στο φόρτες τους. Γεμάτοι οι δρόμοι της Αλεξ-πολης από πολύ πρωί, μεγάλοι μικροί έξω, κατά μέρος και στο περιθώριο οι σκοτούρες και οι αγωνίες της καθημερινότητας, λαγάνα, ταραμάς, ελιές, τσιροσαλάτα, λαχανοτουρσί, ρετσίνες, ούζα, μπίρες, όλα σε ημερήσια κατάταξη.
Τα βράδια σε συναγερμό οι ταβέρνες και τα διασκεδάδικα. Χορός, κέφι, ανεμελιά, ξεφάντωμα και μασκαρέματα και από ανθρώπους που δεν τους περίμενες αφού τις υπόλοιπες μέρες έδειχναν σοβαροί και ατσαλάκωτοι στο κιμπαρλίκι τους.
Σε δυό-τρεις λαϊκές ταβέρνες όπως του Λαλέτα και του Λαβύρινθου, οι πρωτοτυπίες σε ατραξιόν καρναβαλιού, ξεπερνούσαν την φαντασία μιούζικαλ σινεματζήδικου, πιο σοβαροφανές το γλέντι στο κοσμικό κέντρο του Κουτσουμπίδη εκεί που σήμερα, είναι το καφέ Αργώ.
Τα απογεύματα κάθε παιδί, κάθε παρέα με αγωνία και ζόρισμα παιδευότανε να φτιάξουν τους χαρταετούς τους λεγόμενους με το παιδικό γλωσσάρι ΤΣΟΥΡΜΑΔΕΣ. Υλικά πρόχειρα και ευτελή που είχαν όμως καταπληκτικά αποτελέσματα.
Φτηνή σελιλόζα ψευτόχαρτο γλασέ όλων των χρωμάτων και ποικιλιών, αγορασμένες από τα βιβλιοπωλεία των Ματσούκα, Ράγκου και Αντωνόπουλου, τεγίδες ξύλινες ή λυγαροκλαδιά για τη φτιάξη της μάνας και των διαγωνίων του σκελετού, αλευρόκαλα και σπάγγια τσιλέ κερωμένα για το τελείωμα της κατασκευής, ουρά και ζύγια καθώς και πλαϊνά αφτιά κομμάτια λουρίδες ψαλισμένες στενών φετών από εφημερίδες και περιοδικά, ενίοτε και από πάνινα κουρέλια για αντιστοιχία βάρους στα ενδεχόμενα μποφόρ απρόβλεπτου καιρού και ανταγωνισμός πρωτιάς ύψους του τσουρμά με άλλους διεκδικητές.
Χαμός στους μαχαλάδες και στις αλάνες το άλλο πρωί. Μεγάλη και η μάχη με τους χαρταετούς την Καθαρά Δευτέρα. Τελείωνε επίτηδες η κολούμπα του τσιλέ στα περισσότερα παιδιά, αφήνανε στο τέλος του απογεύματος έρμαιο το κατασκεύασμα τους να το πάρει ο αέρας για άλλες πολιτείες και μέρη ή να φτάσει πολύ ψηλά μέχρι τον Παντοδύναμο, έτσι πιστεύανε, στέλνοντας χαρτονάκια με μηνύματα νοερά να διατρέξουνε όλη την καθετότητα της κολούμπας, του τσουρμά κάνοντας συνάμα ευχές για του χρόνου για νέο κουράγιο και κέφι για πιο ανταγωνιστικούς χαρταετούς.
Προφανώς με την παιδική αφέλεια και μη γνωρίζοντας τη σχέση εξάρτηση του ανθρώπου με το χρήμα και την ακρίβεια κάθε χρόνου, τόσο τα υλικά για χαρταετούς όσο και οι λαγάνες, ταραμάδες και μεζέδες αποκριάτικους θα ήταν απρόβλεπτα για το παιδικό ξόδεμα, και στενάχωρο βαλάντιο των γονέων τους.
Πάντως γυρίζαμε στα σπίτια μας το σούρουπο άκρως ικανοποιημένοι, σίγουροι ότι το τριήμερο της Αποκριάς το γιορτάσαμε αρκούντως εθιμοτυπικά.
“ΚΕΦΑΛΙ” όμως ο χαρταετός μας θα έκανε πάντα αφού κάθε φορά θα μικραίναμε τα ζύγια για κατακόρυφη πτήση και η μάχη του πιο ψηλά θα συνεχιζότανε με κέφι και διασκέδαση κάθε νέα χρονιά Αποκριάς.
Νοσταλγικό γεγονός πάντως ήταν οι τότε Κυριακές και Καθαρές Δευτέρες των Απόκρεων.
Εγώ πάντως θα έχω έστω ετεροχρονισμένα την ανάμνηση της παραδοσιακής μορφής του τριημέρου με ψηλά το κεφάλι της μνήμης και ακόμα πιο ψηλά των ΤΣΟΥΡΜΑ.
