Μόνον ο Ελληνικός Λαός, σε όλο τον κόσμο υποδέχθηκε την κήρυξη του πολέμου με την Ιταλία, σαν γιορτή – Το Μεγαλείο μιας μικρής, αλλά ένδοξης Πατρίδος
Με συνεπαίρνει ετούτες τις μέρες ο ενθουσιασμός και μάλλον παρασύρομαι από τις αναμνήσεις και το άρωμά τους.
Δεν είναι -και δεν ήταν-, βλέπεις, συνηθισμένες αυτές οι μέρες.
Πνιγόταν η πόλη στο γαλανό και το άσπρο, έλαμπαν τα πρόσωπα και όλοι ετοιμάζονταν για τη μεγάλη γιορτή. Του αγίου Δημητρίου και την 28η Οκτωβρίου.
Απορούν οι θιασώτες της κατάργησης όλων των επετείων που θυμίζουν πατρίδα και έθνος γιατί εορτάζουμε την ημέρα της κήρυξης του πολέμου και όχι τη λήξη του, όπως γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Όλοι ετούτοι οι τύποι, που μισούν καθετί εθνικό και θεωρούν «ακροδεξιό» όποιον αγαπά την πατρίδα του, ενώ είναι έτοιμοι να δεχθούν κάθε βλακεία και αλητεία από οποιονδήποτε ακροαριστερό και ερεθίζονται όταν ακούνε ότι μπορεί να αποφυλακιστεί ο κατά συρροήν δολοφόνος Ξηρός, αγνοούν κάτι πολύ σημαντικό.
Αγνοούν -ή εκ προθέσεως αποσιωπούν- ότι μόνον ο ελληνικός λαός σε όλον τον κόσμο υποδέχτηκε την κήρυξη του πολεμούμε τη φασιστική Ιταλία σαν γιορτή!
Μόνο στην Ελλάδα ξεχύθηκε ο κόσμος στους δρόμους, μόνο στην Ελλάδα οι μανάδες έστελναν τα παιδιά τους με χαμόγελο στο μέτωπο, μόνο στην Ελλάδα έφευγαν τα τρένα για τον Βορρά και αντηχούσαν από τραγούδια.
Εμείς, οι παλιότεροι, τα μάθαμε «από πρώτο χέρι», καθώς οι πατεράδες μας πολέμησαν στην πρώτη γραμμή και οι μανάδες μας έκαμαν χρέη νοσοκόμων ή έπλεκαν ολημερίς κάλτσες για τους φαντάρους μας.
Εμείς δεν γιορτάζουμε τη λήξη του πολέμου, γιατί πήραμε τους σιδερόφραχτους Ιταλούς φαλάγγι στην Αλβανία και τους πετάξαμε στη θάλασσα.
Οι γονείς μας πολέμησαν τραγουδώντας «Κορόιδο Μουσολίνι» και φωνάζοντας «Αέρα». Η Ελλάδα δεν κατελήφθη σε μία εβδομάδα ούτε σε δύο μέρες.
Η πατρίδα μας αντιστάθηκε, κράτησε μακριά τους κοκορόφτερους και καθυστέρησε τις ορδές των ναζί στα σύνορα τόσο όσο χρειάστηκε για να ανασυνταχθεί ο συμμαχικός στρατός.
Εμείς, στο Αλβανικό Μέτωπο όχι μόνο αποκρούσαμε την αιφνιδιαστική επίθεση της Ιταλίας, αλλά γυρίσαμε το παιχνίδι και τους πήραμε στο κυνήγι.
Τι να γιορτάσουμε; Την αποχώρηση των Γερμανών εγκληματιών πολέμου;
Την εξουθενωμένη Ελλάδα; Τα χιλιάδες θύματα της ναζιστικής θηριωδίας;
Τα τιμούμε όλα αυτά με σεβασμό και ευλάβεια, και διεκδικούμε όσα δικαιούμεθα από τους βασανιστές της φυλής μας.
Γιορτάζουμε, όμως, το ξεσήκωμα του ελληνικού λαού, τον ηρωισμό των πατεράδων μας, που με τα πόδια κομμάτια από τα κρυοπαγήματα έτρεφαν τους εχθρούς σε άτακτη φυγή.
Γιορτάζουμε το μεγαλείο μιας μικρής, αλλά ένδοξης πατρίδας, με ιστορία χιλιάδων ετών, που άφησε άφωνο τον κόσμο όλο το ’40.
Γιορτάζουμε μια πατρίδα όρθια και δυνατή.
Όπως τη θέλουμε και όπως θα ξαναγίνει, αποτινάσσοντας τον σημερινό, τον ίδιο βαρύ, ζυγό.
Η ΑΚΙΣ
