Τιμωρείται η δημιουργία πλούτου – Όποιος τον δημιούργησε με την εργασία ή με την επιχειρηματική του δραστηριότητα, υποχρεούται να επιστρέψει το 50% στο Κράτος
Σε ολόκληρο τον κόσμο, αυτό που φορολογείται είναι η πρόσοδος. Δηλαδή το εισόδημα από κάθε δραστηριότητα, τα κέρδη και η υπεραξία.
Ο φόρος περιουσίας, που υπάρχει και αυτός, από την φύση του δεν μπορεί να είναι αποδοτικός φόρος.
Είναι φόρος κυρίως ελεγκτικός, προκειμένου να διασταυρώνεται το εισόδημα που γέννησε την περιουσία.
Και αν πρόκειται για ακίνητη περιουσία, είναι φόρος ανταποδοτικός, ώστε να καλύπτονται οι δαπάνες για τις υποδομές που παρέχουν το κράτος και η τοπική αυτοδιοίκησις.
Στην Ελλάδα όμως, παρατηρείται κάτι οξύμωρο που εκφεύγει των αρχών οι οποίες πρέπει να διέπουν την φορολογία.
Η πρόσοδος φορολογείται μεν, αλλά τα εξ αυτής δημόσια έσοδα είναι αναλογικώς λίγα.
Σκεφθείτε ότι τα συνολικά έσοδα από την φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων δεν υπερβαίνουν τα 10 δις ευρώ ετησίως.
Δηλαδή ενώ το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν και επομένως και το αντίστοιχο εθνικό εισόδημα είναι της τάξεως των 175 δις ευρώ ετησίως ο επ’ αυτού φόρος είναι μόλις 6% κατά μέσον όρο.
Αυτό συμβαίνει διότι οργιάζει ή φοροδιαφυγή.
Τα εξ αυτής διαφεύγοντα φορολογικά έσοδα εκτιμώνται σε τουλάχιστον άλλα 10 δις ευρώ ετησίως, μόνο από την φορολογία εισοδήματος. Δηλαδή αντί το δημόσιο να εισπράττει περί τα 18-20 δις ευρώ ετησίως από τον φόρο εισοδήματος, εισπράττει τα μισά!
Και αντί να ρίξουν εκεί το βάρος τους οι κυβερνητικοί αρμόδιοι και οι φορολογικές Αρχές στρέφονται κατά της περιουσίας η οποία όμως στην περίπτωση των έντιμων φορολογούμενων, έχει ήδη φορολογηθεί!
«Θα φορολογήσουμε τις μεγάλες περιουσίες), διατυμπανίζουν συνεχώς οι του Σύριζα.
Και κανένας δεν τους άπαντα ότι είναι παράλογο και άδικο να φορολογούν κάτι που έχει ήδη φορολογηθεί -και μάλιστα βαρύτατα- στην γένεσή του.
Όμως αυτό που δεν τολμάει να παραδεχθεί κανένας, είναι ότι το κράτος πρέπει να καλύψει αυτά πού χάνει από την φοροδιαφυγή.
Και δεν διστάζει να τριπλο-φορολογεί εκείνους που έχουν δημιουργήσει έντιμα την οποία περιουσία τους.
Μάλιστα αυτό γινόταν μέχρι τώρα από μή μαρξιστικές κυβερνήσεις.
Σήμερα, επί Κυβερνήσεως Σύριζα, η σκοπιμότης φορολογήσεως της περιουσίας είναι ταξική.
Στην πραγματικότητα τιμωρείται η δημιουργία πλούτου.
Όποιος τον έχει δημιουργήσει με την εργασία του ή την επιχειρηματική δραστηριότητά του, πρέπει να επιστρέψει τμήμα του στο κράτος.
Διότι ειδικώς με τον ενιαίο φόρο Ιδιοκτησίας ακινήτων (ΕΝΦΙΑΧ αυτό συμβαίνει. Οι ιδιοκτήτες φορολογούνται επί πλασματικών αξιών και κάθε χρόνο αναγκάζονται να καταβάλλουν στο δημόσιο τμήμα της περιουσίας τους.
Αν αυτό δεν ονομάζεται δήμευσις περιουσίας τότε τα λόγια έχουν χάσει την σημασία τους.
Μάλιστα το κράτος προβαίνει και σε μία πρόσθετη δημευτική μεθόδευση.
Με την υπερφορολόγηση των ακινήτων επέρχεται περαιτέρω πτώσις της εμπορικής αξίας τους, οπότε έχουμε και απαξίωση της φορολογούμενης περιουσίας (value destruction).
Τo δε τραγικό είναι πώς αυτά ουδείς τα επισημαίνει.
Η Νέα Δημοκρατία, απασχολημένη τώρα με την εκλογή Προέδρου δεν τα λέει, αφού φέρει βαρύτατες ευθύνες και η ίδια…
Ζ.
