Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Ο Αλεξ/πολίτης από παράδοση έτρεφε απέναντι στον μικροκατεργάρη και τον μικρολαμόγια, πάντοτε αισθήματα συμπάθειας και είχε και χαρακτηριστικές εκφράσεις γι’ αυτούς, όπως κερατούκληδες, μπαγασάκηδες, κατεργαράκηδες, διαόλου κάλτσα και πολλά άλλα.
Είχαμε ομολογουμένως πολλά τέτοια είδη στην πόλη μας από τα παλιά χρόνια μέχρι των ημερών μας σήμερα.
Γενιές ολόκληρες, άλλωστε, γαλουχήθηκαν και διασκέδασαν με τον ήρωα που χαρακτηριστικότατα εξέφραζε τη ψιλοαπατεωνιά.
Θα θυμούνται οι παλαιότεροι τον μάγκα Βασέλο, τον γραφικό Μουσούλια, τον πότη Αντώναρο, τον χαρτοπαίχτη Σίμο, τον Καντιφλάς των σφαιριστηρίων Καράμπελα και πολλούς άλλους.
Ο Αλεξ/πολίτης λοιπόν, είναι και ήταν πάντα μεγαλόθυμος απέναντι σ’ αυτούς τους τύπους ακόμα και αν η κατεργαριά είχε σαν στόχο αυτόν τον ίδιο και δεν διστάζει να περιγράψει τις περισσότερες φορές, διανθίζοντας την περιγραφή με χιούμορ στην παρέα του με ποιο τρόπο του την έφερε ο μπαγασάκος.
Βέβαια, σήμερα οι μικροαπατεωνιές και μικροκλεψιές έχουν αποκτήσει διαβαθμίσεις, που καθορίζονται από την κοινωνική τάξη του κλέπτοντος.
Το κλεφτρόνι αλλά και ο απατεωνάκος δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό να ξεγελάσει ή να κλέψει τίποτε περισσότερο από ένα πορτοφόλι που περιέχει το πολύ λίγα ευρώ, ή να σε ξεγελάσει πουλώντας κανένα αντικείμενο μαϊμού.
Θα συμφωνήσω όμως με τον φίλο Βαγγέλη, που έλεγε τις προάλλες στο καφενείο του Σάκη όπου συχνάζουμε, ότι ο δημόσιος υπάλληλος, αν δεν τα πιάσει όταν του δοθεί η ευκαιρία, χαρακτηρίζεται σήμερα από τη γυναίκα του κόπανος, ανεπρόκοπος που δεν παίρνει παράδειγμα από τον συνάδελφό του που έκτισε ολόκληρη πολυκατοικία.
Συμφωνώ ακόμα απόλυτα με τον άλλο ομοτράπεζο του Βαγγέλη συνταξιούχο γιατρό που λέει, ότι υπήρχε η αντίληψη όταν ασκούσε το επάγγελμα, ο γιατρός που δεν έπαιρνε φακελάκι, θεωρούντο υποδεέστερος σε γνώσεις μόρφωση και επαγγελματική εκπαίδευση από αυτόν που τα έπαιρνε.
Από το διπλανό τραπέζι του καφέ, ο πράκτορας Στέλιος ο μπίρ βαθμό, διέκοψε την παρτίδα τάβλι με τον ηλεκτρονικό Φώντα, για να αναφέρει κατηγορηματικά ότι ο μικρομεσαίος επαγγελματίας, αν δεν αποκρύψει από την Εφορία το λιγότερο το μισό του τζίρου του, χάνει τον σεβασμό των συναδέλφων του και χαρακτηρίζεται από βλάκας έως ηλίθιος.
Επεμβαίνει πιο πέρα και ο λέων της τράπουλας στη ξερή ο συμπαθέστατος Παναγιώτης λέγοντας, ότι ο πολιτικός που δεν θα πάρει μίζα, που να ανέρχεται έως το 10% του ποσού που καταχράστηκε ο Τσοχατζόπουλος θεωρείται άρρωστος, ύποπτος και σίγουρα δεν είναι ικανός για να του ανατεθεί υπουργείο.
Συμπληρώνει ωσαύτως και ο καγκελάριος καφετζής Σάκης ότι διοικητής ενός μεγάλου οργανισμού, αν δεν κάνει ένα μικρό δωράκι στον εαυτό του που να ανέρχεται στο ποσό πολλών χιλιάδων ευρώ είναι το λιγότερο ανεγκέφαλος με μυαλό τριγωνικής τυρόπιτας.
Τον τελευταίο χαρακτηρισμό τον συμπλήρωσα εγώ που παραλληλίζω τις απόψεις του με βιτριολικό χιούμορ που νομίζω ότι κατέχω.
Όλα τα παραπάνω είναι απολύτως φυσιολογικά, τα οποία τα έχουν συνειδητοποιήσει οι κρατούντες και δεν πρέπει να καταπλήξει κανέναν η συμπεριφορά του.
Πρόταση της στήλης:
Αντί το περιφραστικό της ατάκας “Ω, τι κόσμος μπαμπά” που είναι και πεσιμιστικό των καλόγερων, προτιμότερο και πιο Ελληνικότατο είναι το αυτοσχέδιο άσμα του ρεμπέτη χασαπόμαγκα Αλέκου Μπατίρη συμπολίτη μας που λέει:
– Δική μου είναι η Ελλάς.
– Με την κατάντια της γελάς.
– Της λείπει το ‘να της ποδάρι.
– Γιατί το παίξανε στο ζάρι.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
