Λίγο πριν γράψω αυτό το κομμάτι, είχα φύγει από το στέκι μου στο καφενείο του Σάκη, όπου για να απολαύσω το καθημερινό βαρύγλυκο συνοδεία του απαραίτητου μερακλίδικου τσιγάρου, είχα κλειστεί στη λεγόμενη από τους μη καπνιστές “στρούγκα” που είχε διαμορφωθεί έξω από τον καφενέ παραπλεύρως της εισόδου της παρακείμενης πολυκατοικίας.
Και όταν λέμε “στρούγκα” ευνοούμε ένα στενωπό περιορισμένο χώρο 2-3 τετρ. μέτρων, τζαμωτό σε δύο πλευρές, με μπετονένιο τοίχωμα η τρίτη πλευρά και με την άλλη μπροστά εντελώς χωρίς κούφωμα χάουσα και εκτεθειμένη στο αγιάζι του προαυλίου.
Όλες τις χειμωνιάτικες μέρες, είτε πρωινά, είτε απογεύματα, με βροχές, διαπεραστικά κρύα και αέρηδες, εκεί καταφεύγαμε, δηλαδή μόνο 3-4 θεριακλήδες φουρμαριστές, ένεκα του απαγορευτικού διατάγματος της πολιτείας σε κλειστούς χώρους.
Στριμωγμένα, ένα σιδερένιο βαρύ τραπεζάκι, δύο – τρεις πλαστικές καρέκλες, το απαραίτητο τασάκι, φιλοξενούσε την απόλαυση της χαζομάρας μας για κάπνισμα.
Ήδη ο ένα καταδικασμένος, ο ηλεκτρονικός Φώντας είχε φουμάρει απανωτά τέσσερα τσιγάρα, ενώ το πέμπτο το πρόβαλε έξω από το πακέτο στην αναμονή για να μη παραπονιέται αυτό για την μεγάλη αποχή που θα του συμβεί, έτσι και ο Φώντας μπει μέσα στον καφενέ για την μονομαχία την τρίωρη στο τάβλι.
Ο άλλος συγκάτοικος, ο φίλος ο Κώστας αφού άφησε μισοτελειωμένη γόπα στο σταχτοδοχείο, εγκατέλειψε οσονούπω τη “στρούγκα” για μια επείγουσα δουλειά.
Προσέρχοντας κι εγώ στον κολάσιμο χώρο, παρήγγειλα τον καφέ μου νοηματικά έξωθεν του καφενέ από τις βιτρίνες στον καγκελάριο καφετζή Σάκη, αφού προηγουμένως άναψα ένα Μάρλμπορο, έτσι για να συντομεύσω την παραμονή μου στο πειθαρχείο, ώσπου να ‘ρθει ο καφές μου.
Ο έτερος φουμαρτζής ο Θανάσης ο επικαλούμενος από τους φίλους ως ο “Ε” έφθασε καθυστερημένος για να συμπληρώσει το ελεεινό κουαρτέτο μας.
Πιάνοντας λοιπόν χαρτί και μολύβι για να γράψω αυτό το κείμενο μετά από την παραμονή μου στο καφενείο, έδωσα μια γροθιά στο κεφάλι μου, διαπιστώνοντας ότι ήμουν απίστευτα θυμωμένος χωρίς να εξηγήσω τον λόγο.
Εντάξει, υπάρχει ένας σοβαρός λόγος – διανύω το δεύτερο 24ώρο της ζωής (πάνω – κάτω) απόπειρας μου να κόψω το κάπνισμα.
Γιατί η άδεια καπνίσματος που σχεδιάζεται να επιβληθεί στην Ελλάδα είναι η τελευταία σταγόνα – προτιμώ να σταματήσω τώρα, και όχι μετά από έξι μήνες, όταν θα πρέπει να κάνω αίτηση για άδεια καπνιστή ώστε να μπορώ να αγοράζω τσιγάρα, όπως έχει προτείνει μια παρανοϊκή συμβουλευτική επιτροπή.
Ήμουν αυτό που θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει “οργισμένος καπνιστής” με την έννοια ότι η ίδια η πράξη του καπνίσματος με ενοχλούσε και έτεινα να καπνίζω όποτε ήμουν ενοχλημένος.
Τώρα που έσβησα την τελευταία (ελπίζω) γόπα μου, η νικοτίνη αντικαθίσταται προσωρινά από μια μόνιμη, ασυγκράτητη λύσσα, που την αισθάνομαι να φουσκώνει πίσω από τα μάτια μου καθώς γράφω, σάμπως να ετοιμάζομαι να μεταμορφωθώ σε μπαμπούλα με την παραμικρή πρόκληση. Δεν είναι υγιής κατάσταση αυτή.
Αναλογίζομαι μόνο που σκέπτομαι ότι μερικοί άνθρωποι νοιώθουν οργισμένοι συνεχώς με αυτή τη νοοτροπία.
Έχω συναντήσει τέτοιους τύπους, σε μεγαλύτερο ποσοστό απ’ όσο μου αναλογεί, παλιά όταν δούλευα σε τεχνικό γραφείο μαζί με τον φίλο και συνεργάτη Χρ. Δούκα – είναι αυτοί οι ανησυχητικά μερικοί συμπολίτες μας που τριγυρίζουν ψάχνοντας για καβγά.
Μια μέρα μπήκε ένας νεαρός στο γραφείο, έδειξε ένα προσχέδιο (σκαρίφημα) οικοδομής για έκδοση οικ. Άδειας και ρώτησε με αγριωπό ύφος αν μπορούσε να γίνει με τα μισά λεφτά που απαιτούσε το σχετικό διάταγμα για την αμοιβή του μηχανικού.
Του εξήγησα ευγενικά ότι η τιμή ήταν ορισμένη, ότι δεν μπορούσα να κάνω έκπτωση, και τα λοιπά.
Μου ξεφώνισε οργισμένους ότι είμαι δραχμοφονιάς και φασίστας, έβρισε, κλώτσησε το σχεδιαστήριο και όρμηξε έξω από το γραφείο. Η όλη συναλλαγή κράτησε λιγότερο από 30” δευτερόλεπτα.
Ένας τόσο οργισμένος άνθρωπος πιθανότατα καβγαδίζει με τον εαυτό του κάθε πρωί στον καθρέφτη.
Ένας Θεός ξέρει πως τα έβγαλε πέρα στη ζωή του. Θα είναι θαύμα αν δεν έχει καταλήξει στη φυλακή ή ακόμα κάπου χειρότερα.
Θα έπρεπε να υπάρχει μια τηλεφωνική υπηρεσία για ανθρώπους μονίμως θυμωμένους όπως αυτός ή προσωρινά όπως εγώ.
Μια γραμμή με τετραψήφιο αριθμό, όπως τόσες που υπάρχουν, όπου να μπορείς να τηλεφωνήσεις και να εκτονώσεις την οργή σου σ’ έναν ζωντανό, ανθρώπινο σάκο του μποξ.
Θα ακούγεται: “Τηλεφωνική γραμμή σάκος του μποξ, καλημέρα σας!”. “Μμμμ τι ηλίθια φωνή που έχετε!”. “Μα πως μιλάτε έτσι”. “Σκάσε, βλάκα”.
Και η συζήτηση θα συνεχιζόταν στο ίδιο στυλ ώσπου να εκτονωθείς και να επιστρέψεις στην ομαλότητα.
Φαίνεται ανόητο, αλλά σας εγγυώμαι ότι θα έσωζε ζωές.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
