Ρωτώ τον εαυτό μου, που οδεύει προς τη δύση,
αν όσα έζησε παιδί, θέλει να ξαναζήσει.
Ήμουν πολύ περίεργο, να μάθω προσπαθούσα,
κι έτσι τα πάντα ζύγιζα, και παρακολουθούσα.
Βασανισμένοι οι άνθρωποι, μα είχαν κάτι άλλο,
θαρρώ πως ήταν άξιο, κι αληθινά μεγάλο.
Στα φτωχικά τους πρόσωπα, λες κρύβαν μία λάμψη,
όπου καμιά αναποδιά, δεν μπόρεσε να κάμψει.
– Ακούραστη η μάνα, το σπίτι συγυρίζει,
και σιγομουρμουρίζοντας, κάποιο τραγούδι αρχίζει,
όμοια και η γειτόνισσα, σεντόνια που τινάζει,
και το μικρότερό της γιο, τραγουδιστά φωνάζει,
κι ακούγεται που τραγουδά, το γελαστό Λενάκι,
Θεέ μου, τι γλυκιά φωνή, λες κι είναι αηδονάκι,
μα απέναντι η γειτόνισσα, η τροφαντή Φανή,
αγόρασε ραδιόφωνο, και έπεσε σιγή.
Έπαψαν πια να τραγουδούν, η μάνα, το Λενάκι,
σαν τραγουδούσε η Βέμπο, με τέμπο, με μεράκι.
Λιγόστεψε το γέλιο λες, από τα πρόσωπα,
γίνονται όλα τυπικά, κάπως απρόσωπα,
και το τραγούδι επέζησε, μόνο στην εξοχή,
μα ήλθε το κασετόφωνο, κι έφυγε κι από εκεί.
Βελτίωση στο ντύσιμο, συχνές οι εκδρομές,
όμως θαρρείς το γέλιο, λιγόστεψε από χθες.
Σαν ήλθε και το κινητό, άλλαξε η ζωή μας,
χάθηκε απ’ τον διπλανό, η κάθε επαφή μας,
και να τα Λάπτοπ, το Ιντερνέτ, νέα τεχνολογία,
παράτησε ο Μιχάλης, την φίλη του Μαρία,
και τώρα απομονώθηκε, στο Ιντερνέτ σερφάρει,
πως βρήκε νέα φίλη, το λέει με καμάρι,
μα η φίλη τον προτρέπει, για να ομονοήσουν,
και οδηγίες παίρνοντας, μαζί ν’ αυτοκτονήσουν.
Ο φίλος μου ο Στέλιος, άλλες ιδέες έχει,
λέει η τεχνολογία, τα πάντα μας παρέχει,
να όμως που εμένα, φόβος με κατατρέχει.
Τούτη η τεχνολογία μάς έχει ξεστρατίσει,
του ήλιου πια δεν βλέπουμε, ανατολή ή δύση.
Τούτη η τεχνολογία, αγαπητέ μου Στέλιο,
την ξεγνοιασιά μας έκλεψε, μας στέρησε το γέλιο.
