
Μια ηλιαχτίδα να φωτίσει την πονεμένη μου ψυχή.
Ένα χαμόγελο να γλυκάνει το πρόσωπό μου.
Ένα χάδι να νιώσω αγάπη.
Μια αγκαλιά να με ζεστάνει.
Ένα ευχαριστώ για όσα πρόσφερα.
Ένα σ΄αγαπώ, φάρμακο αναγέννησης.
Ένα μήνυμα χαράς και παρηγοριάς.
Μια εικόνα όμορφη με θάλασσα ή βουνό.
Μια παρέα καλοπροαίρετη.
Ένα πρόσωπο καλοσυνάτο να με καταλάβει.
Ζήτησα πολλά; Τα πήρα;
Αντίθετα. Πήρα αλαζονεία.
Πήρα βαθύ σκοτάδι. Ψέμα και απληστία.
Ασωτία και αμέλεια. Άρνηση και διχόνοια.
Παγωνιά και πόνο. Λόγια πικρά και άστοχα.
Όλα αυτά έφεραν δάκρυ.
Αλλά συγχώρησα και επέζησα.
Δικαιολόγησα, εξήγησα και αναρωτήθηκα.
Εγώ τι έδωσα απ΄όλα αυτά που ζήτησα;
Αν όχι όλα τα περισσότερα.
Πάντως κακό δεν έδωσα.
Γιατί υπήρχε ευαισθησία και φιλότιμο.
Κατανόηση και αγάπη.
Δεν μπορείς να κάνεις το καλό
μην κάνεις το κακό.
Οι άνθρωποι έχουν ψυχή που πονάει.
“Κάνε το καλό και ρίξ΄το στο γιαλό¨
Λόγια σοφά, βγαλμένα από την πείρα του λαού.
Λόγια που αν τα δίναμε σημασία
θα είμασταν όλοι ευτυχισμένοι.
Λόγια που αν γινόντουσαν πράξεις
θα ζούσαμε σε ένα κόσμο καλύτερο.
Ω! τι ωραίος κόσμος θα αναφωνούσαμε.
Τάνια Στεφάνου – Τσαβδάρη