(Τρίτο βραβείο στον 16ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό )
Εμφανίστηκαν δειλά οι αναλαμπές
στο στερέωμα της κλονισμένης μου μνήμης
σε στιγμές γλυκειάς ηρεμίας
και αμφισβητούμενης ευτυχίας,
να μου θυμίσουν αναζωογονητικά
μέρες ανεξίτηλης ευδαιμονίας !…
Δυο κυβερνούσαν τότε,
το είναι μου, την σκέψη, την καρδιά μου :
« τα νιάτα και ο έρωτας ! ».
Ο χρόνος νίκησε τα νιάτα,
αειθαλής, αήττητος ο έρωτας
νικητής αιωνίως… παραμένει !…
Τότε, έχοντας για εφόδια
της νιότης την ασπίδα,
εισέβαλα στου έρωτα την μάχη,
χόρευα στων αισθημάτων τις καντρίλλιες
δίχως να αναλογίζομαι
της μέθης μου τα πάθη…
Και τώρα, ο ύμνος του έρωτα έρχεται στο νου,
του φτερωτού ανίκητου θεού :
« Έρως ανίκατε μάχαν,
ραγίζεις τις ευαίσθητες καρδιές,
νέους και γέρους σημαδεύεις,
αναταράσσεις την φρόνιμη λογική…
Έρωτα ριψοκίνδυνε,
ακατανίκητε θαρραλέε μαχητή
προκαλείς την ποθητή έλξη
τοξοβολείς όπου εσύ επιθυμείς,
παραμένεις ανεκτίμητη πηγή ζωής,
μέγιστο δώρο στην κλίμακα του βίου μας ! ».
Καίτη Τσακίρη-Καραμιχάλη
