Εφαρμόζει δύο μέτρα και δύο σταθμά – Η ιστορία της NADIA MURAD δεν έγινε σύμβολο για τον Διεθνή Τύπο – Και δεν οδήγησε σε σταυροφορία κατά των Ισλαμιστών
Έβαζαν τις γυναίκες να πλυθούν και «να γίνουν όμορφες». Μετά τις φωτογράφιζαν και αναρτούσαν τις φωτογραφίες στο τοπικό Δικαστήριο της Σαρίας.
Δίπλα σε κάθε φωτογραφία υπήρχε το όνομά και το τηλέφωνο του «μαχητή», στον οποίο ανήκε ως «σκλάβα» η κάθε γυναίκα. Έτσι, όταν ένας «μαχητής» ήθελε να «χρησιμοποιήσει» την «σκλάβα» του άλλου ήξερε σε ποιόν να απευθυνθεί.
Όχι ότι υπήρχε μεγάλη διάφορά ποιον «μαχητή» θα υπηρετούσε η κάθε γυναίκα.
Μάλιστα καλύτερά από όλους το διαπίστωσε αυτό η ίδια η γυναίκα, από την οποία προήλθε η παραπάνω περιγραφή, σύμφωνα με όσα είπε στο περιοδικό ΤΙΜΕ.
Μικρόσωμη και σε κατάσταση “πανικού, επειδή ο «μαχητής» που την είχε επιλέξει ως «σκλάβα» ήταν γιγαντόσωμος, ικέτευσε έναν μικρόσωμο «μαχητή» να την «ανταλλάξει», ενστικτωδώς πιστεύοντας ότι ο πόνος θα ήταν ίσως λιγότερος όσο το σωματικό εκτόπισμα μειωνόταν.
Η ανταλλαγή τελικά έκλεισε αλλά φυσικά το «σύστημα» ήξερε καλύτερα. Ο μικρόσωμος «μαχητής» έβαλε την «σκλάβα» του σε ένα δωμάτιο και την βίασε.
Αργότερα, κάλεσε άλλους έξι να συμμετάσχουν, πράγμα που έκαναν από κοινού με την «σκλάβα» να χάνει, μετά από ώρες, τις αισθήσεις της. Και όλα αυτά αφού προηγουμένως είχαν δολοφονήσει τους έξι αδελφούς
Το θύμα της φρικτής αυτής ιστορίας είναι η Ιρακινή Nadia Murad, στην όποια απονεμήθηκε προ ήμερων (από κοινού με τον Denis Mukwege) το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 2018.
Και οι θύτες οι «μαχητές» τού διαβόητου «Ισλαμικού Κράτους», οι όποιοι υπέβαλλαν χιλιάδες γυναίκες σε αυτή την φρικτή μεταχείριση, η όποια στην περίπτωση της Murad εντασσόταν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο οργανωμένης γενοκτονίας της κουρδικής θρησκευτικής μειονότητας των Yazidis στην όποια αυτή ανήκε.
Δυστυχώς, μάλιστα, αυτή η Ιστορία παραμένει ζωντανή, μια και πολλές ακόμα γυναίκες παραμένουν «σκλάβες» των «μαχητών» του ISIS, όπως θα ήταν ακόμα και η Murad, εάν η τύχη δεν τα έφερνε έτσι ώστε να δραπετεύσει.
Δεν είναι μόνον ότι δεν υπήρξε ποτέ πραγματική πολιτική βούληση για την εξόντωση του «Ισλαμικού Κράτους» -υπό τον φόβο μήπως κατηγορηθεί η Δύση ότι επεμβαίνει και πάλι στρατιωτικά στην Εγγύς Ανατολή.
Το σημαντικότερο είναι ότι ενώ μια ιστορία όπως αυτής τής Murad θα έπρεπε να είχε αποτελέσει αφορμή για παγκόσμια σταυροφορία κατά του ISIS, και όλων αυτών που το τελευταίο αντιπροσωπεύει, για τον διεθνή Τύπο και την επιλεκτική intelligentsia της πολιτικής ορθότητας που τον καθοδηγεί και τον ελέγχει, αυτό ήταν μάλλον απαγορευμένο.
Γιατί; Μα πολύ απλά, η πολιτική ορθότητα εφαρμόζει δύο μέτρα -βλέπει μόνον όσα θέλει να δει.
Έτσι οι ίδιοι άνθρωποι που ποζάρουν ως εξημμένοι θεματοφύλακες των δικαιωμάτων των γυναικών, των ομοφυλόφιλων και των εθνικών μειονοτήτων, ξαφνικά χάνουν τον ζήλο τους όταν συνειδητοποιούν ότι ο πολιτισμικός χώρος εντός του οποίου όλοι αυτοί πρωτίστως υποφέρουν είναι κομμάτια του Ισλαμικού κόσμου…
Η Δύση σίγουρα δεν είναι τέλεια, όμως είναι η μόνη, η οποία προστατεύει τις μειονότητες. Στην Δύση δεν πετάμε ομοφυλόφιλους από τις στέγες πολυώροφων κτιρίων, όπως κάνει το ISIS ακολουθώντας την Σαρία.
Στην Δύση δεν καίμε και δεν λιθοβολούμε γυναίκες (πόσο μάλλον ανήλικες) για υποτιθέμενα «εγκλήματα τιμής», όπως ότι τόλμησαν να βγουν με τον παιδικό τους έρωτα ή να συνάψουν αυθαίρετο γάμο.
Στην Δύση μπορεί να σταματάμε που και που κανέναν παράνομο μετανάστη στα σύνορα (και να μας συγχωρούν για την ενόχληση), αλλά πάντως γενοκτονίες εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, όπως αυτή που βίωσε η Murad, δεν κάνουμε.
Και αυτά ακριβώς εξηγούν γιατί η Murad δεν μπορούσε ποτέ να γίνει σύμβολο για τον διεθνή Τύπο.
Γιατί κάτι τέτοιο θα έκανε οφθαλμοφανή την υποκρισία της κρατούσας πολιτικής ορθότητας, που δήθεν κόπτεται για τις μειονότητες αλλά μόνο εντός της Δύσης;
Και εκτός; Ε, εκτός, μιλάμε για άλλους «τρόπους ζωής» και δεν θα ήταν ρατσιστικό και ιμπεριαλιστικό να τους κρίνουμε, όπως τον εαυτό μας;
Ακόμα και η επιτροπή του Νόμπελ «στρογγύλεψε» το πράγμα, επικαλούμενη τον «αγώνα να τερματιστεί η σεξουαλική βία ως όπλο πολέμου». Που τo είδαν τo όπλο πολέμου άραγε;
H σεξουαλική χρησιμοποίηση της Murad αποτελούσε «θεσμό» τοy ISIS, δεν είχε σχέση με τον πόλεμο αλλά με αυτό πού θεωρούσαν ως αποδεκτό «τρόπο ζωής» εν ειρήνη. Πού να τολμήσει όμως η επιτροπή να το πει αυτό…
Όχι, για τον διεθνή Τύπο τής πολιτικής ορθότητας η γυναίκα σύμβολο δεν είναι η Murad αλλά η Christine Blasey Ford, η βολεμένη καθηγήτρια της ψυχολογίας, η οποία έγινε παγκόσμιο πρωτοσέλιδο όταν απείλησε, ευτυχώς ανεπιτυχώς, την τοποθέτηση του συντηρητικού δικαστή Brett Kavanaugh στο Ανώτατο Δικαστήριο τών Η ΠΑ.
Το «έγκλημά» του; Πριν τριάντα χρόνια, λέει σε ένα φοιτητικό πάρτυ αποπειράθηκε στιγμιαία και υπό την επήρεια οινοπνεύματος να την «βιάσει», πράγμα, φυσικά, που δεν έγινε -άλλες λεπτομέρειες δεν θυμόταν. Και τί ζήταγάν, σε μαζικές εκδηλώσεις υστερίας, οι πεφωτισμένοι;
Τίποτε λιγότερο από το ηθικό λιντσάρισμα τού Δικαστή αλλά και την έξω-νομική τιμωρία του σε πλήρη εξευτελισμό κάθε τεκμηρίου αθωότητας και κάθε Ιδέας δικαιοσύνης.
Όμως, για την πολιτική ορθότητα αυτό δεν ήταν πρόβλημα, εδώ υπήρχε άλλο μέτρο.
Ο στόχος ήταν λευκός, αστός, δεξιός και άνδρας, οπότε η κακομεταχείρισή του ουδέν ρατσιστικό ή ιμπεριαλιστικό ενείχε, και για την πολιτική ορθότητα αυτό είναι υπεραρκετό!
Α. Π. Δημόπουλος
Πολιτικός Επιστήμων,
Πανεπ. Cambridge
