Θα σε περιμένω,
μέσα στη μετέωρη αναλαμπή του χρόνου,
όταν μια υπερκόσμια κραυγή
θα ζευγαρώνει με τη γλυκιά προσδοκία
των βαλσαμωμένων ονείρων.
Θα σε περιμένω,
μέσα στη φοβερή παραζάλη του μυαλού μου,
όταν θα αφουγκράζομαι την ομίχλη
καθώς θα χάνεται ανάμεσα στο τίποτα
και στους αναστημένους αγγέλους.
Θα σε περιμένω,
μέσα στο πέταγμα της μικρής Αλκυόνης,
όταν θα παίζει με τα κύματα
και θα σημαδεύει πάνω στα βράχια
τους ατέλειωτους δρόμους της αγάπης.
Θα σε περιμένω,
μέσα στους φυλαγμένους παράδεισους της νιότης,
όταν στα γκριζόλευκα μαλλιά μου
θα μετριέται το θρόισμα της ζωής
και τα κουρσεμένα αναφιλητά μου.
Θα σε περιμένω,
μέσα στα ποιήματα που θα σου γράφω,
όταν τα αραχνιασμένα ρολόγια
θα γιατρεύουν τις παλιές πληγές τους
με δροσοσταλίδες της χίμαιρας.
Θα σε περιμένω,
μέσα στο ξαναγύρισμα των χελιδονιών,
όταν τα λιβάδια των ασφόδελων
θα’χουν ναρκώσει πλέον την καρδιά μου
κι εγώ θ’αργοπεθαίνω…
Αριστοτέλης Παπανικολάου
(ΑΛΑΡΓΗΝΟΣ)
