Αποτελεί προσβολή προς τους φορολογούμενους, ότι το πρωτογενές έλλειμμα της χώρας παραμένει, για να μην μειωθούν οι αποδοχές των Δημοσίων Υπαλλήλων – Κανένας σεβασμός προς τον πολίτη που πληρώνει
Τα μέσα ενημερώσεως, μας έχουν κουράσει το τελευταίο διάστημα, με την μονότονη επανάληψη εκκλήσεων διαφόρων κρατικών «παραγόντων» που ζητούν από τους Έλληνες να επιδεικνύουν «φορολογική συνείδηση»!
Πρόκειται περί απύθμενου θράσους.
Και πριν σπεύσει κανείς να υποστήριξη ότι υπερασπιζόμεθα τους φοροφυγάδες» ας αρχίσει καλύτερα να αναλογίζεται με ποιόν τρόπο το Ελληνικό Κράτος αξιοποιεί, ή ακριβέστερα σπαταλά, τα χρήματα των φορολογουμένων.
Σε οποιοδήποτε πολιτισμένο ευρωπαϊκό Κράτος θα ήταν αρκετή απόδειξις αποτυχίας, το συνεχιζόμενο πρωτογενές έλλειμμα.
Αποτελεί προσβολή προς τους φορολογουμένους το γεγονός ότι επί σειράν ετών, ζούμε με «δημιουργική λογιστική», προκειμένου να μην μειωθούν οι αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι υποτίθεται ότι υπηρετούν το κοινωνικό σύνολο. Και τους όποιους πληρώνουν οι φορολογούμενοι.
Ας αναλογισθεί ακόμη κανείς, πόσο ταλαιπωρεί τους πολίτες αυτός ο κρατικός μηχανισμός εξ αιτίας της ανοργανωσιάς, της γραφειοκρατίας και της ακαταλληλότητας μιας μεγάλης μερίδας των λειτουργών του.
Πόσο ακόμη οι διαδικασίες του, αποτελούν αποθαρρυντικό αν όχι πλήρως αποτρεπτικό παράγοντα για την έναρξη ή την συνέχιση πάσης οικονομικής δραστηριότητος.
Με την σκέψη αυτή, είναι άραγε δυνατόν να πεισθεί ο πολίτης ότι πιάνουν τόπο τα χρήματα τα όποια πληρώνει στο Κράτος;
Τι θα μπορούσε να σκέπτεται όταν υποχρεώνεται να προστρέξει στις υπηρεσίες κάποιου φοροτεχνικού ή όταν ταλαιπωρείται, χωρίς να μπορεί να βρει άκρη, στους δαιδαλώδεις διαδρόμους κάποιας ΔΟΥ;
Ακόμη χειρότερα όταν ευρίσκεται αντιμέτωπος με την άγνοια ή ακόμη και την αλαζονική αγένεια υπαλλήλων οι όποιοι πληρώνονται από τους δικούς του φόρους;
Και όλα αυτά χωρίς ακόμη να λάβει υπ’ όψιν του όλα όσα θρυλούνται περί διαφθοράς, που μπορεί να φθάνει ακόμη και σε πολύ χαμηλά κλιμάκια της δημοσίας διοικήσεως.
Κατά τα λοιπά ο πολίτης πρέπει να έχει «φορολογική συνείδηση» και να χρηματοδοτεί αυτήν την αθλιότητα!
Αλλά πέρα από αυτό, του ζητείται ακόμη να κάνει και τον άμισθο φορολογικό ελεγκτή.
Όταν καλείται να ελέγχει την έκδοση αποδείξεων λιανικής πωλήσεως, του ζητείται στην ουσία να κάνει δουλειά για την οποία αμείβονται κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι.
Μήπως θα ήταν εξ ίσου «πρακτικό» να του ζητείται να ελέγχει και τους λαθρεπιβάτες των δημοσίων συγκοινωνιών; Οι οποίες αποτελούν άλλο παράδειγμα παραλογισμού και ασυδοσίας.
Όμως αυτή είναι η λογική των φορολογικών μηχανισμών του Κράτους μας.
Καθιερώθηκε πριν αρκετά χρόνια, όταν η πολυπλοκότητα του συστήματος (αστεία ακόμη σε σχέση με τον σημερινό λαβύρινθο) υποχρέωσε ακόμη και τον απλό μισθωτό να προστρέξει στις υπηρεσίες φοροτεχνικού.
Ο οποίος πληρωνόταν για να κάνει την δουλειά την όποια έπρεπε να παρέχει ατελώς στον πολίτη η φορολογική υπηρεσία!
Η οποία αποδεικνύεται τόσο αδαής, ώστε να φθάσει διευθυντής σημαντικής ΔΟΥ τής περιοχής πρωτευούσης να αστειευτεί προς τον γράφοντα, αναφερόμενος σε τοπικό φοροτεχνικό, για τον όποιο είπε «μα αυτός τα ξέρει καλύτερα από μας».
Προφανώς αδυνατούσε να αντιληφθεί ότι το «αστειάκι» συνιστούσε ομολογία της αγνοίας και της ανικανότητας του να φέρει εις πέρας το αντικείμενο για το οποίο αμειβόταν παχυλότατα από τα χρήματα των φορολογουμένων.
Από τους οποίους το ανίκανο Κράτος, έχει το θράσος να απαιτεί «φορολογική συνείδηση».
Αλήθεια, είναι δυνατόν στην εποχή των αυτοματισμών να μην έχει η Εφορία άλλον τρόπο ελέγχου, από του να εξαπολύει κυνήγι αποδείξεων;
Σε κάθε πολιτισμένη χώρα οι εμπορικές δραστηριότητες ελέγχονται ευκόλως δια της παρακολουθήσεως της ροής των εμπορευμάτων. Των βιβλίων αποθήκης για να το πούμε απλουστευμένα.
Για τον έλεγχο των υπηρεσιών, υπάρχουν άλλες εξ ίσου άπλες μεθοδολογίες.
Αν δεν τις γνωρίζουν οι λειτουργοί τού υπουργείου Οικονομικών, μπορούν να απευθυνθούν στον τελευταίο φοροτεχνικό. Κάτι περισσότερο από αυτούς θα καταλαβαίνει.
Ακόμη θα μπορούσαν να ρωτήσουν ένα μέσο πολίτη πού διαθέτει κοινή λογική.
Αυτόν από τον όποιο απαιτούν «φορολογική συνείδηση» χωρίς να επιδεικνύουν τον παραμικρό σεβασμό απέναντι του.
Αρκεί μια επίσκεψις σε οποιαδήποτε ΔΟΥ για να διαπιστώσει κανείς πόσοι από τους κρατικούς υπαλλήλους γνωρίζουν την λέξη σεβασμός…
Όποτε ευλόγως διερωτάται ποια θέση μπορεί να έχει στο λεξιλόγιο τους ή στο αξιακό τους σύστημα ή έννοια τής συνειδήσεως! Φορολογικής ή όχι…
