Ποίηση είναι,
ένα βάλς πάνω στην πίστα της αιωνιότητας,
τα μικρά της ζωής που τελικά…είναι μεγάλα
και τα μεγάλα να χωρούν μέσα στο χέρι σου.
να φλέγεσαι και να δροσίζεσαι με τις έννοιες,
να παγώνεις και να ζεσταίνεσαι,
στο λουτρό των συναισθημάτων ,
να κολυμπάς στις μνήμες
και να ξαποσταίνεις σ’ αυτές,
να γίνεις ανατόμος στα μύχια της καρδιάς σου
και να βρίσκεις εκεί τα διαμάντια της ζωής,
όχι σαν θησαυρό λησμοσύνης,
αλλά σαν ΦΑΡΟ πορείας.
να βλέπεις τα πάντα, ακόμη και αν…
τα μάτια του σώματος σου είναι σβυστά,
να ακροβατείς στις στιγμές και τους χρόνους
του…χθες, ως παρόν σου …
και του μέλλοντος… ως παρελθόν σου,
να τους καταλαμβάνεις όλους… μέσα στην σιωπή σου,
να σιωπάς και η σιωπή σου…
να είναι επανάσταση.
Η επανάσταση…που έγινε ηρεμία χρωμάτων.
το φως και το σκοτάδι που δείχνουν τους δρόμους,
να έχεις κλειστή την πόρτα σου
και όλοι να έχουν πρόσβαση.
Π Ο Ι Η Σ Η ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ…
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΊΠΟΤΕ…
ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΤΕΙΣ.!!!!
Το παρόν είναι ένα μικρό κεράκι στην μνήμη του Μικρασιάτη ποιητή μακαρίτη ΜΟΣΧΟΦΙΔΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ, από την Δράμα, που τυφλός από 10 χρονών, ταξίδευσε με τα ορθάνοιχτα μάτια της ψυχής του και μας έδωσε ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ των συναισθημάτων του και της Μικρασιατικής γης, που περπάτησε κάθε μονοπάτι της γενέθλιας γης και ξαπόστασε νοητικά σε κάθε ίσκιο και πηγή της.
Το αφιερώνω και σε φίλες/ους ποιητές, που σε άνυδρους καιρούς και τόπους μας δίνουν τις ποιητικές σκέψεις και ανησυχίες τους για ανάταση συναισθήματος και πνεύματος.
Β.Ν.
