Παντού κροτούν τουφέκια
βροντούν οι λόγγοι δυο φορές
χαράδρες και φυλάκια
γεμάτα στρατιώτες
νεκρούς και ζωντανούς
Δίπλα τους στέκει η Ιστορία
και παραπέρα ο Ποιητής
με μάτια δακρυσμένα
και με τρεμάμενα τα χέρια
σε πάπυρο καταγράφουνε
τον πόνο των ανθρώπων
Πιο πέρα ξαπλωμένη
με τραύματα η Ειρήνη
βογκάει από τον πόνο
τη φρίκη του πολέμου
Σφαίρες κρυστάλλινες
ξιφολόγχες ατσάλινες
τρυπήσανε το στήθος της
ξέσχισαν το κορμί της
Φτάνει πια το μακελειό
ο πόλεμος να παύσει
τα χέρια απλώστε ειρηνικά
στον άγνωστό σας τάχα εχθρό
κι αγκαλιαστείτε αδελφικά
γιατρέψτε την Ειρήνη
και κτίστε το παλάτι της
στο πιο ψηλό βουνό
παντού να βασιλεύει
Δημήτρης Κ. Κοσμίδης
Stuttgart
