Στις 6 Απριλίου 1941, γράφτηκε στα Οχυρά της Αν. Μακεδονίας και Θράκης, το δεύτερο “ΟΧΙ”, μετά την 28η Οκτωβρίου 1940
Αντίκρυ στην 28η Οκτωβρίου 1940 πυργώθηκε ή 6η Απριλίου 1941, όταν η μεγάλη σύμμαχος των ηττημένων εχθρών μας, των Ιταλών, εισέβαλε στην ‘Ελλάδα, για να τους σώσει.
Είναι πεπρωμένο αυτός ο τόπος να γίνεται, όταν οι ώρες είναι κοσμοϊστορικές και οργισμένοι οι καιροί, ο δοξασμένος Γολγοθάς και μαζί ο ιερός φόρος για τη διάλυση του πνιγηρού σκότους ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Ένα δεύτερο «Όχι», βροντόλαλο, κατηγορηματικό και πελώριο, κληρονομιά των αιώνων και θρύλος των ‘Ελλήνων, αντιλάλησε, κατεβαίνοντας απ’ τις κορυφογραμμές της Ηπείρου για να συναντηθεί ανάμεσα άτι τους άνεμους, τα βουνά και τις θάλασσες, με τις ψυχές όλων των Ελλήνων.
Ο γενναίος και υπερήφανος Ελληνικός Λαός ανταποκρίθηκε, όπως πριν από ένα εξάμηνο, περίπου, στο Διάγγελμα της ηγεσίας του, με το όποιο τον βεβαίωνε σεμνά, σοβαρά και αποφασιστικά:
«… Η Νίκη μας αναμένει εις το τέρμα του δρόμου. Με την βοήθειαν του Θεού και την ευλογίαν της Παναγίας θα κερδίσωμεν. Η Ιστορία των Εθνών θα γράψει, ακόμα μίαν φοράν, ότι η Χώρα, την οποίαν λαμπρύνουν ο Μαραθών και η Σαλαμίς, δεν υποκύπτει, δεν κάμπτεται, δεν παραδίδεται».
Πριν ένα μήνα, περίπου, στις 8 Μαρτίου 1941, ο Γεώργιος Α. Βλάχος έγραφε στην πρώτη σελίδα της «Καθημερινής», ανοιχτή επιστολή προς τον Χίτλερ, υπερήφανη κραυγή απελπισμένου θάρρους ενός δοξασμένου Έθνους στο πεδίο της μάχης και αποφασισμένου να μην καμφθεί μπροστά στην τερατώδη απειλή, καταλήγοντας:
«Και Σεις; Σεις -λέγουν πάντοτε- θα επιχειρήσετε να εισβάλετε εις την Ελλάδα. Δεν πιστεύομεν, ότι στρατός με ιστορίαν και παράδοσιν, θα θελήσει να κηλιδωθεί δια μιας πράξεως παναθλίας… Διότι, τι θα κάμει ο στρατός αυτός;
Εξοχώτατε, αν αντί πεζικού, πυροβολικού και Μεραρχιών στείλει η Ελλάς φύλακας εις τα σύνορα της είκοσι χιλιάδας τραυματιών, χωρίς πόδια, χωρίς χέρια, με τα αίματα και τους επιδέσμους δια να τον υποδεχθούν;
Αυτούς τους στρατιώτας – φύλακας θα υπάρξει Στρατός δια να τους κτυπήσει;
Αλλ’ όχι, δεν πρόκειται να γίνει αυτό.
Ο ολίγος ή πολύς Στρατός των Ελλήνων πού είναι ελεύθερος, όπως εστάθη εις την Ήπειρον, θα σταθεί, αν κληθεί, εις την Θράκην. Και τι θα κάμει; Θα πολεμήσει. Και εκεί. Και θα αγωνισθεί. Και εκεί. Και θα αποθάνη. Και εκεί…».
Αξίζει ν’ αναφερθεί ακόμη ένα συγκλονιστικό απόσπασμα από άρθρο της εφημερίδας «Άχρις», οργάνου της 13ης Μεραρχίας τής Μονάδας 1380, (Κορυτσά) του 7ου και τελευταίου (έκτακτου) φύλλου πού έγραψε ο υπεύθυνος συντάκτης της, εθελοντής στρατιώτης, Παναγιώτης Κανελλόπουλος:
«Ακούστε εχθροί της Ελλάδος και της Ανθρωπότητος. Ο λόγος τής ελευθερίας μας είναι το αίμα πού πάντα εχύσαμε και πάντα θα χύνουμε, για να είμαστε ελεύθεροι.
Το δίκιο, το μεγάλο δίκιο μας είναι η έλλειψη κάθε φθόνου, κάθε κακίας, η απέραντη αγάπη πού τρέφουμε για κάθε άνθρωπο, για τους γειτόνους μας, για κοντινούς και μακρινούς, για τους ανθρώπους οποιασδήποτε φυλής, για την Ανθρωπότητα ολόκληρη, με άλλα λόγια, ο έμφυτος γλυκύτατος Ανθρωπισμός και Χριστιανισμός μας!
Εχθροί της Ελλάδος και τας Ανθρωπότητος, χτυπάτε όσο θέλετε τους λαούς εκείνους πού τους προστατεύει ένα τέτοιο δίκιο. Χτυπάτε όσο θέλετε!…
Τα χέρια σας είναι άψυχα (ψεύτικα) και θα συντριβούν. Χτυπάτε λοιπόν όσο θέλετε. Η Ελλάς θα νικήσει! Η Ανθρωπότης θα θριαμβεύσει».
Νέο Έπος, ισάξιο των Βορειοηπειρωτικών βουνών, γράφτηκε στα θρυλικά οχυρά της Μακεδονίας και της Θράκης πού έγιναν οι νέες Θερμοπύλες.
Μια χούφτα ήρωες αντίκρισαν, με θεϊκή καρτερία, τα κύματα των ατσαλόφρακτων φαλαγγών μιας Αυτοκρατορίας ογδόντα πέντε εκατομμυρίων.
Οι Γερμανοί στάθηκαν προσοχή και παρουσίασαν όπλα στα αιμόφυρτα ράκη των, μέχρις έσχατων, υπερασπιστών της ιερής γης μας.
Ένας δάσκαλος και ένα χωριατόπουλο πού υπηρετούσαν στα οχυρά αυτοκτόνησαν.
Ρούπελ, Ιστίμπεη, Παληουριώνες, Περιθώρι, Νυμφαίο, νέα αθάνατα τρόπαια, αποτελούν τη δοξασμένη πλειάδα των λαμπρών σελίδων της Ιστορίας μας, εφάμιλλων των σελίδων του Βορειοηπειρωτικού Έπους.
«Μεσημέρι-γράφει ο Χρήστος Ζαλοκώστας- εγκατέλειψαν οι φαντάροι τα οχυρά.
Οι Γερμανοί που τους σεβάστηκαν τους άφησαν να φύγουν με τον οπλισμό τους, μόνον ως τις Σέρρες, όπου θα περίμεναν διαταγές.
Η συνοδεία τους κατηφόριζε τις χωματοπλαγιές του Ρούπελ αμίλητη, βαδίζοντας αργά, χωρίς ελαφράδα στα γόνατα τα κομμένα.
Όποιος τους έβλεπε, δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι αυτό το ασκέρι είχε νικήσει έναν αγώνα τόσο άνισο σε σιδερικά.
Η κατάντια τους φανερωνόταν από το ρουχισμό τους ανάστατο σαν το Κρητικό Πέλαγος από τα λερά πρόσωπα, πού καθώς σκούπιζαν με την παλάμη τον ιδρώτα, μετατόπιζαν στα μέτωπα και τα μάγουλα τη βρώμα της μπαρούτης και δημιουργούσαν μαύρες χαρακιές.
Η ιδέα πώς είναι ταπεινωμένοι δε βγαίνει από το μυαλό τους. Έκαναν πιστά το καθήκον τους, μα τούτο δεν αρκεί.
Ή τύχη πού είναι άνιση στους ανθρώπους, τους είχε αδικήσει με το να τους πάρει μέσα από τα χέρια τη Νίκη, τόσο απαραίτητη στην ταπεινή ζωή τους… Αλίμονο αν πιστέψουμε πώς θα λείψουν ποτέ οι εχθροί από το δρόμο της Ελλάδας.
Κι ας γίνει η ιστορία του Ρούπελ αστέρι για να μας οδηγεί, πώς πρέπει ν’ αντιστεκόμαστε στους εχθρούς της, όσο μεγάλοι κι αν είναι».
Αν δεν αντιστεκόταν ή Ελλάδα και μάλιστα με νικηφόρα και θριαμβευτική προέλαση επί 216 ήμερες, όταν η Γαλλία αντιστάθηκε μόνο 40 ήμερες, η Νορβηγία 30, το Βέλγιο 18, η Πολωνία 18, η Γιουγκοσλαβία 8, η Ολλανδία 4, όταν η Αλβανία είχε καταληφθεί από τους Ιταλούς το 1938, όταν ή Αυστρία, η Δανία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Τσεχοσλοβακία παραδόθηκαν ή προσχώρησαν στη ναζιστική Γερμανία, ίσως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα διαρκούσε περισσότερο.
Αλλά οι βάρβαροι πέρασαν!…
Πικρή ήταν η Άνοιξη και δραματικό το Πάσχα (20 Απριλίου) του 1941. Οι ώρες τραγικές για το Έθνος.
Δυόμισι χιλιάδες αεροπλάνα ανέσκαψαν τα θεμέλια των πατρογονικών μας σπιτιών, όργωσαν τα χώματα μας, βούλιαξαν τα καράβια μας. Το αίμα έτρεχε άφθονο από τις πληγές της Πατρίδας μας και το όπλο έγερνε τσακισμένο στο χέρι της.
Η γη μας εκάπνιζε απ’ τη φωτιά του πολέμου και τα φαράγγια αντιβούιζαν ακόμη από την κλαγγή της μάχης. Αίματα παντού, πένθος και δάκρυα!…
Οι νικήτριες ελληνικές στρατιές του Μετώπου διαλύθηκαν. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από αποκαμωμένους, κουρελιασμένους και πεινασμένους πολεμιστές πού γύριζαν στα χωριά τους, φορτωμένοι δόξα και Ιστορία.
Στον ιερό βράχο της Ακροπόλεως εκυμάτιζε ή σημαία των κατακτητών με τον αγκυλωτό σταυρό. Οι Αθηναίοι συναγμένοι και πικραμένοι, καθώς οι μαθητές του Χριστού ύστερ’ απ’ τη Σταύρωση, κρατούσαν τις ψυχές τους πάλλευκες και πάναγνες.
Όλοι ο Έλληνες συγκλονισμένοι από τις καταιγίδες και τους χαλασμούς τής πικρής σκλαβιάς, τραγουδούσαν:
«Κι ετάραζε τα σπλάχνα μου ελευθέριας ελπίδα
κι εφώναζα ω θεϊκά κι όλη αίματα πατρίδα».
Δημ. Κ. Κουτσουλέλος
Επίτιμος Επιθεωρητής
Δημοτ. Εκπαιδευτικού
