Ο Πραξιτέλης κάποτε πήγε στη Βοιωτία,
όπου τη Φρύνη γνώρισε κι αυτή ήταν η αιτία,
που έφτιαξε τέλεια αγάλματα και με φιλοκαλία,
όπως το πιο ονομαστό, την Αφροδίτη, την Κνιδία.
Η Φρύνη χρόνια έζησε κοντά στον Πραξιτέλη,
ως παλλακίδα όμορφη – πολύ γλυκιά σα μέλι-
και του ‘δινε χαρές πολλές, και απολαύσεις μύριες,
που ήταν γι αυτόν, ποτέ παλιές μα, πάντοτε καινούργιες!
Για τις υπηρεσίες της η Φρύνη απαιτούσε,
πάντοτε ανταλλάγματα και δεν υποχωρούσε.
Αν τελικά δεν έπαιρνε, ό,τι είχε ζητήσει,
με άλλους τρόπους έψαχνε, σίγουρα να κερδίσει.
Κάποτε, κάποια στιγμή, σε ώρα «ευτυχισμένη»
ζήτησε η Φρύνη αντάλλαγμα, ως δώρο, που να μένει…
Δείγμα φιλίας δυνατής κι αγάπης που ‘ναι αιώνια,
που θα κρατήσει για καιρό, και όχι λίγα χρόνια.
Πάνω στην «κρίσιμη στιγμή», του ζήτησε με χάρη,
να μην της δώσει χρήματα, ούτε μαργαριτάρι,
Αλλά, το πιο πολύτιμο έργο που ήταν γι αυτόν.
κάποιο απ’ τα αγάλματα, ίνδαλμα των καιρών.
Κι εκείνος ασυλλόγιστα υπόσχεται, ό,τι θέλει.
Το πιο πολύτιμο άγαλμα τάζει, και δεν τον μέλει.
Μα σαν το καλοσκέφτηκε αλλάζει ευθύς τη γνώμη.
Έχω της λέει πρόβλημα και σου ζητώ συγγνώμη.
Όλα τα έργα μου αγαπώ μ’ αγάπη περισσή,
και δεν γνωρίζω αληθινά, αν τ’ αγαπάς κι εσύ…
Η Φρύνη αντιλήφθηκε πως για τον Πραξιτέλη,
να δώσει ό,τι πολύτιμο, είναι κάτι που … δε θέλει.
Και τότε κάνει σχέδια, το πως θα ξεγελάσει,
τον Πραξιτέλη κι εύκολα, στο στόχο της να φτάσει.
Μια μέρα, που ήτανε κι οι δυο, μαζί μέσα στις γλύκες,
μπαίνει ο πρωτομάστορας, κι αυτή του λέει: πώς μπήκες;
– Καταστραφήκαμε, απαντά, πήραν φωτιά τα πάντα
καίγονται εργαστήρια και έργα που ‘ναι στην μπάντα.
Τον Πραξιτέλη αθέλητος τον πιάνει πανικός,
και λέει στον πρωτομάστορα, να κάνει τι και πως.
– Τρέξε και σώσε το άγαλμα, που είναι αριστερά,
και πίσω από την άμαξα. Πρόσεξε φουκαρά!
– Πραξιτέλη μου, ησύχασε. Τίποτα δεν συμβαίνει.
Του λέει με χαμόγελο, η Φρύνη κι επιμένει…
-Δος μου αυτό το άγαλμα, που είναι αριστερά,
και πίσω από την άμαξα, του λέει με χαρά.
Εγώ στον πρωτομάστορα είπα το τι θα πει.
Το μυστικό που έκρυβες, για να φανερωθεί.
Και δεν μπορείς να αρνηθείς, το δώρο που έχεις τάξει.
Δος το μου και σου λέω κι εγώ, πως όλα θα ‘ναι εντάξει!
Θα συνεχίσεις τις χαρές και όλα τα παιχνίδια,
που θα ‘ναι και καλλίτερα, κι όχι πάντα … τα ίδια!
Ο ΡΙΜΑΔΟΡΟΣ
Αθανάσιος Παπατριανταφύλλου
