Κάποιοι θεωρούν αναλώσιμα, μόνον τα υλικά,
αυτά που μπορούν να αναλωθούν, όποτε δει, και τώρα και μετά.
Οποία πλάνη λογικής, υπάρχει στο Κοινό,
για όλα τ’ αναλώσιμα, ένα χρέος καθημερινό.
Αυτοί, που θεωρούν αναλώσιμα, μονάχα τα υλικά,
σφάλλουν. Αφού, άλλοι θωρούν αναλώσιμα, τα πάντα γενικά.
Υπάρχουν κάποιοι, που αναλώνουνε, τα πάντα χωρίς σκέψη,
είτε αφορούν στη δούλεψη, είτε αφορούν στην …πέψη.
Υπάρχουν και μεγαλόσχημοι ηγέτες κι αφεντάδες,
που αναλώσιμους θεωρούν, όλους τους φουκαράδες.
Και για το ίδιον όφελος, χιλιάδες ρίχνουν στη μάχη,
και δεν τους νοιάζει, αν χαθούν, ή ό,τι άλλο τους λάχει!
Αλήθεια, μήπως δεν είναι αναλώσιμα, στο σύμπαν, όλες οι υπάρξεις,
στους πλανήτες, στους αστερισμούς, οπουδήποτε κι αν ψάξεις;
Τα πάντα, ζώα, φυτά και άνθρωποι, χλωρίδα και πανίδα,
κάποια στιγμή δεν χάνονται; Πού πάνε; Δεν ξέρω, λεν, δεν είδα!
Όντως, τίποτα αναλλοίωτο, δεν μένει στον ντουνιά,
ούτε καν τα πανύψηλα, κι αθώρητα βουνά.
Κι όλα τ’ αστέρια του ουρανού, κι αυτά, μπορούνε να χαθούν,
σε κάποια κρίση του Σύμπαντος, κι ίσως, σε κάποιο «κενό» βρεθούν.
Τα «πάντα ρει», μας έχει πει ο Ηράκλειτος, κι όλα μορφή αλλάζουν,
γιατί είναι αναλώσιμα, και κάποτε … σκολάζουν!
Αλλά, σε όλα τα αναλώσιμα, χρήζει ένας σεβασμός,
και όχι αναίτια υποτίμηση, και δόλιος χλευασμός.
Κι ας μην ξεχνάμε όλοι μας, πως και τα αναλώσιμα,
αλλάζουν μορφή και σύσταση, αλλά δεν είναι … βρώσιμα!
Κάπου σίγουρα βρίσκεται, «Κάποιος» που θα τα θέσει,
σε κάποια νέα αποστολή, και σε μια νέα σχέση.
Και αφού, τίποτα πια δεν χάνεται, μα πάει κάπου αλλού,
ας είμαστε έτοιμοι για έναν νέο προορισμό, κακού ή και καλού!
Ο Ριμαδόρος
Α. Παπατριανταφύλλου
