Έψαχνε λιμάνι για να βρει
να αράξει την πονεμένη της ψυχή.
Ένα μήνυμα καρτερούσε
να ανασάνει όσο μπορούσε.
Έψαχνε ήλιο χαμογελαστό
να φωτίσει τον ταλαίπωρό της εαυτό.
Να στεγνώσει τα δάκρυά της
και τα πληγωμένα σωθικά της.
Γατούλα που ζητούσε καταφύγιο
και έβαζε την αγάπη για προπύργιο.
Αγάπη που μόνο χαρά θα της έφερνε
και κάθε πόνο θα της έπαιρνε.
Πλέον δεν αρνιόταν
και πάνω από όλα δεν κρυβόταν
πως βρήκε αυτά που ζητούσε
και γι’ αυτά διψούσε.
Αγάπη που της έδωσε φτερά
και φόρτισε την άδεια της καρδιά.
Αγάπη που την γράφουν τα βιβλία
να ζήσει, είχε αυτήν την ευκαιρία.
Πόση μεγάλη αξία έχει η αγάπη
όταν είναι αληθινή και όχι αυταπάτη.
Πόσοι έχουν το προνόμιο να την ζήσουν
και όσο της πρέπει να την εκτιμήσουν.
Πόσες αγάπες έμειναν στην ιστορία;
Πόσες γράφτηκαν στα βιβλία;
Όσες ήταν αληθινές
έμειναν ως μοναδικές.
Υπήρχαν και κάποιες χωρίς αξία
χωρίς να δουν την ουσία
που έπαιζε ρόλο προφανώς
και πλήγωσαν δυστυχώς.
Εύχομαι κανένας να μη ζήσει
τέτοια αγάπη που θα τον τσακίσει
γιατί πράγματι είναι οδυνηρή
και για τη ζωή καταστροφική.
Συνήθως οι μονόπλευρες είναι λυπηρές
γιατί μόνο εσύ δίνεις αν και θες
και όλο παλεύεις να τα βγάλεις πέρα
σε κρύο δυνατό αέρα.
Τάνια Στεφάνου – Τσαβδάρη
