Η χρεωκοπία της χώρας έφερε στην δημοσιότητα όλες τις αδυναμίες, τις αμαρτίες και τα σκάνδαλα των υπαλλήλων του ευρύτερου Δημόσιου τομέα – Οι συνδικαλιστές ευνόησαν τους κοπανατζήδες και επέβαλαν την πληρωμή εξωφρενικών επιδομάτων και υπερωριών – Το “πάρτι” θα συνεχισθεί;
Η παραγωγικότητα των εργαζομένων, δεν έχει τύχει της πρέπουσας προσοχής, ούτε στον δημόσιο ούτε στον ιδιωτικό τομέα, έκτος από συγκεκριμένες περιπτώσεις που συνήθως αφορούν επιχειρήσεις ξένων επενδυτών, πού εφαρμόζουν σύγχρονες μεθόδους παραγωγής και διοίκησης-μάνατζμεντ.
Η παραγωγικότητα δεν εξαρτάται μόνο από τη θέληση του ατόμου να εργαστεί σύμφωνα με τις οδηγίες που έλαβε, αλλά και από τις γνώσεις και τις δεξιότητες που κατέχει και πού πρέπει κατά διαστήματα να συμπληρώνονται και να εκσυγχρονίζονται, π.χ. με κατάλληλα σεμινάρια.
Την παραγωγικότητα των εργαζομένων και των επιχειρήσεων, αυξάνει η χρήση τεχνολογικώς προηγμένου μηχανικού εξοπλισμού, γεγονός που συμβάλλει στην άνοδο της ποιότητας των παραγομένων προϊόντων, της ανταγωνιστικότητας τους, αλλά και της κερδοφορίας.
Υπάρχουν κλάδοι τής μεταποίησης, π.χ. η κλωστοϋφαντουργία, στην οποία η τακτική ανανέωση του μηχανικού εξοπλισμού, επιφέρει αυτόματη αύξηση της παραγωγικότητας.
Εξάλλου, κατακόρυφη αύξηση τής παραγωγικότητας, της αποδοτικότητας των καλλιεργούμενων χωραφιών, είχαμε στη γεωργία με την εισαγωγή της μηχανικής καλλιέργειας και τη χρήση λιπασμάτων.
Επομένως η αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων και των μεταποιητικών ή προσφοράς υπηρεσιών επιχειρήσεων, συναρτάται με την ύπαρξη πολλών παραγόντων:
Θέληση για εργασία, γνώσεις και δεξιότητες, σύγχρονος τεχνολογικώς εξοπλισμός, χρησιμοποίηση των μεθόδων του μάνατζμεντ και του μάρκετινγκ, καλές ανθρώπινες σχέσεις, κίνητρα για τους εργαζομένους.
Ο ιδιωτικός τομέας, έκτος από εξαιρέσεις, δεν έδωσε την αναγκαία σημασία στα ανωτέρω, γιατί πλείστες επιχειρήσεις, πριν ακόμη από την κρίση και την πτώχευση, ήταν και είναι κρατικοδίαιτες, έχουν μονοπώλιο ή ολιγοπώλιο -συνήθεις προμηθευτές μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων- ενώ ο ανταγωνισμός δεν λειτουργεί και πολλοί επιχειρηματίες έχουν τη νοοτροπία της αρπαχτής και όχι τής δυναμικής συνεχούς παρουσίας των επιχειρήσεων τους.
Πάντως, σε σχέση με το 1950, όταν άρχισαν οι πρώτες προσπάθειες οικονομικής ανάπτυξης τής χώρας και εκσυγχρονισμού των υποδομών της και μόρφωσης και επιμόρφωσης των ατόμων, έχουν πραγματοποιηθεί πολλές αλλαγές, μεταρρυθμίσεις και κυρίως εισαγωγές από την αλλοδαπή μεθόδων παραγωγής, οργάνωσης, διοίκησης και εμπορίας προϊόντων.
Σε όλα αυτά, στην είσοδο τους στην ελληνική οικονομία, στην αφομοίωση και εφαρμογή τους από τις επιχειρήσεις, συνετέλεσαν τα μέγιστα οι ξένες επενδύσεις -αμερικανικές, γαλλικές, γερμανικές-η μετεκπαίδευση γηγενών, καθώς και οι επενδύσεις Ελλήνων ιδιωτών -Άρ. Ωνάσης, Στ. Νιάρχος, Μποδοσάκης, Αθανασιάδης, Γ. Δράκος- που έγιναν με τη βοήθεια ξένων οργανωτών και αγορά σύγχρονης τεχνολογίας, καθώς και οι κρατικές μεγάλες επενδύσεις -ΔΕΗ, ΟΤΕ- πού πραγματοποιήθηκαν με αλλοδαπή τεχνολογική συμπαράσταση.
Αντίθετα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, η έννοια της παραγωγικότητας των εργαζομένων, είναι από άγνωστη έως μισητή, ενώ καταπολεμείται και διώκεται κάθε νέος υπάλληλος πού δείχνει ενδιαφέρον και έφεση για δουλειά.
Αυτά συνέβαιναν ανέκαθεν στο ελληνικό δημόσιο, ενώ κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, με το «άπλωμα και βάθεμα τής δημοκρατίας» και την καταστρεπτική άνοδο και εδραίωση των συνδικαλιστών, τον διορισμό τους ως οιονεί συνυπουργών και συνδιοικητών και τη χρήση εκβιαστικών μεθόδων-απεργίες, καταλήψεις κτιρίων και γραφείων διοικητών οργανισμών- εξαφανίσθηκε κάθε έννοια παραγωγικότητας τής εργασίας, τιμωρήθηκε η σωστή δουλειά των ολίγων συνειδητών δημοσίων υπαλλήλων και ορίστηκαν νόρμες εργασίας προς τα κάτω, προς την υποαπόδοοη, όπως π.χ. στους ταχυδρομικούς υπαλλήλους.
Παράλληλα οι συνδικαλιστές ευνόησαν τους κοπανατζήδες, τους μη προσερχόμενους και αποχωρούντες στην ώρα τους, τους χρονίως «ασθενείς», ενώ επέβαλαν εξωφρενικά επιδόματα, όπως της μεταφοράς φακέλων, του πλυσίματος χεριών, άλλα και μη πραγματοποιούμενες υπερωρίες.
Τέλος, με την άλωση των πειθαρχικών συμβουλίων και τη μη σύγκληση τους, κατάφεραν να μη διώκονται ούτε οι επίορκοι, κοινώς παθητικώς δωροδοκούμενοι, δημόσιοι υπάλληλοι.
Η εξαφάνιση της έννοιας της παραγωγικότητας των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, άλλα και αυτής της απλής εργασίας, επήλθε με την κατάργηση από την πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, της Ιεραρχίας στη δημόσια διοίκηση και την εξάρθρωση της ραχοκοκκαλιας της και στη συνέχεια με την παράδοση της σε άσχετους και αγράμματους υπαλλήλους, πλην πιστούς οπαδούς της, καθώς και στους δικούς της συνδικαλιστές.
Τις παραπάνω εγκληματικές για τη δημόσια διοίκηση συμπεριφορές, τις συνέχισαν και οι κυβερνήσεις της ΝΔ πού ακολουθούσαν με ευλάβεια τις λαϊκίστικες πολιτικές του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η χρεωκοπία της χώρας μας έφερε στη δημοσιότητα όλες τις αδυναμίες, τις αμαρτίες και τα σκάνδαλα των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, στον οποίο είχαν εκλείψει παντελώς λέξεις-κλειδιά, όπως καθήκον, εντιμότητα, εργασία, παραγωγικότητα.
Έλεγχοι που έγιναν πρόσφατα στα υπουργεία και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες -και που είχαν να πραγματοποιηθούν κάτι δεκαετίες-κατέδειξαν ότι δεν τηρείται το ωράριο εργασίας, ότι είναι πολλοί οι περιστασιακοί και οι μόνιμοι κοπανατζήδες, είναι πολλοί εκείνοι που δεν δουλεύουν, γιατί διαφωνούν με τις περικοπές στους μισθούς τους -λες και είναι οι μόνοι- ή γιατί σαμποτάρουν την κυβέρνηση για κομματικούς λόγους, ενώ προβληματισμό προκαλεί ο μεγάλος αριθμός των επίορκων, καθώς και των διορισθέντων με πλαστά πιστοποιητικά -πτυχία πανεπιστημίων, μεταπτυχιακοί τίτλοι, πιστοποιήσεις γλωσσομάθειας-πού ανέρχονται κατά τους πρώτους δειγματοληπτικούς έλεγχους στο 5% έως 10% των δημοσίων υπαλλήλων.
Και το κερασάκι: ανώτατο στέλεχος κρατικής επιχείρησης, διορίστηκε με πλαστούς τίτλους αμερικανικού πανεπιστημίου και παχυλές αμοιβές και μπόνους;
Μην ψάχνετε την παραγωγικότητα.
Παναγιώτης Μποκοβός
***
Σημείωση Ε.Θ.
Έχουμε την αμυδρά εντύπωση ότι αυτό το φαύλο και αρρωστημένο καθεστώς θα συνεχισθεί.
Μακάρι να κάνουμε λάθος.
Σ.Κ.
