Για την κ. Γεωργία Αλεξίου: Σαν συμβουλή για μια μεγάλη προσπάθεια

Όταν ξεκίνησες….
στο χέρι σου ‘δώσαν ένα καλάμι.
Μ’ αυτό σου είπαν θα περάσεις αντίπερα.
Μα ‘συ το σκέφθηκες και είπες:
Μακρύς ο δρόμος μα θα μπορέσω…
Τί κι αν βρισκόσουν στη Μερκάδα,
στους πρόποδες του Τυμφρηστού.
Οι κριτές θέλησαν να σε καταδικάσουν.
Κι από κυνηγός έγινες πουλί.
κι ο στόχος όλων των κυνηγών.
Μα ‘συ είχες δύναμη μέσα σου… και πάλεψες…
Άλλοι σε νίκησαν, άλλους τους νίκησες.
Πολλοί σε πετροβόλησαν. Το δέχτηκες.
Γιατί τα καρποφόρα δένδρα πετροβολούνται.
Μα σου δίνε κουράγιο η Πίστη στην Ελπίδα
Κι έμεινες όρθια!
Γιατί, όποιος στήριξε στη πίστη την Ελπίδα
τον είδα στη ζωή να μάχεται
μα πάντα ορθό τον είδα.
Οι ημέρες περνούσαν…
Το σήμερα έγινε χθες. Το αύριο έγινε σήμερα.
Μα ‘συ καλά κρατούσες…
ό,τι φεύγει ανήκει στο παρελθόν
ό,τι έρχεται ανήκει στο μέλλον!
Σε μας ανήκει το παρόν. Ένα ελάχιστο Παρόν,
σα μια καθορισμένη στιγμή στην αέναη ροή του χάους…
Για σένα όμως, γεμάτο με έργα και διακρίσεις:
καρπούς κοιλίας, ευτεκνίας απολαύσεις, πηγή ακένωτος…
Με υποσχέσεις, γραμμένες στην άμμο με χαλίκια…
με αναμνήσεις απ’ τ’ Αηδόνια της Μερκάδας
Κι απ’ τις πλαγιές του Βελουχιού.
Με καρδιά πονεμένη, βασίλισσα στεφανωμένη,
ένα γλυκόλαλο αηδόνι
που δεν μπορεί να ζήσει σε κλουβί.
Τώρα που όλα έχουν περάσει
ακούς λιγότερες φωνές.
Γι’ αυτό μη θελήσεις να κοιτάξεις πίσω σου,
θα πικραθείς.
Σε σένα δεν ταιριάζει η θλίψη.
Αλλά χαρές και τραγούδια,
σαν αυτά που γέμισαν με τα ποιήματα σου,
οι καρδιές μας.
Εσύ θα μας τραγουδάς…
Κι εμείς θα σ’ αγαπούμε…
Γιατί μπορεί να γίνεις στη συντροφιά μας
ένα βίωμα, ένα τραγούδι μια παράδοση…
Αλεξανδρούπολη