Σαν καλοί κρατιστές, θέλουν να επαυξήσουν τον τεράστιο Δημόσιο τομέα και να τον ελέγχουν – Γι’ αυτό διακατέχονται από ρουσφετολογικό οίστρο, ώστε να συγκροτήσουν το δικό τους κομματικό – πελατειακό κράτος, διορίζοντας συγγενείς και φίλους, δηλαδή σίγουρους οπαδούς
Η σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ -με τη μικρή συμμετοχή των ΑΝΕΛ- χαρακτηρίζεται από απειρία των στελεχών, εμμονή σε παρωχημένες και αποτυχημένες θεωρίες, ρουσφετολογική διάθεση για τη δημιουργία δικού της πελατειακού κράτους και θυμό.
Μόνον στην επικοινωνία πού βασίζεται στο ψέμα και στην παραπληροφόρηση διαπρέπει, αν και οι πολίτες άρχισαν να αντιλαμβάνονται το επικοινωνιακό παιχνίδι, που παίζεται σε βάρος τους.
Η απειρία των υπουργών και λοιπών κυβερνητικών στελεχών, είναι δεδομένη, αφού δεν διοίκησαν ποτέ έστω περίπτερο, δεν εργάστηκαν στην υπό ευρεία έννοια αγορά και πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους -πλείστοι όσοι είναι προχωρημένης ηλικίας-συζητώντας τις προσφιλείς τους θεωρίες και οραματιζόμενοι μια κάποια θολή επανάσταση.
Πολλοί είναι ευκατάστατοι, ορισμένοι μέλη της ντόπιας πλουτοκρατίας ή τουλάχιστον επώνυμα μέλη της υψηλής αστικής τάξης, την οποία εγκατέλειψαν, χωρίς βέβαια να απαρνηθούν τα οικογενειακά οικονομικά πλεονεκτήματα.
Όλοι τους κατέχονται από έμμονη στη μαρξιστική θεωρία και στο πολιτικό και οικονομικό μοντέλο που συγκροτήθηκε από την άληστου μνήμης Σοβιετική Ένωση, που το 1990 κατέρρευσε από ενδογενείς αιτίες -φθορά, διαφθορά, διάλυση της οικονομίας- χωρίς στρατιωτική επέμβαση των εχθρών της, συμπαρασύροντας και τα λοιπά κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης.
Όμως, σαν καλοί παλαιοκομμουνιστές, ονειρεύονται το 1917 και επιθέσεις στα χειμερινά ή θερινά ανάκτορα – ποιών τάχα;
Πλείστοι όσοι προέρχονται από το ΚΚΕ, στο οποίο μαθήτευσαν επιτυχώς, ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι παιδί του κομματικού σωλήνα του ΚΚΕ, που διακρίθηκε στην πάλη μέσα στα φοιτητικά αμφιθέατρα και στις καταλήψεις.
Όσοι από αυτούς είναι πανεπιστημιακοί, ήταν ανέκαθεν αιθεροβάμονες και διατηρούν τις φοιτητικές ιδεοληψίες τους, ώστε να μην μπορούν να κουμαντάρουν τα -βασικά- υπουργεία τους.
Θυμηθείτε το μπάχαλο που επικρατεί στο υπουργείο Παιδείας, οπού οι δύο υπουργοί τσακώνονται και αλληλοαδειάζονται, ενώ κατακρημνίζουν το εκπαιδευτικό σύστημα σε όλες τις βαθμίδες του, από την αριστεία έως τα διεθνούς προβολής και αξίας Συμβούλια των ανωτάτων Ιδρυμάτων, που συγκροτήθηκαν από προσωπικότητες των επιστημών.
Θυμηθείτε ακόμη τον υπουργό Δικαιοσύνης που βγάζει από τις φυλακές τους ισοβίτες, δηλαδή όλον τον κοινωνικό βούρκο, τάχα για να αραιώσει ο πληθυσμός τους ή τον ταλαίπωρο καθηγητή-αναπληρωτή υπουργό Δημόσιας Τάξης, που ταλαντεύεται μεταξύ των θεωριών του και του υπουργού ‘Εσωτερικών και πραγματικού αφεντικού του τεράστιου υπουργείου και ως εκ τούτου αφήνει ανενόχλητους τους καταληψίες -μπαχαλάκηδες, αντιεξουσιαστές- πανεπιστημιακών κτιρίων.
Σαν καλοί κρατιστές, θέλουν να επαυξήσουν τον τεράστιο δημόσιο τομέα και να τον ελέγξουν και γι’ αυτό διακατέχονται από ρουσφετολογικό οίστρο, ώστε να συγκροτήσουν το δικό τους κομματικό-πελατειακό κράτος, διορίζοντας επιλεγμένους Συριζαίους, συγγενείς, φίλους, σίγουρους οπαδούς.
Ως και τον ξάδελφο του διόρισε ο Πρωθυπουργός, γενικό γραμματέα στο υπουργείο Εξωτερικών, ενώ οι διοριζόμενοι γενικοί γραμματείς, ειδικοί γραμματείς και αναπληρωτές στα υπουργεία, αποτελούν μαζί με τους συμβούλους πυκνό σύννεφο, ενώ οι διορισθέντες 13 περιφερειακοί διευθυντές στοιχειώδους και μέσης εκπαίδευσης, χωρίς προσόντα, άλλα με κομματικές περγαμηνές, κοντεύουν να στοιχειώσουν επειδή κανείς δεν δίνει τα βιογραφικά τους στη δημοσιότητα, όπως γινόταν από τα κατά τα άλλα φαύλα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.
Θαυμαστέ ακόμη το διοικητικό συμβούλιο της ΔΕΗ, που απαρτίζεται από Συριζαίους που εργάζονται εκεί: καθαρά σοβιετικό μοντέλο από τον κ. Π. Λαφαζάνη, τον πιο σκληρό υπουργό της κυβέρνησης.
Πάντως ο κ. Λαφαζάνης, δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξη του, ότι αν δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε το μοντέλο πού θέλουμε, καλύτερα να εγκαταλείψουμε την εξουσία. Είναι μία τίμια αντιμετώπιση της ανικανότητας τους.
Η κυβέρνηση ως σύνολο, τα μέλη της και τα κομματικά στελέχη, κατέχονται από μεγάλο θυμό:
Γιατί δεν βρήκαν μερικά δισεκατομμύρια ευρώ στα ταμεία του κράτους, για να τα μοιράσουν σε αυτούς πού τους ψήφισαν.
Γιατί οι εταίροι στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν τους δίνουν μερικές δεκάδες δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς όρους, για να τα διαχειριστούν κατά την απόλυτη κρίση τους.
Γιατί δεν τους ακολουθούν στην επανάσταση κατά του ευρωπαϊκού κατεστημένου, οι λοιπές χώρες του Νότου.
Γιατί εξακολουθούν να είναι αγέρωχες και αλαζονικές οι πλούσιες βόρειες χώρες της Ε.Ε.
Γιατί πηγαίνει ταπεινά στο Βερολίνο για προσκύνημα ο πρωθυπουργός τους, αλλά και οι υπουργοί τους στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στη Φρανκφούρτη, ακόμη και στη Ρώμη και στη Μαδρίτη, ενώ στο Eurogroup στη Ρίγα, έδειραν λεκτικώς τον υπουργό Οικονομικών, σύντροφο και λάτρη της δραχμής, οι υπόλοιποι 18 υπουργοί Οικονομικών.
Γιατί με δύο λόγια, διαψεύστηκαν σε όλες τις επαναστατικές ελπίδες τους και απέμειναν με τις μπαρούφες του προγράμματος της Θεσσαλονίκης.
Γιατί βλέπουν ότι πρέπει να συμβιβαστούν και να καταπατήσουν μερικές τουλάχιστον από τις κόκκινες γραμμές τους, αν θέλουν να πληρώσουν μισθούς, συντάξεις, κρατικές δαπάνες και τοκοχρεολύσια ως τα τέλη Μαΐου.
Γιατί η ανοχή προς τον πρωθυπουργό μειώνεται σταθερά.
Γιατί οι πολίτες στη συντριπτική πλειοψηφία τους επιλέγουν στις δημοσκοπήσεις την παραμονή στο ευρώ.
Γιατί κατάλαβαν πως αν πτωχεύσουν τη χώρα και γυρίσουν στη δραχμή, θα τους κυνηγήσουν με τις πέτρες οι οπαδοί τους, οι καλοζωισμένοι συνδικαλιστές τους, αλλά και οι λοιποί πολίτες.
Τα επικοινωνιακά παιχνίδια τελείωσαν.
Τώρα συμβιβάζονται με τη βοήθεια της κ. Μέρκελ, του κ. Γιουνκερ, του κ. Σόιμπλε.
Παναγιώτης Μποκοβός
