Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ
και τι να περιγράψω
αυτά που νιώθω μέσα μου
αυτά θέλω να γράψω.
Ραγίζει η καρδούλα μου
και άλλο δεν αντέχω
τους πρόσφυγες μες στις σκηνές
βρεγμένους να τους βλέπω.
Βλέπω τα μικρά παιδιά
στις λάσπες βουτηγμένα
μέσα στην κρύα τη βροχή
ημερόνυχτα βρεγμένα.
Άλλο τρέχει προς εδώ
και άλλο προς τα πέρα
ξυπόλητα να τρέχουνε
τη νύχτα και την μέρα.
Άλλο κλαίει με φωνή
και άλλο αναστενάζει
με κλάματα μες τη νυχτιά
τη μάνα του φωνάζει.
Μέσα στο κρύο τη βροχή
στα άγνωστα τα μέρη
το πως θα ζήσουν σήμερα
κανένας δεν το ξέρει.
Είναι σήμερα ντροπή
στον εικοστό πρώτον αιώνα,
για να κοιμούνται τα παιδιά
βρεγμένα μες στο χώμα.
Άνθρωποι είναι και αυτά
και πρέπει για να ζήσουν
αυτήν την όμορφη ζωή
μια μέρα να γνωρίσουν.
Και εσύ γλυκέ μου άνθρωπε
δεν δίνεις σημασία
όταν παντού τριγύρω σου
γεννιέται η δυστυχία.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι
αυτοί που κυβερνούνε
πρέπει να αλλάξουν τακτική
τον κόσμο πια να δούνε.
Να μην υπάρχουν πόλεμοι
σ’ αυτήν την κοινωνία
που βασιλεύει δυστυχώς
παντού η αδικία.
Σπήλαιο Ορεστιάδας
