Όταν κάθε απόπειρα εορτασμού της Νίκης του Εθνικού Στρατού αποκαλείται από την Αριστερά “Γιορτή Μίσους”
Κορυφαίος πολιτικός ο όποιος επισκέφθηκε πρόσφατα τον Γράμμο, περπάτησε στα μονοπάτια του και «επιθεώρησε» ό,τι απέμεινε από το θέατρο της σκληρής μάχης μεταξύ των δυνάμεων του Εθνικού Στρατού και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, εξομολογείτο σε συνομιλητές του ότι ακόμη και σήμερα, σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά, ηατμόσφαιρα εκεί ψηλά εξακολουθεί να είναι βαρειά.
Κάτοικοι με μνήμες της συγκλονιστικής αυτής μάχης, η οποία έκρινε αποφασιστικά την παραμονή της Ελλάδος στην Δύση, διατηρούν ισχυρές εικόνες από αυύτήν, είναι «μαγκωμένοι» καιαποφεύγουν να μιλήσουν.
«Το βράδυ ακόμη κυκλοφορούν τα φαντάσματα», μονολογούν.
Ηαλήθεια είναι ότι στην αδελφοκτόνο μάχη του Γράμμου, στην οποία επικράτησε συντριπτικούς ο Εθνικός Στρατός, κρίθηκε το μέλλον τριών και τεσσάρων γενεών Ελλήνων.
Χωρίς τον Γράμμο δεν θα ήμασταν μέλος της ΕΟΚ και μετέπειτα της ΕΕ, αλλά μέλος της διαλυ- θείσης με την πτώση του υπαρκτού Συμφώνου COMEKON.
Δεν θα ήμασταν μέλος τού ΝΑΤΟ, αλλά του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Δεν θα κατατασσόμασταν στις είκοσι πλουσιώτερες χώρες του κόσμου, αλλά στις υποανάπτυκτες ανατολικές που μόλις τώρα συνέρχονται μετά τα γεγονότα τού 1989 (βλ. Βουλγαρία – Ρουμανία).
Το κυριώτερο όμως είναι ότι δεν θα ήμασταν ελεύθερη χώρα. Κομμουνισμός και ελευθερία ήταν έννοιες αταίριαστες.
Ο κομμουνισμός σφραγίστηκε από δικτατορίες και φτώχεια. Με τα γνωστά αποτελέσματα:
Ούτε εβδομήνταχρόνια δεν κράτησε ως οικονομικό σύστημα, οι λαοί εξεγέρθηκαν.
Δεν έχουμε απαίτηση από την άλλη πλευρά νααναγνωρίσει αυτές τις αλήθειες. Το ξέρουμε, είναι δυσάρεστες. Ούτε να παραδεχθεί ότι διεκδίκησε να πάρει την εξουσία με τα όπλα αντί της λαϊκής ψήφου, όπως μπορούσε να πράξει στις κάλπες του 1946 από τις όποιες απείχε.
Αντιλαμβανόμαστε ότι βλέπει την Ιστορίαμε την δική της βολική οπτική.
Έχουμε όμως απαίτηση κάποια στιγμή να βρεθούμε στον ίδιο χώρο νικητές και ηττημένοι και να συζητήσουμε χωρίς ιδεολογικές και πολιτικές υστεροβουλίες-προκαταλήψεις τα διδάγματα από αυτόν τον αδελφοκτόνο εμφύλιο.
Προσωπικά, δεν μουαρέσει ηεπιλεκτική χρήση της Ιστορίας από το κυβερνών κόμμα ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τον Περισσό είτε με το Μουσείο Μπελογιάννη, είτε με τα ονόματα ανταρτών σε Σήραγγες, είτε με χωριστά μνημεία στο Γράμμο, όπως το τελευταίο πουεγκαινίασε ο Γραμματέας του ΚΚΕ, την στιγμή μάλιστα πουοποιαδήποτε απόπειρα εορτασμού της νίκης των κυβερνητικών δυνάμεων αποκαλείται από την Αριστερά «εορτή μίσους».
Το έχω επισημάνει και άλλη φορά. Με βάση το χθες είναι αδύνατον να είμαστε μαζί, αν καιηαναδρομική ανάγνωση του Εμφυλίου οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι μεγάλοι κερδισμένοι από το ελληνικό λουτρό αίματος ήταν οι Σοβιετικοί -χρησιμοποίησαν το αντάρτικο για άλλα εδαφικά κέρδη επιρροής στα Βαλκάνια- και βεβαίως οι ’Άγγλοι.
Με βάση το σήμερα, όμως, μπορούμε τουλάχιστον ναεξαγάγουμε μαζί ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
Ναι στην λήθη λοιπόν, όχι όμως και στην αμνησία.
Μανώλης Κοττάκης
