Το παράδειγμα της Αυστραλίας που δεν θέλουν να δουν οι Βρυξέλλες, ούτε βεβαίως και ο κ. Τσίπρας, που ισχυρίζεται ότι «στη θάλασσα δεν υπάρχουν σύνορα»
Τα πράγματα είναι απλά, ακόμη και αν κάποιοι επιμένουν να το παραβλέπουν.
Τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν κουρασθεί από την αποτυχία του διοικητικού συστήματος που επεκράτησε να ονομάζουμε «οι Βρυξέλλες» να αντιμετωπίσει το φλέγον πρόβλημα της περιόδου, δηλαδή το μεταναστευτικό. Ισχύει βεβαίως για την Ευρωπαϊκή Ένωση η λαϊκή παροιμία, συμφώνως προς την οποία «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει».
Όπου οι «κοκόροι» δεν είναι 28 (όσες οι χώρες-μέλη) αλλά 29.
Η κάθε χώρα έχει την δική της άποψη και η 29η αυτή «των Βρυξελλών» της γραφειοκρατικής διοικήσεως δηλαδή, η οποία αποδεικνύει καθημερινώς ότι απομακρύνεται από τα πραγματικά προβλήματα των λαών της Ευρώπης και θέλει να επιβάλλει την δική της εικονική πραγματικότητα.
Αποτέλεσμα είναι, αυτό το οποίο με δέος ονομάζουν «άνοδο της ακροδεξιάς».
Στην πραγματικότητα πρόκειται για την άνοδο των κομμάτων τα οποία έρχονται να προτάξουν τα συμφέροντα των χωρών τους, τα οποία εν πολλοίς είναι και τα πραγματικά συμφέροντα της Ευρώπης.
Το πρόβλημα δεν είναι πώς θα κατανείμουμε τους πρόσφυγες που ζητούν προστασία και, οι οποίοι είναι ελάχιστοι.
Το θέμα είναι πώς θα αποτρέψουμε την έλευση των παρανόμων μεταναστών η οποία έχει προσλάβει μορφή πραγματικής εισβολής.
Ένα κομβικό σημείο στην αύξηση των μεταναστευτικών ρευμάτων ήταν η -προ δεκαετίας περίπου- αλλαγή πολιτικής της Αυστραλίας.
Από τότε που η χώρα αυτή εδήλωσε ότι ουδείς παρανόμως εισερχόμενος θα πάρει ποτέ επιδόματα, θα αποκτήσει υπηκοότητα ή θα τυχεί άλλων δικαιωμάτων, οι ροές ουσιαστικώς διεκόπησαν. Αντιστοίχως αυξήθηκαν προς την Ευρώπη.
Το παράδειγμα της Αυστραλίας, η οποία ως γνωστόν είναι νησί, καταρρίπτει τους, κατά καιρούς διατυπωθέντες, ισχυρισμούς του Έλληνος Πρωθυπουργού που αρχικώς υπεστήριζε ότι στην θάλασσα δεν υπάρχουν σύνορα, για να φθάσει στο προχθεσινό, ότι η Ελλάς θα συνεχίσει να είναι ευάλωτη όσα «φρούρια» και αν οικοδομήσει.
Η Αυστραλία δεν χρειάσθηκε να κτίσει φρούρια. Χρειάσθηκε μόνον μια θεσμική θωράκιση και την επίδειξη της αντιστοίχου αποφασιστικότητος να εφαρμόσει την νομοθεσία της.
Αλλά εκεί βεβαίως, την βοηθά η απομεμακρυσμένη θέσις της, εξ αιτίας της οποίας δεν έχει δεχθεί την «εισβολή» των ποικιλωνύμων ΜΚΟ, οι οποίες ταλανίζουν τις χώρες της Ευρώπης.
Στην Ευρώπη λοιπόν το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με τρία απλά μέτρα.
Πρώτο αναστολή της λειτουργίας όλων των ΜΚΟ ή τουλάχιστον αυτών που εμπλέκονται στο μεταναστευτικό.
Ακόμη και αν λειτουργούν υπό το πρόσχημα της ανθρωπιστικής δραστηριότητος.
Δεύτερον οι χώρες του νότου, που δέχονται τα κύματα των ιδιοτύπων εισβολέων να σταματήσουν τις «φιλοξενίες» και να θεσμοθετήσουν τις «κρατήσεις» και τις επαναπροωθήσεις.
Τρίτον, όλες οι χώρες να συνομολογήσουν μια κοινή πολιτική αρνήσεως να παράσχουν επιδόματα ή δικαιώματα σε όσους εισέρχονται παρανόμως.
Ευθύμιος Π. Πέτρου
