Μολύβι νιώθω την καρδιά, και είπα να ξεσπάσω,
και για τ’ απρόσμενα δεινά, λίγα λόγια να γράψω.
Αδέλφια μου συνΈλληνες, χάσατε τα μυαλά σας,
κι όλα τα θυσιάζετε, στο ιδεολόγημά σας;
Πάνω απ ‘όλα πάντοτε, θαρρώ ειν’ η Πατρίδα,
πως το καταλαβαίνουμε, το είχα κρυφή ελπίδα,
μα να που ξεστρατίσανε, τα φλογερά τα νιάτα,
και βγαίνουν να τα σπάσουνε, σε όποια βρεθούνε στράτα.
Κρατούν καδρόνια απ’ την μια, με κόκκινο πανί,
με μαύρα και με σβάστιγκα, βγαίνει η “Χρυσή Αυγή”
μα ζουν κάποιοι απ’ τα παλιά, ορθοί ή και σε στρώμα,
που όταν τα αναθυμηθούν, κλαίνε πικρά ακόμα,
όπου εχθρός λογιάζονταν, ακόμα κι ο αδελφός,
και πισωγκρεμιστήκαμε, αντί να πάμε εμπρός.
Για εκείνα πάντα λέγαμε, ότι τάχουμε σβήσει,
μα να που μας ξανάρχονται, με αφορμή την κρίση.
Μα πείτε μου αληθινά, εσείς με τα καδρόνια,
δεν θα’ ταν προτιμότερο, να ζούμε με ομόνοια;
Αντί να αγωνίζεστε, πλοία να μην ζυγώσουν,
θάπρεπε να σκεφτείτε,
την φοβερή ανεργία, ποιοι τάχα θα πληρώσουν;
Μήπως οι πλουτοκράτορες, πατρίδα που δεν έχουν,
κ’ όπου βρουν κέρδη πιο πολλά, προς τα εκεί όλοι τρέχουν.
Πόσοι θα χάσουν την δουλειά, εις τα ξενοδοχεία,
εις τα εστιατόρια, και τα ψητοπωλεία;
Μα νάταν μοναχά αυτά, είναι τόσα και τόσα,
που για να τα διηγηθώ, θα μου μαλλιάσει η γλώσσα.
Μη με λογιάστε για άδικο, που λέει τα μισά,
τα ίδια θά θελα να ειπώ, στην άλλη την πλευρά.
Λέτε πως σεις πιστεύετε, στην πατριδολατρεία,
μα μήπως ν’ αποφεύγατε, δεν θάπρεπε δυο τρία;
Πρώτα για τον συνάνθρωπο, μή στήνετε καρτέρι,
μήτε να τον φοβίζετε, με φονικό μαχαίρι.
Η πίκρα για το χάλι μας, στην βία δεν γιατρεύεται,
πάντοτε προκαλεί ζημιά, θάπρεπε να το ξέρετε.
Ποτέ δεν τράβηξε μπροστά, κάποια ιδεολογία,
που δόγμα είχε την πίεση, κι εφάρμοζε την βία.
Ευάγγελος Διαμαντόπουλος
Αλεξανδρούπολη
