Έφερε τον Ιωαννίδη και τον Αττίλα στην Κύπρο – Η Δικτατορία μπορούσε να εκκενώσει το Πολυτεχνείο από την πρώτη βραδιά – Αλλά δεν το έκανε – Ιδού τα βλάσφημα ερωτήματα
Πριν από μερικά χρόνια ο Διευθυντής της «Εστίας» υπό άλλη ιδιότητα του ζήτησε από την εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου Μαρία Δαμανάκη να του μιλήσει στην τηλεόραση για τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973.
Η Δαμανάκη ηρνήθη ευγενικά, με το επιχείρημα ότι δεν έχει μιλήσει ποτέ γι’ αυτά. Ο δημοσιογράφος θεώρησε το «όχι» της δείγμα σεμνότητος. Δεν ήταν ακριβώς έτσι…
Με τα χρόνια, διαβάζοντας προσεκτικά τις διαθέσιμες πηγές και ακούγοντας ιδιωτικές διηγήσεις, καθίσταται σαφές ότι η σιωπή της, εκτός από σεμνότητα, οφείλεται και σε αμηχανία.
Και να ήθελε, δεν θα μπορούσε να πει όλη την αλήθεια, ίσως.
Η εκ των υστέρων συνειδητοποίησις της αλήθειας, ότι ο αόρατος δικτάτωρ Ιωαννίδης άφησε το Πολυτεχνείο να εξελιχθεί (αν δεν το προκάλεσε με προβοκάτσια, όπως αρχικώς υπεστήριξε το ΚΚΕ με το περίφημο τεύχος της Πανσπουδαστικής, νούμερο 8) για να ανατραπεί ο Παπαδόπουλος, ασφαλώς και κάνει τους ηγέτες της εποχής να αισθάνονται άβολα.
Επειδή η Ιστορία, όμως, είναι χρήσιμο να φρονηματίζει εκτός από το να απονέμει παράσημα, θα θυμίσουμε μερικές τολμηρές μαρτυρίες.
Ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος σε μία εξομολόγησή του στον Ανταίο Χρυσοστομίδη στας δυσμάς της ζωής του είπε θαρραλέα ότι το Πολυτεχνείο δεν οδήγησε στην κατάρρευση της δικτατορίας.
Ακόμη πιο τολμηρός είναι ο Νίκος Μπίστης, ο οποίος στο βιβλίο του Προχωρώντας και αναθεωρώντας(εκδόσεις «Πόλις») θέτει βλάσφημα ερωτήματα.
Ο Μπίστης θυμίζει:
Πρώτον, ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς ήταν συγκεντρωμένες στην Νομική, όχι στο Πολυτεχνείο, αποκαλύπτοντας μάλιστα ότι κατά την διάρκεια της καταλήψεως στην Σόλωνος κάποιοι προσπαθούσαν να τους παρασύρουν προς τα εκεί.
Δεύτερον, ότι «τόσο το ΚΚΕ όσο και το ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν προσανατολισμένα στην διεξαγωγή φοιτητικών εκλογών και όχι στην πρόκληση γεγονότων που θα οδηγούσαν σε μετωπική αναπόφευκτη σύγκρουση όπως το Πολυτεχνείο».
Επισημαίνει: «Τα δύο Κ.Κ. και η πλειοψηφία των μελών των επιτροπών προσανατολίζονταν σε αγώνα διάρκειας που δεν προέβλεπε Πολυτεχνείο. Δεν το προετοιμάσαμε εμείς το Πολυτεχνείο, δεν το θελήσαμε το Πολυτεχνείο, αλλά πολύ σωστά, όταν προέκυψε, μπήκαμε και προσπαθήσαμε να προσδώσουμε σοβαρότητα σε μία κατάσταση που είχε διαμορφωθεί σε έδαφος που δεν είχαμε επιλέξει».
Αν δεν το είχε επιλέξει όμως η Αριστερά, τότε ποιοι; Ο Γρηγόρης Φαράκος σε μία κομματική συνεδρίαση ανερωτήθη «και γιατί δεν το έκανε;», όταν ο Κώστας Κάππος επεσήμανε ότι η δικτατορία μπορούσε να εκκενώσει το Πολυτεχνείο από την πρώτη βραδειά. Ιδού τα βλάσφημα ερωτήματα…
Αν απαντηθούν, το συμπέρασμα θα είναι ότι είχε δίκιο το ΚΚΕ, όταν αρχικά ομίλησε για προβοκάτσια που παρέσυρε την Αριστερά από την Νομική στο Πολυτεχνείο.
Θα είναι ότι η εξέγερσις αξιοποιήθηκε από τον Ιωαννίδη – Συμμάχους για να ρίξουν τον Παπαδόπουλο που είχε αρνηθεί στο ΝΑΤΟ να στείλει στρατό στον Πόλεμο των Τριών Ημερών.
Όχι ότι αυτό τον εξαγνίζει για τα λοιπά βεβαίως. Θα είναι, τέλος, ότι αποτέλεσμα των γεγονότων δεν ήτο η πτώσις της δικτατορίας, αλλά η πτώσις του Παπαδόπουλου, και η αλλαγή φρουράς που οδήγησε στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και την εθνική τραγωδία της Κύπρου.
Όταν κάποτε γραφτεί η Ιστορία, λοιπόν, θα γίνει αντιληπτό γιατί το ΚΚΕ μεταπολευτικώς δεν μετέχει σε «προβοκάτσιες» που κάποιοι τις κάνουν να ομοιάζουν με αυθόρμητες εξεγέρσεις όπως ο Δεκέμβριος του 2008 και οι Αγανακτισμένοι του Συντάγματος το 2011.
Ξέρει. Και ας δίδει τον υπέρ πάντων αγώνα σήμερα για να ιδιοποιηθεί μία εξέγερση της οποίας απετέλεσε την πολιτική ουρά στην έναρξή της.
Θα φανεί, τέλος, πόσο αφελής είναι η Ακροδεξιά που υποστηρίζει ότι δεν υπήρξαν νεκροί. Και νεκροί υπήρξαν και αίμα χύθηκε.
Μόνο που το αίμα αυτό εχρησιμοποιήθη από τους έξω για την διχοτόμηση της Κύπρου.
Ιδού λοιπόν γιατί η Αριστερά κάνει τόσο θόρυβο εν μέσω κορωνοϊού. Από το άγχος να επιβάλλει την δική της βολική ανάγνωση για την ιστορία.
Από τον διαρκή φόβο της για την κρίση της ιστορίας. Και βεβαίως για να λησμονηθεί πίσω από τις κραυγές ότι κάποιοι από την συντονιστική επιτροπή και από τον ραδιοφωνικό σταθμό κατήντησαν στην διαδρομή να γράφουν βιβλία για να εξηγούν «γιατί δεν ήταν τυχαίοι ο Παπαδόπουλος και ο Ιωαννίδης».
Να προσλαμβάνονται ως σύμβουλοι πριγκήπων και βασιλέων, να αποτελούν για ένα φεγγάρι εξ απορρήτων απατεώνων επιχειρηματιών σύμβουλοι, να γίνονται ο καλύτερος σύμμαχος αυτών που πολέμησαν.
Επισκέπτες της πρεσβείας από διαδηλωτές έξω από αυτήν. Αμαυρώνοντας μια γενιά, τα υπόλοιπα άξια μέλη τής συντονιστικής που αν και εξυλοκοπήθησαν στα ΕΑΤ-ΕΣΑ δεν έπραξαν το ίδιο.
Δεν έκαναν το «ξύλο» βουλευτική έδρα ή επίζηλο τίτλο.
