Το εκπαιδευτικό πρόβλημα, όπως διαμορφώθηκε σταδιακά από το 1974 και μετά, είναι καθαρά πολιτικό – Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις για να αποσυνδεθεί από την χυδαία κομματικοποίησή του
Πολύ πρόσφατα, επαναλήφθηκε η γνωστή Ιστορία σε δύο μεγάλα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο:
απήργησαν οι διοικητικοί υπάλληλοι, κατέλαβαν τα κτίρια των Ιδρυμάτων και με τη συμπαράσταση ακραίων φοιτητικών μειοψηφιών και τη βοήθεια εξωπανεπιστημιακών, απαγόρευαν επί εβδομάδες την πραγματοποίηση μαθημάτων και εξετάσεων, άλλα και την απλή πρόσβαση σε καθηγητές και φοιτητές, ενώ οι νεοεισελθόντες μετά τις εισαγωγικές εξετάσεις δεν μπορούσαν να εγγραφούν.
Το πιο ωραίο είναι, ότι το αρμόδιο δικαστήριο κήρυξε την απεργία παράνομη, άλλα κανένας -πρυτάνεις, υπουργείο Παιδείας- δεν φρόντισε για την εφαρμογή της απόφασης και την κατά νόμο τιμωρία των διοικητικών συμβουλίων των συλλόγων των υπαλλήλων, πού συνέχισαν -παρανόμως- την απεργία τους.
Προφανώς είναι μικρής σημασίας κάποιες λεπτομέρειες:
πραγματικοί φοιτητές μάζεψαν χιλιάδες υπογραφές για την επαναλειτουργία των ιδρυμάτων, καθηγητές ζήτησαν επιστροφή στην ομαλότητα, ο υπουργός Παιδείας παρέπεμψε στο Πειθαρχικό Συμβούλιο τον πρύτανη του ΕΚ-ΠΑ, γονείς φοιτητών έκαναν εκκλήσεις.
Πέρα από τα πραγματικά γεγονότα, υπάρχει ή οδυνηρή αλήθεια: ουσιαστικά χάθηκε το εξάμηνο για χιλιάδες φοιτητές, ενώ ο υπουργός Παιδείας αποφάσισε την πραγματοποίηση μαθημάτων τις γιορτές και το καλοκαίρι και θέσπισε διπλές εξεταστικές περιόδους, για να διασώσει τυπικά το φοιτητικό εξάμηνο, αρκούμενος σε κάποιες παραδόσεις πασαλείμματα.
Άλλα το πιο θλιβερό, είναι η έλλειψη αποφασιστικότητας και πυγμής από την κυβέρνηση, πού ανέχθηκε το μπάχαλο και την κυριαρχία ομάδων ακραίας ιδεολογικής βίας, συνεχίζοντας την ψοφοδεή παράδοση στην εκπαίδευση, όλων των κυβερνήσεων, κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Και όμως ή παρούσα κυβέρνηση έχει ατή διάθεση της για την ανώτατη εκπαίδευση, ένα νόμο-πλαίσιο, πού ψηφίσθηκε από την συντριπτική πλειοψηφία τής Βουλής, δεν υπάρχει πλέον το άσυλο πού υπέθαλψε εγκληματικές πράξεις, άλλα φαίνεται ότι δεν διαθέτει το απαραίτητο τσαγανό, για να συγκρουστεί με τους βολεμένους και τα ιδιοτελή συμφέροντα τους.
Παιδεία στη χώρα μας δεν υπάρχει πλέον.
Το εκπαιδευτικό σύστημα, έχει καταρρεύσει πλήρως και στις τρεις βαθμίδες του -πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, ανώτατη.
Για να πραγματοποιηθούν οι αναγκαίες, βαθύτατες μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, πρέπει να υπάρξει μία δυναμική κυβέρνηση, πού μαζί με το κόμμα της, να αποφασίσουν να αλλάξουν ριζικά το μέλλον των παιδιών μας μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης.
Αποφασίζοντας κάτι τέτοιο, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι θα συγκρουστούν μετωπικά με ποικίλα συμφέροντα και ορδές βολεμένων κομπλεξικών συνδικαλιστών.
Προφανώς θα νικήσουν, γιατί ή δύναμη τής κυβέρνησης είναι τεράστια και γιατί σε ένα τέτοιο εθνικό έργο, πού άφορα τη νεολαία μας, όλες οι κοινωνικές ομάδες θα είναι μαζί τους.
Αρκεί πριν ξεκινήσουν να πουν στον λαό όλη την αλήθεια για το σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα και να ζητήσουν την ενεργό συμπαράσταση του.
Ανάμεσα στους βασικούς άξονες μιας πλήρους μεταρρύθμισης του εκπαιδευτικού συστήματος, είναι και οι κάτωθι:
α) Αποκομματικοποίηση της εκπαίδευσης και στις τρεις βαθμίδες της, βάσει νόμου.
Οι κομματικές νεολαίες θα πρέπει να μεταφέρουν τις δραστηριότητες τους έξω από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, στα πλαίσια των τοπικών κοινωνιών, ώστε το σχολείο υπό την ευρεία έννοια να αφιερωθεί στη μόρφωση των παιδιών μας.
β) Να οργανωθεί ή σχολική, πνευματική και επιστημονική ζωή και στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης, μακριά από το εγκληματικό άσυλο, πού έθρεψε κουκουλοφόρους, εγκληματίες και χούλιγκανς στα πανεπιστήμια, τις τελευταίες δεκαετίες.
γ) Να υπάρξουν αλλαγές στον τρόπο εκλογής των καθηγητών της ανώτατης εκπαίδευσης και σπάσιμο των κομματικών δεσμών πού σήμερα εμποδίζουν την εκλογή των άριστων. Να επιβληθεί με κάθε θυσία ή αξιολόγηση των καθηγητών και των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Να υπάρχει παρόμοια αξιολόγηση των διδασκόντων στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
δ) Αλλαγή κλίματος και νοοτροπίας στα σχολεία και στα πανεπιστήμια-ΤΕΙ, σε διδάσκοντες και διδασκόμενους.
Σύνδεση των σχολείων και των ανώτατων εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων με τις τοπικές κοινωνίες και τις επιχειρήσεις, καθώς και με αντίστοιχα ιδρύματα άλλων προηγμένων χωρών.
Σεβασμός του εκπαιδευτικού περιβάλλοντος και αναβάθμιση του κύρους των διδασκόντων.
ε) Χωροταξική κατανομή των εκπαιδευτικών μονάδων και των τριών βαθμίδων, χωρίς τοπικιστικά και ρουσφετολογικά κίνητρα. Κατάρτιση προγραμμάτων, επιλογή βιβλίων και συγγραμμάτων, θέματα επιμόρφωσης διδασκόντων και άλλα, θα ρυθμιστούν από ομάδες εργασίας του αρμόδιου υπουργείου.
στ) Τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, πρέπει να καταστούν τα κέντρα επιστημονικής έρευνας της χώρας και να συνδεθούν με τα αντίστοιχα του δημοσίου και των ιδιωτικών επιχειρήσεων και με άλλα σε τρίτα κράτη.
H επιστημονική έρευνα μπορεί να προσφέρει πολλά στην ανάπτυξη του τόπου, στην εφαρμογή καινοτομιών και βέβαια στην προώθηση τής προηγμένης τεχνολογίας.
Το εκπαιδευτικό πρόβλημα της χώρας μας, όπως διαμορφώθηκε σταδιακά από το 1974 και μετά, με την εγκληματική ευθύνη των κυβερνήσεων, άλλα και των κομμάτων τής αντιπολίτευσης, είναι καθαρά πολιτικό και απαιτεί τη λήψη γενναίων κυβερνητικών – πολιτικών αποφάσεων, ώστε να αποσυνδεθεί από τη χυδαία κομματικοποίηση του.
Γιατί δεν επιτρέπεται η λύσσα των κομμάτων για την εξουσία, ούτε η διεκδίκηση από τους εκπαιδευτικούς οικονομικών παροχών, να περνούν μέσα από την εκμετάλλευση των παιδιών και την καθοδήγηση τους σε απεργίες και καταλήψεις, πού τα απομακρύνουν από τα μαθήματα και τις γνώσεις.
Στην εποχή μας, η συστηματική και σύγχρονη παιδεία, είναι το πρώτο ζητούμενο για τα παιδιά και για το ευτυχισμένο μέλλον τους.
Αντ’ αυτού, κάνουμε ό,τι μπορούμε, ως κράτος, κόμματα και κοινωνία, για να κατεδαφίζουμε περαιτέρω τα ερείπια του εκπαιδευτικού συστήματος.
Θα υπάρξει άραγε σύντομα, ανάταση συνειδήσεων για το μεγαλύτερο πρόσημα του έθνους και του κράτους μας;
Παναγιώτης Μποκοβός
