Γεώργιος Χ. Τσαρακτσίδης

Στα αχαλίνωτα κύματα της φαντασίας βυθίζομαι, Της πίκρας το βάθος ανασκαλεύω με σκέψεις στοχασμού, Στα απομεινάρια του τραυματισμένου φεγγαριού, Αφουγκράζομαι τη δίνη τ’ αγέρα, Της  ανθρώπινης απόγνωσης μπλέκομαι στα σκοτεινά λαγούμια, Με βυθισμένες τις σκέψεις,  στη δίψα για τη ζωή, Τα πολύβουα όνειρα στο χάος...

Ψάχνω την ελπίδα, Στη σιγαλιά της νύχτας, Στο ολόγιομο φεγγάρι, Στου δάσους την ομορφιά, Την ελπίδα ψάχνω, Στων λουλουδιών το άρωμα, Στο κελάηδημα των πουλιών, Σε ψάχνω στα όνειρά μου, Σαν αεράκι κάποια στιγμή, Χάθηκε στα σύννεφα, Στης θάλασσας το κύμα, Στη μπόρα μετά τη γαλήνη, Μα εγώ πάντα θα ελπίζω, Μέχρι...

Σαν στάλα κυλάει Κάθε στιγμή της ζωής μου Προσμένει και αναζητεί, Το χάδι των χεριών σου. Χέρια ζεστά της αγάπης Σαν σε όνειρο να φτάσουν Τρυφερά, σφιχτά να μ’ αγκαλιάσουν Η ώρα όμως αργεί. Παιχνίδια στη ζωή σου, Μη θέλεις να ζεις, Τρεμάμενα τα χέρια σου, Μη φοβάσαι μην ανησυχείς. Η...

Πλάσμα αδύναμο, φοβισμένο, Εύθραυστη φιγούρα μοιάζεις, Άγχος καθημερινό, Στα μάτια σου διαβάζω. Σε κυνηγά μάλλον νικά, Τα χείλη σε προδίδουν, Γελάς γιατί θαρρείς Πως θα το ξεπεράσεις. Το άγχος εσύ το διάλεξες, Κι έχει χαρά μεγάλη, Εχθρός είναι, κάνει το φίλος σου, Βήμα δεν κάνει πίσω. Στρογγυλοκάθεται κοντά σου, Στον ύπνο δεν...

Όλο πιο μακριά κοιτάς, όλα τα μελετάς, στο πέρασμα της ζωής στη μοναξιά της ψυχής. Τα χρόνια βάρυναν, ασήκωτα   έγιναν, το σώμα κούρασαν τα πόδια λύγισαν. Τα ωραία περνούν, τα  όμορφα τελειώνουν, τα όνειρα σβήνουν, οι αναμνήσεις μένουν. Τα απομεινάρια της ζωής βουλιάζουν  νωρίς, στα θολά  νερά μαζί και η χαρά Η ελπίδα όμως  εκεί, πάντα  καραδοκεί, δεν αφήνει ψυχή και  καρδιά, να χαθούν  έτσι ξαφνικά. Πάντα...

Γιατί μάταια  βαριαναστενάζεις, στης ζωής το διάβα με αμηχανία κοιτάζεις, άνοιξε τα φτερά της νιότης, γίνε αετός τη ζωή να γευτείς. Μη κοιτάς τη ζωή ψυχρά, όλα τα όνειρά σου είναι μπροστά, άνοιξε την καρδιά σου, άνοιξε τους ορίζοντές σου. Δες τη ζωή με άλλο μάτι, μη την πετροβολάς...

Τραγούδια παλιά τραγουδούν παλιό καλό κρασί μας κερνούν, τις παλιές αναμνήσεις ζουν, με νοσταλγία  αναζητούν. Χρόνια ζωής θυμίζουν, χρόνια περασμένα, οι στεναγμοί, οι στοχασμοί,  ποιο καημό σιγά, ψιθυρίζουν; Η νοσταλγία ζει και η ψυχή μαζί, ξύπνησε, θυμήθηκε, τραγούδια παλιά αγαπημένα, μαζί με χρόνια ευτυχισμένα.  Της νιότης χρόνια, χαρούμενα  χρόνια, τραγούδια στην καρδιά, κρυμμένα, της νοσταλγίας  αγαπημένα. Χιλιοτραγουδισμένα  είναι, ήρθανε, και βρήκανε, ψυχή,...

Δεν μας φοβίζουν, άρματα, αεροπλάνα και βαπόρια,  ούτε τα λόγια τ’ απατηλά, τα λόγια τ’ απειλητικά. Δεν μας τρομάζουν, τα πολλά  κανόνια,  συνηθισμένα τα βουνά  απ’ τα χιόνια. Δεν μας σκιάζουν τα ποδοβολητά απ’ τα μιλιούνια, τα ζήσαμε εδώ και χρόνια, τα ενθυμούμαστε αιώνια. Το είπαν οι καρδιές και οι ψυχές των ηρώων...

Τι τάχα να ζητά; Τι τάχα να ποθεί; Στα μάτια του, δρόμοι φωτεινοί, φαίνονται αδιάβατοι σκοτεινοί. Τι να ζητά, ποιος ξέρει; Κανείς δεν γνωρίζει, φυλαγμένο σαν φυλακτό, της καρδιάς , της ψυχής μυστικό. Μη τα ζητάς, όλα τώρα, θα έρθει η δική σου ώρα, έχε πίστη, προχώρα, η ζωή δεν...

Η Αίνος του ξεσηκωμού, της επανάστασης αγνό λουλούδι άνθισε νωρίς,  στης Θράκης του μυροβόλου Αιγαίου. Βισβίζιδες, Χατζηαντώνηδες, οικογένειες εύρωστες, ξακουστές, ένωσαν τις δυνάμεις, ένωσαν τις καρδιές. Καραβοκύρης ο Χατζηαντώνης ξακουστός, της Φιλικής Εταιρίας μέλος, εργάζεται σκληρά, την εταιρία απλόχερα, ενισχύει και βοηθά. Του ξεσηκωμού έφθασε η ώρα, με την «Καλομοίρα», στο σκλαβωμένο πέλαγος ν’ αρμενίζει, μαζί...