Γεώργιος Χ. Τσαρακτσίδης

Γιατί μάταια  βαριαναστενάζεις, στης ζωής το διάβα με αμηχανία κοιτάζεις, άνοιξε τα φτερά της νιότης, γίνε αετός τη ζωή να γευτείς. Μη κοιτάς τη ζωή ψυχρά, όλα τα όνειρά σου είναι μπροστά, άνοιξε την καρδιά σου, άνοιξε τους ορίζοντές σου. Δες τη ζωή με άλλο μάτι, μη την πετροβολάς...

Τραγούδια παλιά τραγουδούν παλιό καλό κρασί μας κερνούν, τις παλιές αναμνήσεις ζουν, με νοσταλγία  αναζητούν. Χρόνια ζωής θυμίζουν, χρόνια περασμένα, οι στεναγμοί, οι στοχασμοί,  ποιο καημό σιγά, ψιθυρίζουν; Η νοσταλγία ζει και η ψυχή μαζί, ξύπνησε, θυμήθηκε, τραγούδια παλιά αγαπημένα, μαζί με χρόνια ευτυχισμένα.  Της νιότης χρόνια, χαρούμενα  χρόνια, τραγούδια στην καρδιά, κρυμμένα, της νοσταλγίας  αγαπημένα. Χιλιοτραγουδισμένα  είναι, ήρθανε, και βρήκανε, ψυχή,...

Δεν μας φοβίζουν, άρματα, αεροπλάνα και βαπόρια,  ούτε τα λόγια τ’ απατηλά, τα λόγια τ’ απειλητικά. Δεν μας τρομάζουν, τα πολλά  κανόνια,  συνηθισμένα τα βουνά  απ’ τα χιόνια. Δεν μας σκιάζουν τα ποδοβολητά απ’ τα μιλιούνια, τα ζήσαμε εδώ και χρόνια, τα ενθυμούμαστε αιώνια. Το είπαν οι καρδιές και οι ψυχές των ηρώων...

Τι τάχα να ζητά; Τι τάχα να ποθεί; Στα μάτια του, δρόμοι φωτεινοί, φαίνονται αδιάβατοι σκοτεινοί. Τι να ζητά, ποιος ξέρει; Κανείς δεν γνωρίζει, φυλαγμένο σαν φυλακτό, της καρδιάς , της ψυχής μυστικό. Μη τα ζητάς, όλα τώρα, θα έρθει η δική σου ώρα, έχε πίστη, προχώρα, η ζωή δεν...

Η Αίνος του ξεσηκωμού, της επανάστασης αγνό λουλούδι άνθισε νωρίς,  στης Θράκης του μυροβόλου Αιγαίου. Βισβίζιδες, Χατζηαντώνηδες, οικογένειες εύρωστες, ξακουστές, ένωσαν τις δυνάμεις, ένωσαν τις καρδιές. Καραβοκύρης ο Χατζηαντώνης ξακουστός, της Φιλικής Εταιρίας μέλος, εργάζεται σκληρά, την εταιρία απλόχερα, ενισχύει και βοηθά. Του ξεσηκωμού έφθασε η ώρα, με την «Καλομοίρα», στο σκλαβωμένο πέλαγος ν’ αρμενίζει, μαζί...

Πανέμορφη, ευωδιαστή, χάρμα των  οφθαλμών μας, όπου κι αν δουν, όπου στραφούν, λουλούδια, αγριολούλουδα, η γη είναι στρωμένη, σαν πίνακας ζωγραφισμένη. Με άρωμα των λουλουδιών  θα μας μεθύσει, η όμορφη, μαγεμένη εποχή, δώρο του Θεού, στον άνθρωπο στη φύση. της Άνοιξης το όνειρο, σεντόνι λουλουδάτο, μας σκέπασε, μας έρανε, με άρωμα μυρωδάτο.. Άνοιξη, χαρά Θεού, λουλούδια...

Τι να πω, δεν γνωρίζω, είμαι στο πρώτο το σκαλί κι ανηφορίζω, πιστεύω στην κορυφή να φθάσω, ελπίζω θα προφθάσω. Ψηλά να πετάξω εκεί να βρεθώ, αφήστε στους αιθέρες να χαθώ, εμπόδια απρόσμενα αντικρίζω, με κάνουν να αγωνιώ. Φαίνεται τοπίο καθαρό, θα τρέξω να προφθάσω, προχώρα, υπάρχει ατραπός, στο τέρμα...

Μού  ‘λειψες, συλλογιέμαι, στιγμές καθάριες, στα όνειρα αναζητώ, απάντηση να βρω. Μού ‘λειψες, δεν το μολογώ, φεγγάρια κι αστέρια, για μας μιλούσαν, βωβό με κρατούσαν. Δεν σού ‘λειψα; Αν κλάψεις ή μετανιώσεις, κι η πίκρα σου ζητά παρηγοριά, θυμήσου λίγο τα παλιά. Θα επιμείνω, ας ματαιοπονώ, με καρτερία θ’ αναμένω, την αγάπη που προσμένω. Γεώργιος Χ....

Μη με κοιτάς, με μάτια θλιμμένα θα σου πω γλυκά, η ζωή είναι μπροστά. Να με κοιτάς με μάτια που γελούν, να νιώθω πως με ξέρουν, μου κρυφομιλούν. Σαν με κοιτάς, τα μάτια σου, γαλάζιο περιγιάλι, θάλασσας κύμα, χάδι. Να με κοιτάς, με τα μάτια μου να μιλάς, με μια ματιά να μ’...

Πόδια  ασήκωτα, βαριά,  Χέρια τρεμάμενα, χείλη βουβά, μάτια θολωμένα, με αναμνήσεις φορτωμένα. Σώμα μου, πως χάθηκε η λεβεντιά σου; Πού λησμόνησες την αρχοντιά σου; έφυγε το σφρίγος σου, στέρεψε η ορμή σου, Έμεινες χλωμό και μόνο, σαν δένδρο  γερασμένο, κυρτό, κι ανεμοδαρμένο, παράπονο  κρυμμένο. Κοιτά μπροστά, τις αναμνήσεις της ζωής κρατά,  στην ψυχή στην καρδιά, μ’ αγάπη και χαρά. Γεώργιος Χ. Τσαρακτσίδης Αλεξανδρούπολη