Στα σοκάκια του μυαλού μου τριγυρνάς
χωρίς μια στάση, βιαστικά περνάς.
Έτσι ήσουν πάντα δεν έδινες αξία
ούτε σε πράξεις ούτε σε καμιά θεωρία.
Όλα επιπόλαια και άπιαστα,
όλα περαστικά και ανείπωτα.
Ήθελες τον πρώτο λόγο να έχεις
και κανένα να μην προσέχεις.
Άπιαστο πουλί ταξιδιάρικο.
Άνεμος σε ρυθμό αλανιάρικο.
Με τίποτα δε συμβιβαζόσουν.
Στην τύχη διαρκώς αφηνόσουν.
Ολόκληρη η ζωή μου στα πόδια σου,
μα εσένα άλλα δείχναν τα ρολόγια σου.
Ήμουν χαλί και το πατούσες
μα μόνιμα να με καταλάβεις αγνοούσες.
Μα πάλι δεν πειράζει έλεγα
έστω κι αν κατά βάθος έκλαιγα
που ποτέ σου δε με εκτίμησες
και την αγάπη μου υποτίμησες.
Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
κι όταν τελείωσες τα φτερουγίσματα
και είπες να καταλαγιάσεις
ήταν αργά για να προφτάσεις.
Το πλοίο ταξίδεψε σε άλλο λιμάνι,
βγήκε σε άλλες ρούγες σεργιάνι,
γνώρισε άλλα φωτεινά τοπία
και ξέφυγε από κάθε ουτοπία.
Πότε πότε τώρα η μορφή σου
από μπροστά μου περνά
με τη γνωστή φευγαλέα τακτική σου
μα η καρδιά μου πια αλλού χτυπά.
Εκεί που την ένιωσαν
και την έκαναν να ζήσει
την ανέστησαν, την ενθάρρυναν
να αισθανθεί ότι μπορεί να μιλήσει.
Τάνια Στεφάνου – Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη
