Μια βροχή περίμενε να καλύψει τα δάκρυά της
που κυλούσαν ασταμάτητα
στο κατώφλι της ρωγμής
στο διάβα της ζωής.
Μια βροχή να ξεπλύνει τα λόγια τα πικρά
που πληγώσαν την καρδιά,
να ξεδιψάσει το στεγνό κορμί,
να απαλύνει τον πόνο στην ψυχή.
Μια βροχή τρυφερή παρηγοριά
αφού χάθηκε ο ήλιος παντοτινά
κι έφερε ένα σκοτεινό τοπίο
αφού μοίρασε το ζευγάρι στα δύο.
Μια βροχή αναζωογονητική
να ξανανθίσει το γέλιο στη στιγμή,
να πάψει το τραγούδι το λυπητερό,
να ξαναρχίσουν τα χείλη νέο σκοπό.
Κι όταν ήρθε αυτή η βροχή
τίποτε δεν ξέπλυνε,
καθόλου δεν παρηγόρησε,
δεν αναζωογόνησε,
αλλά έφερε πάλι αναμνήσεις.
Τάνια Στεφάνου – Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη
