- του Βασίλειου Ναζλή
Ε’ Μέρος
1.- Πριν λίγες μέρες αναφερθήκαμε στο ΚΑΒΑ ΚΟΥΡΟΥ. Το είχαμε κοιτάξει προσεκτικά ανεβαίνοντας με τον σιδηρόδρομο.
Απλώσαμε το βλέμμα μας πάνω από την χαμηλή του έκταση την πλημμυρισμένη, εδώ και εκεί από τα νερά, που ολοένα αναβλύζουν ανάμεσα από τις ρίζες των πολυποίκιλων φυτών, που θρέφει το νερό.
Ερευνήσαμε με προσοχή στο βάθος, εκεί που ο μολυβένιος χειμωνιάτικος ουρανός, αγκαλιάζει με την θολή του ομίχλη τη δασωμένη, που κρύβει το βραχίονα του Έβρου, αυτόν τον ίδιο βραχίονα, που κάνει το γονιμότατο αυτό μέρος, μια βαλτωμένη και νεροποντισμένη έκταση, που δεν δέχεται το αλέτρι του καλλιεργητή.
Κοιτάξαμε προσεχτικά το ΚΑΒΑ ΚΟΥΡΟΥ, τη δεύτερη αυτή νησίδα του Έβρου, γιατί έτσι μας είπαν καλοί σύντροφοι από το Δεδέαγατς, είναι ένα ζήτημα που ενδιαφέρει αμεσότατα και απασχολεί αρκετές χιλιάδες φτωχών χωρικών.Φώναξαν και ξαναφώναξαν ως τώρα οι φτωχοί αυτοί άνθρωποι, μα δεν θέλησε να τους ακούσει κανείς.
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΥΤΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΑΔΕΣ ΤΩΝ ΕΜΠΟΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΞΕΧΝΑΝΕ ΠΟΛΥ ΤΙΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ.
Το ΚΑΒΑ ΚΟΥΡΟΥ μένει πάντα η ίδια πλημμυρισμένη έκταση, που κρατάει μακριά το αλέτρι του καλλιεργητή, ντόπιου και πρόσφυγα, που μένει από το Μπίντεκλι (σ.σ. Τυχερό Σουφλίου) μέχρι τις Φέρες, με τα στρεμματάκια τα τόσα λίγα, που διαθέτει όλο όλο για την επιβίωση.
Κοιτάξαμε προσεκτικά και μελετήσαμε το ζήτημα αυτό και έτσι δεν απορήσαμε καθόλου όταν μας είπαν στο Σουφλί, αγρότες του τόπου, πως για λίγο ποσό, τόσο που ΔΕΝ ΘΑ ΛΙΓΟΣΤΕΥΑΝ ΚΑΤΑ ΤΙΠΟΤΕ ΟΙ ΦΡΕΝΙΑΣΜΕΝΟΙ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΙ ΑΝ ΑΦΑΙΡΟΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΝΤΥΛΙ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ. Για ένα μικρό ποσό, το γόνιμο, το γονιμότατο ΚΑΒΑ ΚΟΥΡΟΥ, δεν αποδίδεται στην καλλιέργεια, στην παραγωγή, που θα ανακουφίσει τον γονατισμένο παραγωγό της περιφέρειας αυτής. Είναι τόσο μικρό το έργο που πρέπει να γίνει!
Ένας μικρός βραχίονας του Έβρου πρέπει να φραχτεί, αυτό είναι όλο και όλο λένε οι χωριάτες του τόπου, που ξέρουν πιθαμή προς πιθαμή τα μέρη. Το ίδιο είπαν και άλλοι ειδικοί, που πέρασαν και μελέτησαν το μέρος. ΕΝΑΣ ΒΡΑΧΙΟΝΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ.
Η όχθη του ποταμού είναι τόσο ψηλή, πέρα ως πέρα, ώστε δεν υπάρχει κίνδυνος να ξεχειλίσουν κάποτε τα θολά και ανυπότακτα νερά του Έβρου.
Αυτό λένε αυτοί που ξέρουν πολύ καλά το ζήτημα, γιατί ζουν και το μελετάνε με τον πόνο του καλλιεργητή, που βλέπει μια ανεκμετάλλευτη έκταση άδικα.
Το ίδιο λέμε και εμείς επί τόπου.
ΣΕ ΠΟΙΟΝ; ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ;
ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΠΟΤΕ ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΑΓΚΑΣΤΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΤΑ ΒΟΥΛΩΜΕΝΑ ΤΟΥ ΑΥΤΙΑ!!
Πού να σταματήσουμε τώρα; Τα προβλήματα είναι τόσο πολλά και τόσες πολλές οι ανάγκες.
Εδώ είναι ένας ολόκληρος κόσμος που υποφέρει, που εργάζεται και κοπιάζει, χωρίς να μπορεί να απολαύσει τον καρπό της εργασίας του.
Ο εργάτης, μικροαστός, ο αγρότης, ο τελευταίος αυτός Ο ΣΚΛΑΒΟΣ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ. Πόσες στήλες θα πρέπει να γεμίσουμε, για να περιγράψουμε τα βάσανα του, το άδικο που του γίνεται, από όλους που έχουν το θράσος να του παρουσιάζονται ως προστάτες.
ΚΡΑΤΟΣ ΕΘΝΟΤΡΑΠΕΖΑ ΕΜΠΟΡΟΙ!! Να οι τρεις πραγματικές πληγές, οι τρείς μάστιγες που βυζαίνουν το αίμα του χωριάτη.
Μα τι πρώτα να πεις;;!!
Να η αμπελουργία στο Σουφλί.
Ένα μεγάλο ζήτημα, που ξεσηκώνει όλη την φρίκη των δεκάχρονων πολέμων, μαζί με την αγανάκτηση, για την εγκατάλειψη των παραγωγών, ύστερα από όλες αυτές τις ανθρωποσφαγές και τις αλληλοδιάδοχες καταστροφές.
Το Σουφλί είχε πριν τον πόλεμο, μια ανθηρή αμπελουργία.
Τα τροφαντά εκείνα προπολεμικά αμπέλια, το μπρούσκο εκείνο θρακιώτικο κρασί, είναι όνειρο πια, που το θυμάται και πονά ο Σουφλιώτης.
Τα σάρωσε όλα η δεκάχρονη μπόρα, οι αλλεπάλληλες προσφυγοποιήσεις, οι αρρώστιες που πλακώσαν λες συνεννοημένες, πάνω σε τέτοια δίσεκτα χρόνια.
Οι παραγωγοί φώναξαν και ξαναφώναξαν πάλι.
Τι ζητούσαν; Τσακισμένοι, γονατισμένοι από την καταδρομή; Ζητούσαν ένα μακροπρόθεσμο δάνειο, για να ξαναζωντανέψουν τα μαραζωμένα αμπέλια τους.
Η Εθνοτράπεζα τους έδωσε ελπίδες, ότι θα τους έδινε πιστώσεις, στο τέλος όμως τίποτε! Και τώρα τα αμπέλια μένουν μαραζωμένα και η αμπελουργία του Σουφλίου, θαμμένη ακόμη, χάρις στην αδιαφορία των αρμοδίων!! Μα, είναι μονάχα αυτό;!!
2.- Τι πρώτα να αραδιάσουμε σε μια πρόχειρη ανταπόκριση; Από το μικρομάγαζο του μικροεπαγγελματία, που παραδέρνει με την φτώχεια, χωρίς να μπορεί να ανταπεξέλθει στις μεγάλες απαιτήσεις της σημερινής ζωής, από το νοικοκυριό του φτωχού παραγωγού, ΠΟΥ ΣΤΕΝΑΖΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΒΑΣΤΑΚΤΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΠΝΙΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΡΟΓΧΟΥΣ ΤΗΣ “ΕΥΕΡΓΕΤΡΙΑΣ” ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ, μέχρι το μεροδούλι ου μεροκαματιάρη και την καλύβα του ξεσπιτώμενου πρόσφυγα.
Χίλια δυο, άπειρα προβλήματα, που ζητούν επιτακτικά τη λύση τους, όχι πια στον Εβρο, όχι πια στην Θράκη, μα σε ολόκληρη την χώρα, όπου δουλευτής που δουλεύει, που υποφέρει και δεν απολαμβάνει τον καρπό της εργασία του…
– Σε λίγη ώρα από το Σουφλί, το Μοναστήρι της Δαδιάς. Ένα θαυμάσιο τοπίο, ένα δασύλλιο από αμυγδαλιές και φουντουκιές φουντωμένες, που τις ποτίζει η διάφανη και λαμπρή ρεματιά.
Ενας απόκρημνος βράχος, που υψώνεται ολόϊσιος, γυμνός και κρύος και κάτω ένας μικρός γόνιμος κάμπος, που σμίγει στο βάθος με τα χωράφια τα σταχτερά του χωριού.
ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΔΑΔΙΑΣ!!
Ενα από τα σπάνια μοναστήρια, που δεν ποτίζουν τον επισκέπτη με την μυστικοπάθεια του μεσαιωνικού ιερού, μα του φουσκώνουν τα στήθη, με τον βουνίσιο ολοκάθαρο αέρα, που του χαρίζουν την υγεία, την ευθυμία της φυσικής ομορφιάς!!
Σήμερα στο Μοναστήρι πάνε και περνούν το καλοκαίρι τους, εύπορες και καλοζωϊσμένες φαμίλιες του Σουφλίου.
Πάνε και γλεντούν κάτω από τα σκιερά και χαρωπά φυλλώματα, ενώ εκεί… παραπέρα, κάπου κάπου, πάνω στα ηλιόλουστα χαλίκια της ρεματιάς, μια μορφή που την έλιωσε η χλωμάδα του θανάτου, η μορφή ενός φθισικού (σ.σ. φυματικού), αποζητά με ανοικτά τα ρουθούνια την υγεία και την ζωή…
– Στα αλλοτινά χρόνια, τα περασμένα , τα χρόνια της άλλης σκλαβιάς, της σκλαβιάς του Τούρκου αγά και αφέντη, ΟΧΙ ΤΗΣ ΤΩΡΙΝΗ ΣΚΛΑΒΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΜΠΟΡΑ ή ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ, διηγούνται πολλά.
Ηταν τα χρόνια που η ορδή του Τούρκου λήσταρχου, χυμούσε με το γιαταγάνι, για να ληστέψει τους θησαυρούς του Μοναστηριού, τα ασημικά και τα ιερά σκεύη.
Τότε που ο έρμος καλόγερος και τα παλληκάρια ρου χωριού, τα σημαδεμένα από τον αγά, έπρεπε να ζητήσουν καταφύγιο στις βουνοκορφές ή βαθιά στην γη, σύμφωνα με την ανάγκη της στιγμής.
Εκείνη την εποχή της σκλαβιάς, θυμίζει σήμερα η υπόγεια κρύπτη, η υπόγεια στοά, η υγρή, η μουχλιασμένη, που ενώνει όπως λένε, το Μοναστήρι με την βουνοκορφή και το χωριό με το ρομαντικό Μοναστήρι της Δαδιάς. Λένε…
Μα, πόσο μπορεί να στραφεί η προσοχή του φτωχού καλλιεργητή σήμερα, στην παλιά παράδοση και στο σκιερό Μοναστήρι και στην υπόγεια κρύπτη του; Αφού οι μεγάλες ανάγκες της ζωής, έρχονται να του γυρίσουν αναγκαστικά το βλέμμα και την προσοχή, όχι στα αλλοτινά χρόνια του προπάππου, που στο κάτω κάτω της γραφής, ζούσε με το καλοθεμελιωμένο του νοικοκυριό, έστω και αν πλήρωνε στον αγά το χαράτσι.
ΜΑ ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ Ο ΦΟΡΟΣ ΣΤΡΑΓΓΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ ΠΝΙΓΕΙ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ Η ΓΗ Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΙΜΗ ΑΦΗΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΛΕΤΡΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΑΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!!
-. Ένα μέρος από τα κτήματα του συνεταιρισμού το κράτος εδέησε να το παραχωρήσει στους ακτήμονες χωριάτες, μετά από πολλές ενέργειες και πολλά παράπονα, όπως πάντα.
Τα χωράφια τα παραχώρησε, χωρίς να φροντίσει για την πραγματική, την οριστική τους απαλλοτρίωση.
Γιατί; Γιατί δεν το έκανε η υδροκέφαλη γραφειοκρατία, η αντιδραστική και αντιλαϊκή πολιτική του αστικού κράτους!
Ένα άλλο μέρος, νοικιάστηκε για γελοίο ποσό, σε ένα από τους γνωστούς τσορμπατζήδες, από την επιτροπή του Μοναστηριού.
Το αποτέλεσμα, ότι ενώ οι ακτήμονες του χωριού ζητούσαν την οριστική απαλλοτρίωση και των χωραφιών που τους παραχωρήθηκαν και των άλλων που εκμεταλλευόταν ο τσορμπατζής, βρέθηκε άλλο πάτημα (σ.σ. αιτία).
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΠΕΡΙΧΑΡΑΚΩΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΘΩΡΑΚΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ Η ΔΙΑΒΟΗΤΗ “ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΑΜΥΝΑ” ΘΕΛΗΣΕ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ.
Με τον τρόπο αυτό, πέταξε ξανά στον δρόμο και στην ακτημοσύνη, το φτωχό καλλιεργητή, που νόμισε πως απέκτησε γη οριστικά και ανέγκλητα.
Σήμερα το νομικό δικαίωμα της Αεροπορικής Άμυνας, ΤΗΣ “ΕΘΝΙΚΗΣ” ΑΥΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΟΤΕΡΟ ΑΙΜΑΤΟΚΥΛΙΣΜΑ, περιορίστηκε πια με νεότερο νόμο.
Το ζήτημα όμως παραμένει και θα παραμείνει εκκρεμές και ο τσορμπατζής θα νέμεται τα χωράφια, με το γελοίο μίσθωμα και οι χωρικοί, οι φτωχοί χωρικοί δεν θα πάρουν την κυριότητα των άλλων χωραφιών, αν δεν αγωνιστούν όλοι μαζί, για να τους αναγνωρίσουν τα νόμιμα δικαιώματά τους.
-. Ας ασχοληθούμε με ένα άλλο ζήτημα.
Τι να πεις ξαφνικά για τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη του Σουφλίου;;
Οργίασε κατά την προεκλογική περίοδο, εναντίον των μπολσεβίκων που θέλουν να χαλάσουν την θρησκεία και την οικογένεια.
Πάντα ένας Δεσπότης είναι στο στοιχείο του, όταν αφήνει κατά μέρος τις εντολές του Υψίστου και γίνεται κομματάρχης των αστών βουλευτών.
ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ… ΚΡΑΤΟΣ, ΒΟΥΛΕΥΤΑΔΕΣ, ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ, ΕΜΠΟΡΟΙ, ΠΑΤΡΙΔΟΚΑΠΗΛΟΙ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΝΑ ΔΙΑΙΝΙΣΕΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΥ ΠΟΥ ΥΠΟΦΕΡΙΕ ΚΑΙ ΠΕΙΝΑ!!!
Ο Δεσπότης βάζει παντού τα γένια του, είναι γνωστός πολύ γνωστός, οχι πια για τους δεκαρικούς που ξεφωνίζει ενάντια στους “άθεους” μπολσεβίκους, μα για τον σατραπισμό του και για το ντερβεναγιλίκι του και τις αυθαίρετες επεμβάσεις του και σα εκπαιδευτικά και παντού, όπου μπορεί να τρυπώσει.
Εθεσε σε αργία ένα φτωχό παπά και του ξανάδωσε την άδεια να λειτουργήσει, ποιός ξέρει ύστερα από μια “εύγλωττη” συγνώμη, φαίνεται, που αναγκάστηκε να του πει, κόβοντας του ψωμί του, ο φτωχός βιοπαλαιστής ιερουργός.
Κάποτε θέλησε να βάλει χέρι και να κάνει μητροπολιτικό μέγαρο, ένα νηπιαγωγείο, που μόνοι με τον οβολό τους έκαναν για τα απιδιά τους οι Σουφλιώτες.
Αυτός είναι ο πολύ γνωστός λειτουργός του Υψίστου ο Δεσπότης του Σουφλίου.
Υπάρχουν ένα σωρό άλυτα προβλήματα του κόσμου, γιατί να ασχοληθούμε με αυτόν;
Όταν ο φτωχός ο εκμεταλλευόμενος κοσμάκης, στρέψει την προσοχή του σ’ αυτά τα προβλήματα και μπει βαθιά στο νόημα και στα αίτια της κατάντιας του, τι τάχα αν χίλιοι δεσποτάδες εκστομίζουν μύδρους ενάντια στους μπολσεβίκους.
ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΟΤΕ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ ΟΤΙ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ ΣΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΟΥΣΣΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ…** Κ. ΚΛΑΥΔΙΟΣ
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ”.
1-. Της 12ης Δεκεμβρίου 1926.
Σουφλί. Το νησάκι Καβά Κουρού. Αν έκοβαν ελάχιστα ποσά από τις πιστώσεις για τους εξοπλισμούς. Καμμιά φροντίδα για την αμπελουργία.
2-. Της 14ης Δεκεμβρίου 1926.
Τα μοναστηριακά κτήματα που τα παίρνει η Αεροπορική Άμυνα και τα εκμεταλλεύονται οι τσορμπατζήδες, ενώ οι χωριάτες πεινούν. Ο μπολσεβικοφάγος Αγιος Δεσπότης.
Συνεχίζεται…
Βασίλειος Ναζλής
Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ ε.α.
