Οι σύγχρονοι “προοδευτικοί” ζουν -χωρίς να έχουν δουλέψει ποτέ- βίον ευδαίμονα, χάρη στον “μόχθο” των λόγων τους, χάρη στη χρήση της ντουντούκας και χάρη στα πανό που έχουν αναρτήσει
Αν θέλουμε αυτή τη στιγμή να θερμομετρήσουμε τη δημοκρατία μας και σαν θερμόμετρο χρησιμοποιήσουμε τη λειτουργία της Βουλής, θα διαπιστώσουμε ότι η δημοκρατία μας είναι βαρύτατα ασθενής.
Έστω κι αν η Βουλή λειτουργεί ουσιαστικά… αργεί. Είναι σαν ο βουλευτικός αχταρμάς να απεργεί. «Τρεις κι ο κούκος», κατά την κατά την παροιμία.
Το χειρότερο είναι, όταν λειτουργεί εν απαρτία. Έχει λησμονηθεί η λαϊκή παροιμία: «Τα λερωμένα τα πανιά τα πλένουμε στο σπίτι». Στην περίπτωσή μας τα βγάζουμε στη Βουλή.
Αυτό μπορεί να σημαίνει «ξέπλυμα» αλλ’ όχι πλύσιμο!
Όσα ακούγονται κατά καιρούς στην Βουλή και που βαφτίζονται ευφημιστικώς «γαλλικά», δημιουργούν στους ανθρώπους με κάποια στοιχειώδη αγωγή την αίσθηση ότι πολιτικώς έχουμε φθάσει «στ’ ακάθαρτα του βούρκου και ακόμη πιο βαθειά», για να θυμηθούμε και τον σκληρό στίχο του Παλαμά.
Μου έλεγε πρόσφατα κύριος συμπαθής ότι φθάσαμε σε πλήρη «αλητοποίηση της πολιτικής ζωής». Διαφώνησα έντονα, διότι, παλαιόθεν φανατικός αναγνώστης του Κεφαλονίτη/Ρουμάνου Παναΐτ Ιστράτι, είχα σ’ εκτίμηση τον αλήτικο βίο.
Άλλωστε, η λέξη αλήτης δεν σημαίνει τον παλίανθρωπο. Παράγεται από το ρήμα «αλάομαι» που σημαίνει περιπλανώμαι. Άρα, αλήτης είναι ο περιπλανώμενος, αυτός που έχει το Οδυσσειακό πάθος του «ιδείν πολλών ανθρώπων άστεα και του γνώναι τον νόον πολλών ανθρώπων».
Ένα, μάλιστα, από τα ωραιότερα ποιήματα της λογοτεχνίας μας είναι ο «Αλήτης» του Τεύκρου Ανθία που τελειώνει με τους υπέροχους στίχους: «Πλότυν’ η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ τόσο πολύ/πού καν ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν σπίτι» (Σημ.: Υπάρχει και λέξη άλυτης που δήλωνε τον αστυνόμο των Ολυμπιακών Αγώνων. Διατηρούμε και σήμερα τη λέξη αλυτάρχης).
Αν με ενοχλεί κάτι στη συγκρότηση των τελευταίων Βουλών δεν είναι η πολιτική απαιδευσία, δεν είναι η χοντροκοπιά, η «αξυρισιά», ο κατασκευασμένος γυμνοκεφαλισμός και το ατημέλητο της ενδυμασίας- με ενοχλεί η παράνοια των λέξεων.
«Έδωσε και πήρε», κατά την παροιμιακή έκφραση, η λέξη «προοδευτικός» που την έχει κάνει τσιφλίκι μια κατηγορία πολιτικών.
Πως προσδιορίζεται όμως ο όρος αυτός; Κατ’ εμέ είναι ταμπέλλα καταστήματος κενό περιεχομένου.
Προ πολλών ετών επισκέφθηκα ένα αγαπημένο μου χωριό. Χαιρέτισα γνωστούς και αγνώστους και μεταξύ αυτών κι ένα μακρινό μου συγγενή που ήταν υπόδειγμα προκοπής.
Άνοιξε δρόμους στην ελαιοκαλλιέργεια και στη μελισσοκομία. Δέχθηκαν όμως αυστηρή επίπληξη από φίλο μου παλαιό Αριστερό, που συχνά τον έπαιρνα συγκυνηγό στις θηρευτικές μου εξορμήσεις.
«Χαιρετάς αυτόν τον αντιδραστικό;», μου είπε επιτιμητικά. Αναγκάσθηκα να του μιλήσω αυστηρά:
«Για μένα, του είπα, προοδευτικός είναι ο παραγωγικός, ανεξάρτητα από το τι ψηφίζει».
Η πρόοδος δεν κτίζεται με τα λόγια, κτίζεται με τα έργα.
Με τα δικά μας έργα και όχι με το νοσφισμό των έργων άλλων χεριών, όπως δυστυχώς έχει συμβεί όπου επιβλήθηκε «προοδευτικό» καθεστώς.
Ο Ντοστογιέφσκι που έχει γράψει τα πιο προφητικά για την εποχή μας βιβλία, στους «Δαιμονισμένους» βάζει έναν ήρωα του να διερωτάται:
«Γιατί όλοι αυτοί οι θερμόαιμοι σοσιαλιστές και κομμουνιστές να είναι ταυτόχρονα τόσο απίστευτα τσιγκούνηδες και πλεονέκτες και να έχουν τόσο ανεπτυγμένο το αίσθημα της ιδιοκτησίας και μάλιστα όσο περισσότερο προχωρημένοι είναι οι σοσιαλιστές τόσο περισσότερο να κατέχονται από αυτό το αίσθημα της ιδιοκτησίας».
Ο Ντοστογιέφσκι δεν πρόλαβε να δει την εγκαθίδρυση πουθενά στην Ευρώπη σοσιαλιστικού καθεστώτος. Έφυγε ενωρίς στις 21 Ιανουαρίου του 1881.
Αν Ζούσε άλλα 40 χρόνια, θα διαπίστωνε ότι όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» ενδιαφέρονται πρωτίστως να κάνουν ιδιοκτησία τους το κράτος. Έτσι μπορούν ανέτως να λυμαίνονται και την περιουσία των άλλων.
Πολλοί σύγχρονοι «προοδευτικοί» ζουν -χωρίς να έχουν δουλέψει ποτέ- βίον ευδαιμονέστερον και του ευδαιμονέστερου Συβαρίτη χάρη στο «μόχθο» των λόγων τους, χάρη στη χρήση της ντουντούκας, χάρη στα πανό που έχουν σηκώσει, χάρη στην ταμπέλλα που έχουν αναρτήσει στο ιδεολογικό τους εποικοδόμημα.
Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα ιδεολογικής ασφυξίας είναι φυσικό να έχει παραλύσει το πολιτικό φρόνημα, να έχει τη στάμπα της κακομοιριάς.
Και βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε έξυπνος λαός. – Μου είπε φίλος μου Σικελός: «Σεις οι Έλληνες είσαστε ανόητοι. Και αυτό που σας σώζει από την ανοησία σας είναι το ότι είσαστε… Έλληνες !
Άλλ’ όπως είπε στους Αθηναίους ο Ιούλιος Καίσαρ, μέχρι πότε θα σας σώζει η δόξα των προγόνων σας;».
Ίσως εσαεί, διότι το κεφάλαιο που άφησαν οι πρόγονοί μας στην Τράπεζα της Ιστορίας είναι μεγάλο.
Έτσι θα ζούμε με τους τόκους των προγόνων μας και με τα παχειά υποσχετικά λόγια των πολιτικών μας. «Θα, θα, θα, όταν… θα». Και μετά μην τους είδατε.
Δεν είχα καμμία αμφιβολία ότι κατά τις τελευταίες προεκλογικές συγκεντρώσεις ακούγαμε σε νέα μορφή τα «Παραμύθια της Χαλιμάς».
Γι’ αυτό το βράδυ των εκλογών σε όμιλο φίλων εκλεκτών παρέθεσα δείπνο μυστικό με κύριο έδεσμα ευμεγέθη «λαγό με πετραχήλι».
Το που βρήκαν το λαγό, για όσους γνωρίζουν τις θηρευτικές επιδόσεις μου δεν χρειάζεται να το πω. Όσο για το πετραχήλι, πρόβλημα ουδέν.
το δανείστηκα από τα χείλη του νυν πρωθυπουργού που με τα λόγια του έκανε το λαό να πιστεύει ότι -άμα βγει- θα καλυμπάμε στις όχθες του Πακτωλού.
Και πατώσαμε…!
Σαράντος Ι. Καργάκος
Ιστορικός, συγγραφέας
