Κολοκοτρώνη, τη γιορτή του «Εικοσιένα» εφέτος
γιορτάζουμε με συννεφιά, με σπλάχνα να πονάνε,
τι η κρίση η οικονομική άλλους τους έχει στείλει
στο χώμα κι άλλους έριξε στη φυλακή να ζούνε,
όπως κι εσύ – «για προδοσιά!!!» – με του Όθωνα τη διάτα,
και στον εμφύλιο πιο πριν, στο Παλαμήδι επάνω.
Τους νέους τους συμβούλευες, – θυμάσαι; – εκεί στην Πνύκα
να μελετάνε και λαμπροί επιστήμονες να γίνουν.
Διάκο Αθανάσιε, οι νέοι μας στην ξενιτιά πηγαίνουν,
αφού πτυχία απόκτησαν με κόπους και θυσίες
δικές τους μα και των γονιών. Γιατί στην Αλαμάνα
θυσιάστηκες, το σκέφτηκες; Θε να ’κανες το ίδιο
ξανά; Τα ράσα θα ’βγαζες ή τάχα θα βολεύαν
αυτά εσέ, όπως κάποιους μας που τα φοράνε τώρα;
Νικηταρά, είναι η ζωή των νιων μας ματωμένη,
χωρίς ελπίδα για δουλειά να βρούνε στην πατρίδα,
που εσείς ελευθερώσατε με το δικό σας αίμα.
Τουρκοφαγά σε λέγανε! Πού ’σαι; Μας τρώνε οι ξένοι.
Συ, Μακρυγιάννη, μίλησες για ομόνοια μεταξύ μας,
όλοι στο «εμείς» να είμαστε, τον τόπο να πονάμε,
μα βρίσκονται οι επιτήδειοι οπού μας κατακλέβουν.
Δόμνα Βιζβύζη, θάρρεψες πως το δικό σου πλοίο,
η «Καλομοίρα», θα ’τανε παράδειγμα για όλους,
στο κράτος που το πρόσφερες· σε χρεία αυτό βρισκόταν.
Στην ψάθα απόθανες εσύ, πολλοί όμως δεν κοιτάνε
σήμερα να προσφέρουνε, παρά να παίρνουν μόνο.
Μαυροκορδάτε, χάθηκαν στο Πέτα από δικιά σου
υπαιτιότητα πολλοί φιλέλληνες· και χάσαν
εκεί τα νιάτα Γερμανοί που εμάς υπερασπίζαν.
Ήταν περίπου εκατόν πενήντα εκείνοι, όμως
αν ζούσες σήμερα, με ποιους θα ’σουν αλήθεια; Η Μέρκελ
θέλει Ευρώπη του Βορρά και ας ξεκάνει ο Νότος.
Συ, Γερμανέ Παλαιών Πατρών, Σαλώνων ιεράρχη,
εσύ, Ησαΐα, ελάτε εδώ, το λάβαρο να υψώστε,
μπροστά στες παρελάσεις μας να μπείτε, τραγουδήστε
του Ρήγα του Βελεστινλή τον «Θούριο» και φωνάξτε:
«Μεθύστε με το αθάνατο κρασί του Εικοσιένα»!
