Ένα μικρό διήγημα βασισμένο στην αληθινή ιστορία του εμβληματικού κτιρίου της Δημοτικής Βιβλιοθήκης (Παλιό Καπνομάγαζο) της Αλεξανδρούπολης
Στέκω αγέρωχο στην καρδιά της Αλεξανδρούπολης, ένας σιωπηλός μάρτυρας της ιστορίας της. Για πολλούς είμαι απλώς ένα κτίριο. Μα εγώ είμαι κάτι πολύ περισσότερο. Γεννήθηκα στα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που η πόλη μου ακόμα ονομαζόταν Δεδέαγατς. Θυμάμαι παιδικές φωνές, γέλια που σβήστηκαν από μια φλόγα άδικη και καταστροφική. Έμεινα πληγωμένος, σιωπηλός. Ώσπου νέες φωνές ήρθαν να αντηχήσουν στα ερείπιά μου. Φωνές γεμάτες πόνο και ελπίδα, φωνές ξεριζωμένων προσφύγων. Οι τοίχοι μου έγιναν μάρτυρες της προσπάθειάς τους για μια νέα αρχή.
Κάποια στιγμή ένιωσα τον ιδρώτα των εργατών, την βαριά μυρωδιά του καπνού που μου χάρισε ένα νέο όνομα: Καπνομάγαζο. Οι μηχανές αντικατέστησαν τα παιδικά γέλια, ο θόρυβος της παραγωγής τις ιστορίες των προσφύγων. Δούλεψα σκληρά, αλλά η σιωπή επέστρεψε, πιο βαριά από πριν, σημαδεμένη από σκοτεινές εποχές. Σκοτεινοί καιροί, κατοχή, εμφύλιος. Η σιωπή μου έγινε πιο βαριά, γεμάτη αναμνήσεις.
Στα τέλη του 20ού αιώνα, με κήρυξαν διατηρητέο. Και τότε ήρθε η στιγμή της αναγέννησης. Ήθελαν να μου δώσουν μια νέα μορφή, να γίνω φάρος γνώσης. Όμως ο άνεμος μου έφερε θρήνο που είναι ακόμα χαραγμένος στις πέτρες μου. Τρεις ψυχές θυσιάστηκαν στην προσπάθεια να μου χαρίσουν τη σημερινή μου όψη.
Σήμερα, στέκω και πάλι εδώ. Τα χέρια που αγγίζουν τις πέτρες μου αναζητούν πλέον ιστορίες στις σελίδες των βιβλίων. Είμαι η μνήμη της πόλης, είμαι η Δημοτική Βιβλιοθήκη. Κι εσύ, πρωτοετή φοιτητή, που κάθεσαι εκεί, στο αναγνωστήριο, με το πρόσωπο θαμμένο στα βιβλία σου. Νιώθω την έκπληξη στο βλέμμα σου, καθώς οι σελίδες που κρατάς σου αποκαλύπτουν την άγνωστη ιστορία μου. Ήρθες εδώ για να βρεις γνώση, και χωρίς να το ξέρεις, ανακαλύπτεις το παρελθόν μου.
Εγώ, θα στέκομαι εδώ, για να σου θυμίζω την ιστορία μου. Γιατί η ιστορία μου είναι και δική σου ιστορία. Μην τολμήσεις να ξεχάσεις!!!
Χυτούλα Παπάζογλου
