Η φύση είναι οργανισμός, που λειτουργεί με κανόνες,
και όχι μόνον πρόσκαιρα, μα πάντοτε, στους αιώνες.
Το βασικό συστατικό, στης φύσης τις λειτουργίες,
είναι το νερό, που ρέει άφθονο, σε όρη και φυτείες.
Και, όπου νερό, εκεί η ζωή, φυτών τε και ανθρώπων,
που αναπτύσσονται γοργά, ανεξαρτήτως τρόπων.
Κι έρχεται αρωγός στον άνθρωπο, με διάφορες μορφές,
είτε με φυσική ροή, είτε με βροχές και χιόνια, επάνω σε βουνοκορφές.
Πάντοτε όμως απαιτεί, να χρησιμοποιείται,
με όρους λογικής απ’ τον άνθρωπο, για να μην εξαντλείται.
Η φύση, ως γνωστόν, με όλα τα υλικά, που έχει στη δούλεψή της
λειτουργεί με όρους ειδικούς, για τη συντήρησή της.
Αλλά, ο άνθρωπος, που πάντα θαρρεί, πως είναι ο μέγας άρχων,
στη γη και μπορεί, να διαχειριστεί τα πάντα, και ως άφρων…
Σκάβει φρεάτια κι ορύγματα, δημιουργεί φράγματα μεγάλα,
και θαρρεί, πως με αυτά θα μπορεί, να προβεί και σ’ ανοίγματα άλλα.
Αλλά, η κακή διαχείριση, αυτού του θείου δώρου,
φέρνει ανωμαλίες, δυστυχώς μέγιστες, του χρόνου και του χώρου.
Του χρόνου, γιατί βάναυσα, αφαιρεί κάποιες ζωές,
αλλά, και του χώρου, γιατί διαφοροποιεί, τόπων πολλές μορφές.
Γι αυτό, ας γίνεται χρήση λογική, όλων των υλικών,
και οι όροι της εκμετάλλευσης, ας μην ξεφεύγουν απ’ το κανονικόν.
Γιατί, η φύση δεν εκβιάζεται, λειτουργεί πάντα με όρους,
που ισχύουν στο διηνεκές, και σε όλους τους χώρους.
Κι όταν δει, πως ήρθε ο καιρός, δράση αναλαμβάνει,
και με σεισμούς, κατακλυσμούς και με τσουνάμια φτάνει.
Τότε, τ’ αποτελέσματα, οικτρά είναι για τους ανθρώπους,
καταστροφές τεράστιες γίνονται στη γη, και σ’ όλους τους τόπους!
Αθ. Παπατριανταφύλλου
