Η Τουρκία παριστάνει τον …αδικημένο, πλην όμως το στρατηγικό σχέδιο της Άγκυρας είναι η συρρίκνωση του Ελληνισμού
Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας που κατά καιρούς μπορεί να γίνεται αυτόνομη, επιζητώντας αναπροσδιορισμό της πολιτικής της οντότητας στα περιθώρια των υφιστάμενων δομικών τροποποιήσεων, έχει θέσει μακροπρόθεσμους και προκαθορισμένους στόχους, οι οποίοι δεν είναι προϊόν άμεσης επιλογής αλλά προσχεδιασμένη διπλωματική πολιτική.
Οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής έχουν χαραχθεί από το 1923 και βασικός όρος είναι ο επεκτατισμός της χώρας και παραμένει ο ίδιος μέχρι σήμερα, με διαφορετική φρασεολογία.
Το πρώτο μέλημά της είναι να εξοντώσει κάθε στοιχείο που δεν είναι τουρκικό.
Ξεκίνησαν με τους Αρμένιους, τους Έλληνες της Σμύρνης, του Πόντου, της Κωνσταντινούπολης, των νησιών Ίμβρου, Τενέδου, τη διχοτόμηση της Κύπρου, των Κούρδων, και άλλων εθνοτήτων που ζουν αιώνες στα οθωμανικά εδάφη και τα διεκδικούν οι Νεότουρκοι.
Δεύτερο μέλημα της τουρκικής πολιτικής αφορά στη χώρα μας και στη διχοτόμηση του Αιγαίου,
Πέρα από αυτό, θέτει νέα αιτήματα όπως συνεκμετάλλευση ή συνδιαχείρηση της υφαλοκρηπίδας ή της ΑΟΖ του Αιγαίου, τη συγκυριαρχία του εναέριου χώρου και στο μέλλον την κατάληψη ελληνικών νησιών ή βραχονησίδων, που γειτονεύουν με την τουρκική ενδοχώρα.
Η φρασεολογία της πολίτικης – στρατιωτικής και οικονομικής ελίτ είναι διαχρονική, θέλοντας να αποφύγουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αναμοχλεύουν διάφορους μύθους όπως ο Νεοοθωμανισμός προκειμένου να εξάπτουν το εθνικιστικό – θρησκευτικό μένος του λαού.
Ο μελετητής Jean Paul Roux γράφει:
«Οφείλουμε, όμως, να πάμε πιο μακριά και να βεβαιώσουμε ότι οι Τούρκοι δεν αποτελούσαν φυλή,
Δεν έχουν κανένα φυλετικό χαρακτήρα.
Δεν υπάρχει αυτή καθαυτή τουρκική φυλή» και συμπληρώνει ο ιστορικός Peter Sugar:
«Οι Οθωμανοί Τούρκοι δεν ανήκαν σε κάποια συγκεκριμένη φυλετική παράδοση ή φύλο, αλλά αποτελούσαν ένα κράμα από τουρκικούς πληθυσμούς και εκτουρκισμένα φύλα διαφορετικής καταγωγής που ακολουθούσουν τον Οσμάν.
Οι Τούρκοι που προσήχθησαν στα κέντρα μουσουλμανικής ισχύος από την Κεντρική Ασία ήταν συνήθως δούλοι και η κύρια απασχόλησή τους ήταν ο στρατός,
Η διπλωματία τους είναι σταθερά οργανωμένη, ευέλικτη με παρασκηνιακές μεθόδους (κληρονομιά των Φαναριωτών) ιδιοτέλειας.
Αναπτύσσει τη θεωρία του αδικημένου, παραχαράσσοντας συνθήκες και κινείται στα όρια του Διεθνούς Δικαίου, υποστηρίζοντας ότι δεν θέλει να κατακτήσει ξένα εδάφη αλλά να επανακτήσει τα δικά της ή το πρόσχημα να προστατευτούν οι μουσουλμανικές μειονότητες».
Το στρατηγικό σχέδιο της Τουρκίας είναι η συρρίκνωση του ελληνισμού.
Η Τουρκία αναπτύσσει διάφορες ανεδαφικές επιχειρηματολογίες δικαιωμάτων της σε βάρος του αδιαίρετου ελληνικού χώρου, με την ανακάλυψη π. χ, της θεωρίας του «ζωτικού χώρου» του Αιγαίου και πείθει το λαό της για την κατάληψη του χώρου, κάτι που είναι δύσκολο να πετύχει μια τέτοια επέμβαση, δημιουργώντας σύγκρουση των δύο μελών της ίδιας συμμαχίας, που είναι του ΝATΟ.
Αυτό μπορεί να το πέτυχε μια φορά με την εισβολή στην Κύπρο το 1974, παραφράζοντας τις Συνθήκες Λονδίνου – Ζυρίχης του 1959.
Η δεύτερη απόπειρα ήταν το 1996 στα Ίμια, αλλά οι συνθήκες δεν τη βοήθησαν να υλοποιήσει την κατάληψη.
Αλλά μετά από ένα χρόνο η τότε κυβέρνηση στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη αποδέχθηκε, υπογράφοντας τη συμφωνία Ντεμιρέλ – Σημίτη, ότι υπάρχουν θολά σημεία στην κυριαρχία του Αιγαίου, παρ’ όλο που η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923 και ο νόμος 547/1948 ξεκαθαρίζουν τα σύνορα του Αιγαίου.
Σ’ όλες αυτές τις τουρκικές απειλές προς τη χώρα μας χρειάζεται επιθετική και όχι αμυντική πολιτική, γιατί οι ελληνοτουρκικές διενέξεις δεν είναι μόνο διμερείς, αλλά καθορίζονται περισσότερο από το διεθνή παράγοντα που επηρεάζει τα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντα της περιοχής.
Χρήστος Η. Χαλαζιάς
