Την τελευταία του πνοή άφησε την Τρίτη ο δημοφιλής Έλληνας μουσικοσυνθέτης και τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος. Ο μεγάλος καλλιτέχνης πέθανε το βράδυ της Τρίτης 21 Οκτωβρίου από ανακοπή καρδιάς μετά από νοσηλεία, καθώς τα τελευταία χρόνια έδινε σκληρή μάχη με τον καρκίνο.
Ο δημιουργός της «Συννεφούλας», του «Ας κρατήσουν οι χοροί» και τόσων άλλων τραγουδιών που σφράγισαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Χούντα, Μεταπολίτευση, όλη η σύγχρονη ελληνική ιστορία περνούσε μέσα από τα τραγούδια του αξέχαστου «Νιόνιου». Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν ο μελωδικός παραμυθάς που με τα τραγούδια του αποτύπωνε το εθνικό μας ψυχογράφημα. Όπως εύστοχα παρατήρησε ο συγγραφέας, Αύγουστος Κορτώ: «Και μόνο το “Ζεϊμπέκικο” να είχε γράψει (με την αξέχαστη Σωτηρία Μπέλλου) και πάλι θα τον μνημονεύαμε.
Ο Σαββόπουλος ήταν βαθιά ευαίσθητος και γλυκός άνθρωπος με αυτή τη σπίθα του μικρού σκανταλιάρικου παιδιού στη ματιά και ταυτόχρονα επαναστάτης και ανένταχτος. Το γράφω αυτό ξέροντας ότι πολλοί ενδεχομένως θα διαφωνήσουν έντονα λόγω των πολιτικών επιλογών που ενίοτε ξένιζαν (για να το θέσω κομψά). Όπως όμως έγραψε και ο Φοίβος Δεληβοριάς: «Αν αισθάνθηκαν κάποιοι άνθρωποι προδομένοι από εκείνον, ήταν επειδή ήταν τόσο σίγουροι ότι τραγουδάει για εκείνους μόνο – και, έκπληκτοι, την επόμενη μέρα, ανακάλυπταν πως το επόμενο τραγούδι του μιλούσε και για τον διπλανό τους, τον αντίθετό τους».
Η τελευταία φορά που είχα τη χαρά να δω τον Σαββόπουλο ήταν πριν 10 χρόνια σε ένα καλοκαιρινό μουσικό φεστιβάλ. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση η ενέργεια, η ζωντάνια και η φλόγα που είχε. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο 70 ετών τότε…Αλλά, και η φωνή του παρέμενε αναλλοίωτη. Η σύνδεση με το νέο κυρίως κόσμο του φεστιβάλ απαράμιλλη. Και η μορφή του μοναδική, τα λευκά μούσια σε συνδυασμό με το κοτσιδάκι και τις τιράντες στο παντελόνι σκιαγραφούν μια προσωπικότητα βγαλμένη από άλλη εποχή και ταυτόχρονα οικεία & σύγχρονη. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που τα μικρά παιδιά τον αγαπούν ιδιαίτερα. Ο γιος μου 12 ετών ξέρει τα περισσότερα τραγούδια και από την ηλικία των 4 ήδη τραγουδάει τη «Συννεφούλα» & το «Μη μιλάς άλλο για αγάπη».
Αντίο, λοιπόν, «Νιόνιο»…Μαζί με εσένα χάνεται και μια ολόκληρη εποχή. Τα τραγούδια σου, ωστόσο, θα παραμένουν πάντα εδώ για να μας την θυμίζουν.
Μαρίνα Κωστοπούλου
